Εξόριστα τα ισόπατα από το κόκκινο χαλί

Αποστολή στις Κάνες

Τζάμπα ο φεμινισμός; Το Φεστιβάλ Κανών έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι δεν δίνει ικανό βήμα στις γυναίκες δημιουργούς, γι’ αυτό και φέτος, τουλάχιστον, φρόντισε όχι μόνο ν’ ανοίξει τη διοργάνωση με το «Με ψηλά το κεφάλι» της Εμανουέλ Μπερκό, αλλά και να ενισχύσει την παρουσία γυναικών σκηνοθετών στο πρόγραμμα.

Αλλά την πάτησε στο… φαίνεσθαι.

Στην επίσημη πρεμιέρα τού «Carol» του Τοντ Χέινς, μιας ταινίας, άλλωστε, που εξυψώνει τη φυλετική ισότητα, απαγορεύτηκε η είσοδος σε δύο κυρίες που έφτασαν στο υπέρλαμπρο κόκκινο χαλί φορώντας όχι ψηλοτάκουνα παπούτσια, αλλά ίσιες μπαλαρίνες – για την ακρίβεια, τους ζητήθηκε να «πάνε ν’ αγοράσουν κατάλληλα παπούτσια και να ξανάρθουν».

Εννοείται πως στα social media το περιστατικό έχει ανάψει φωτιές, ενώ το Φεστιβάλ δεν έχει ακόμα απαντήσει επίσημα, παρότι θα χρειαστεί, ίσως, να ξανασκεφτεί την εθιμοτυπία του.

Ο διευθυντής του, πάντως, Τιερί Φρεμό, σχολίασε τις επικρίσεις που δέχτηκε στο τουίτερ: «Οι φήμες ότι το Φεστιβάλ επιβάλλει ψηλά τακούνια στο κόκκινο χαλί είναι αβάσιμες».

Κατά τα άλλα, ταινίες και πάλι ταινίες.

«Ο νόμος της αγοράς», η νέα δουλειά του Γάλλου Στεφάν Μπριζέ, στο Διαγωνιστικό Τμήμα, είναι από εκείνα τα φιλμ που σε κυνηγάνε πολλές ώρες αφού τα έχεις δει.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Τιερί, που τον υποδύεται συγκλονιστικά ο Βενσάν Λεντόν, είναι ένας 50χρονος στη σημερινή Γαλλία που απολύεται από το εργοστάσιο όπου δουλεύει κι αναγκάζεται να αναζητήσει νέο πόστο, ξεκινώντας τα πάντα από την αρχή: τα βιογραφικά, τα interviews, την πρακτική εξάσκηση, τα συνεχόμενα χαστούκια από τους εργοδότες, που βρίσκουν κάποιον πιο νέο, πιο ενήμερο, πιο φτηνό.

Εξαιρετικά μινιμαλιστική, με κάμερα στο χέρι που παρακολουθεί τον Τιερί από λίγο πιο μακριά, κοιτάζοντάς τον πλάγια και ποτέ κατά πρόσωπο, με μεγάλες σεκάνς χωρίς δραματικές εκρήξεις, η ταινία χαρτογραφεί την ανεργία έτσι όπως, με το γάντι και με μια θεωρητικοποίηση της προσβολής, ισοπεδώνει την αξιοπρέπεια χωρίς ντροπή.

Η ταινία του Μπριζέ είναι μία από εκείνες που θα διεκδικήσουν τα βραβεία του Φεστιβάλ, μαζί το ουγγρικό «Ο γιος του Σαούλ», το «The Lobster» του Γιώργου Λάνθιμου και το «Carol» του Τοντ Χέινς.

Αλλά και η νέα ταινία του Νάνι Μορέτι, «Mia Madre», ενθουσίασε μεγάλη μερίδα της κριτικής, παρότι σε μας η ιστορία μιας σκηνοθέτριας (Μαργκερίτα Μπούι) που προσπαθεί να συνδυάσει το γύρισμα της νέας της ταινίας με τον πανικό και τη θλίψη για τη μαμά της, που σιγά σιγά φεύγει, φάνηκε τετριμμένη και διεκπεραιωτική από έναν δημιουργό που στο παρελθόν μάς έχει μαγέψει με το χιούμορ και τον συναισθηματισμό του.

Ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ παρουσίασε τη νέα του ταινία, «Sicario», στο Διαγωνιστικό Τμήμα, με ενθουσιώδεις κριτικές.

Το φιλμ παρακολουθεί την ιστορία και τα ηθικά διλήμματα μιας γυναίκας πράκτορα του FBI που συνεργάζεται με άντρες της CIA για την εξουδετέρωση του καρτέλ ναρκωτικών στα σύνορα Μεξικού - Αμερικής.

Ο Βιλνέβ, οι πρωταγωνιστές του Εμιλι Μπλαντ, Τζος Μπρόλιν και Μπενίσιο Ντελ Τόρο, μαζί κι ο μάγος-διευθυντής φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς μίλησαν με τους δημοσιογράφους.

«Ολοι σ’ αυτό το δωμάτιο ξέρουμε καλά πόση βία υπάρχει εκεί, και ως Βορειοαμερικανός μοιράζομαι την ευθύνη για όσα συμβαίνουν», είπε ο Καναδός. «Αυτή η βία σκεπάζεται από σιωπή, κι αυτό αμέσως της δίνει ακόμα χειρότερη μορφή. Νιώθω ευθύνη ως σκηνοθέτης να αγκαλιάσω την πραγματικότητα και να τη δείξω σε όποιον θέλει να κοιτάξει. Απλώς για μένα η ταινία δεν είναι για το Μεξικό, αλλά για την Αμερική».

Η πιο γενναιόδωρα χειροκροτημένη, πάντως, ταινία ώς τώρα ήταν το «Inside Out», το νέο φιλμ κινουμένων σχεδίων της Pixar, με ηρωίδα την 7χρονη Ράιλι και, κυρίως, τα μικροσκοπικά χρωματιστά πλάσματα που κατοικούν μέσα στο κεφάλι της και λέγονται «συναισθήματα» - κίτρινο για τη «χαρά», γαλάζιο για τη «θλίψη», πράσινο για την «αηδία», μοβ για τον «φόβο», κόκκινο για τον «θυμό».

Η ταινία έφερε στην Κρουαζέτ όλους τους ηθοποιούς που δανείζουν στην ταινία τις φωνές τους, με επικεφαλής την Εϊμι Πόλερ, αλλά και μια αίσθηση ανέμελης ψυχαγωγίας, ευπρόσδεκτης μέσα στο ζοφερό πολιτικό και κοινωνικό τοπίο που απεικονίζει η πλειονότητα των ταινιών του επίσημου τμήματος.