Ο ρεμπέτης από την Πάτρα

Τότε που τα ρεμπέτικα βρίσκονταν στα φόρτε τους, δεκαετία του ’80 και του ’90, η Αθήνα ήταν γεμάτη από ρεμπετάδικα.

Πηγαίναμε συνεχώς, πιτσιρικάδες ακόμα, πρώτα έτη φοιτητές.

Στα Εξάρχεια ιδίως, αλλά και αλλού, στην Πλάκα το «Περιβόλι του Ουρανού», στη Φιλελλήνων η «Αλεξανδριανή» με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη μόνιμο θαμώνα, τα «Εννέα Ογδοα» στην Αλεξάνδρας, όλα γνώριζαν πιένες.

Εκείνη την εποχή μεσουρανούσε, αλλά και λίγο πιο παλιά, ο Μπάμπης Γκολές. Αυτός με τη σειρά του έπαιζε στον «Κουασιμόδο» στο Κολωνάκι.

Δεν θυμάμαι να τον είδα ποτέ εκεί, αλλά πάλι ήταν τόσο «θολές» εκείνες οι νύχτες από μία ώρα και μετά, που δεν θυμάμαι και πολλά για να είμαι ειλικρινής.

Ο Μπάμπης Γκολές, λοιπόν, από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου, έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία -μόλις- 68 ετών.

Τους τελευταίους μήνες έδωσε γενναία μάχη με τον καρκίνο (νοσηλευόταν για αρκετό χρονικό διάστημα σε νοσοκομείο), αλλά δεν κατάφερε να βγει νικητής.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε ραδιόφωνο της Πάτρας, εκτός του γεγονότος ότι έμοιαζε πολύ ταλαιπωρημένος, αναφέρθηκε στα προσωπικά του προβλήματα, υγείας κυρίως, αλλά και οικονομικά.

Πατρινός ήταν ο Μπάμπης Γκολές, γεννήθηκε το 1947 στην περιοχή Ταμπάχανα (στην Παλιά Γούβα, όπως την έλεγαν) και αποτελούσε, για πολλά χρόνια, τη γέφυρα μεταξύ του παλιού κλασικού ρεμπέτικου και του νεορεμπέτικου.

Το 1964, στο καφενείο του Ταραμπούρα στο Ψαροφάι Πατρών, έκανε το πρώτο επαγγελματικό του ξεκίνημα.

Βέβαια, αρκετά χρόνια νωρίτερα, πριν ακόμα συμπληρώσει τα δέκα του, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα, ούτι και μπουζούκι.

Αυτοδίδακτος, έμαθε μουσική μέσα από τους δίσκους 78 στροφών, ενώ είχε την ευκαιρία στα πατρινά πανηγύρια να ακούσει από κοντά ονόματα όπως ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Πόλυ Πάνου και άλλοι.

Τα καλύτερά του χρόνια στην Πάτρα τα πέρασε και έχουν να θυμούνται όσοι τον είδαν τότε, τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Επαιζε στα μαγαζιά της πόλης.

«Βίωναν», διαβάζω, «μια ανεπανάληπτη μύηση στο αυθεντικό ρεμπέτικο που αυτός αναβίωνε με την τέχνη και τη μουσική του. Μια τέχνη που σπούδασε παίζοντας πολλές φορές δίπλα σε μεγάλους μάστορες του ρεμπέτικου».

Το πρώτο του άλμπουμ το έβγαλε στην ΕΜΙ το 1982, το «Τσάρκα στα παλιά», με συνθέσεις Μπάτη, Τούντα, Μπαγιαντέρα και δικές του διασκευές -εδώ λέει ανεπανάληπτα την «Αμαρτωλή». Κυκλοφόρησε περισσότερους από 25 δίσκους και ηχογράφησε περίπου 300 παλιά και νέα τραγούδια. Ηθελε στις διασκευές του να παραμένει πιστός στις αρχικές εκτελέσεις.

Δικαίως θεωρούνταν ο λαϊκός φιλόσοφος του ρεμπέτικου -ήταν αυτός που έφερε στο φως πολλά παλιά ξεχασμένα τραγούδια.

Ανακάλυπτε ρεμπέτικα, αρχοντορεμπέτικα, καντάδες και δημοτικά, τραγούδια σπάνια και προς εξαφάνιση.

Τα ερμήνευε καταπληκτικά στα κέντρα όπου εμφανιζόταν, τα ηχογραφούσε και τα έκανε πάλι γνωστά.

Οι γνώστες του ρεμπέτικου πιστεύουν πως ήταν ο γνησιότερος συνεχιστής της λαϊκής αστικής μουσικής μας παράδοσης.

Μερικά από τα τραγούδια που είπε: «Στρίβε λόγια», «Τα ζηλιάρικά σου μάτια», «Βαδίζω και παραμιλώ», «Μάγισσες φέρτε βότανα», «Δεν ξανακάνω φυλακή» και άλλα.

Εφυγε με το παράπονο πως δεν του έφτιαξαν «Το σπίτι του ρεμπέτη» στην Πλάκα.

Το πατρικό του ήταν ερείπιο πια, ο ίδιος δεν μπορούσε να το επισκευάσει και από τον δήμο δεν βρήκε κάποια βοήθεια.

Αλλά οι ρεμπέτες, μωρέ, έχουν μεγάλη καρδιά, δεν τους επηρεάζουν τόσο πολύ όλα αυτά. Ο ίδιος το έλεγε...

Info:

Η κηδεία του θα γίνει σήμερα το μεσημέρι στον Ιερό Ναό της Παναγίας Αλεξιώτισσας, στην Πάτρα.