«Στον ύπνο μου παίρνω συνέντευξη από τον Θεό»

Ονειρα και πλάνες, προσευχές, ποιήματα, λεπταίσθητο χιούμορ και μπόλικη συγκίνηση γέμισαν την αίθουσα τελετών της παλαιάς Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης κατά την αναγόρευση της Κικής Δημουλά σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Θεολογίας.

Αν και στην αρχή υπήρχε μια υφέρπουσα αμηχανία σε ό,τι αφορά τον λόγο αναγόρευσης της ποιήτριας από το συγκεκριμένο τμήμα.

Γι’ αυτό και η χαρακτηριστική προσφώνηση του προέδρου του, καθηγητή Χρυσόστομου Σταμούλη.

Ανέφερε μια φράση του ταπεινού αγίου των Καυσοκαλυβίων. «Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής».

Ο έπαινος συμπληρώθηκε με ένα λυρικό παίγνιο. «Δεν ξέρω εάν αυτό είναι τυχαιότητα ή πρόνοια αγαθή, αλλά το όνομα της Κικής Δημουλά, συντομογραφικά είναι το Κ.Δ. Γεγονός που άμεσα, τουλάχιστον στους θεολόγους, θυμίζει τη συντομογραφία της Καινής Διαθήκης. Ούτως ή άλλως, τυχαία ή κατά πρόνοια, η τιμώμενη ποιήτρια είναι η Καινή Διαθήκη της νεότερής μας ποίησης».

Η ίδια η ποιήτρια δεν έμεινε έξω από το κλίμα της εκδήλωσης.

Παρά τη συγκίνησή της αστειεύτηκε με τον κ. Σταμούλη λέγοντας ότι έκαναν… μεγάλο λάθος με την αναγόρευσή της, αλλά θα το καταλάβουν αργότερα. Ο υπαινιγμός είχε να κάνει φυσικά με την αντιφώνησή της, που ειχε τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η πλάνη».

Ξεκίνησε, λέγοντας: «Επιστήμονας δεν είμαι, θεολόγος δεν είμαι, φιλόλογος δεν είμαι. Είμαι απλώς ένας αυτοσχέδιος άνθρωπος. Ο εαυτός μου με ανάγκασε να είμαι». Σε ό,τι αφορά το «εγκώμιο» της πλάνης, το έπλεξε, αλλά «με το ίδιο νήμα που πλέκω και τον ψόγο της», όπως είπε. Διότι η πλάνη είναι «σαν κάποια ισχυρά φάρμακα, που ναι μεν θεραπεύουν το πάσχον σημείο, αλλά βλάπτουν τη γείτονα αθώα περιοχή». «Ονειρα και πλάνη αλληλοσυμπληρώνουν την ανθρωπιστική τους δράση».

Στην πλάνη, είπε, οφείλει: «Το τελεσίδικο ρήμα αποκλείεται. Οτι μεσολάβησε και εξέλαβα θηριώδεις αλήθειες ως ήρεμα κατοικίδια πλάσματα. Στο να ξεφορτώνομαι επ’ ολίγον τη φορτική ευθυκρισία, γνωστή για τις ωμότητές της προς τον άμαχο ψυχισμό μας. Δεν προτείνω την πλάνη, απλώς εκτιμώ ότι προμηθεύει κάποιες αντιστάσεις στις αδυναμίες και τους φόβους μας».

Αλλά η θεολογική της εστίαση συμπλέχθηκε αρμονικά με τον προαναφερόμενο Καυσοκαλυβίτη: «Εχω δει μέσα στον ύπνο μου να παίρνω συνέντευξη από τον Θεό. Δέχεται, αλλά μόνο την ώρα που κοιμούνται τ’ άστρα, κουκουλωμένα ώς πάνω με μιαν αχλύ. Δε θέλει να τον βλέπουν. Τον ρώτησα γιατί δεν πραγματοποιούνται τα όνειρα και απάντησε “με τη θέλησή τους διάλεξαν να σταδιοδρομήσουν μόνον ως όνειρα, επειδή φοβούνται την ενσάρκωση”».

Κι έκλεισε, σημειώνοντας με νόημα: «Ο βίος και η πολιτεία μου έχει δεχτεί τις πιο κακοπροαίρετες επιθέσεις. Αλλά καμιά –δόξα τω Θεώ– δεν τόλμησε να με χαρακτηρίσει άθεη. Αλλωστε σημασία έχει ότι ο Θεός με πιστεύει. Εξ ου και μου επιτρέπει να του εκφράζω με τόσο άπρεπη σχεδόν οικειότητα τα παράπονά μου και τις απορίες μου. Διαισθάνομαι ότι μάλλον τον ψυχαγωγούν τον Θεό όσα του καταμαρτυρώ, σαν να ξεσκάει λίγο. Διάλεξα την πλάνη (ως θέμα) για να την ευχαριστήσω, επειδή αυτή σας παρέσυρε να με ανακηρύξετε επίτιμη της συμπαθείας σας, κάτι που μεταφράζεται σε ύψιστη τιμή, κι ως εκ τούτου αβάσταχτη για την προσγειωμένη αυτογνωσία μου».