Το απέναντι μπαλκόνι

Θυμάμαι ακόμα τη γειτονιά μου, όταν τα σπίτια μού φάνταζαν τεράστια, στις τρισδιάστατες μορφές τους. Βέβαια, τότε εγώ ήμουν μισό μέτρο μπόι και αυτά μονοκατοικίες. Εχουν δεν έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε, και μόνο το γωνιακό της κυρα-Ευτυχίας έχει μείνει, με την αυλή και τις τρεις του κάμαρες.

Στη μία απ' αυτές βρίσκεται η ίδια η κυρα-Ευτυχία, που τους τελευταίους μήνες αρνείται πεισματικά να βγει έξω. Μόνο το παράθυρό της ανοίγει πού και πού, με τα παλιά ξύλινα γαλάζια παραθυρόφυλλα να τρίζουν σε κάθε προσπάθεια διακοπής της μόνιμης πλέον ραθυμίας τους.

Θυμάμαι ακόμα πως τα χρόνια εκείνα δεν χρειαζόταν να ανοίξουν παράθυρα για να συνομιλήσεις με τον απέναντι. Μαζεύονταν όλοι σχεδόν στο μοναδικό παγκάκι του πάρκου, κάθε απόγευμα, και τα λέγανε με τις ώρες. Πλέον, τα σπίτια ψήλωσαν, μαζί και τα κανιά μου. Αλλά παράπονο δεν έχω.

Κάθε που ανοίγει κάπως ο καιρός, ανοίγουν παντζούρια και κουρτινοπαραθύρια. Η διαφορά είναι πως πλέον δεν ακούγονται συνομιλίες μεταξύ των γειτόνων, αλλά όλες οι ομιλίες μεταξύ των ενοίκων. Η απέναντι, της πίσω μεριάς, βρίζει συνέχεια τα παιδιά της και όταν έρχεται επίσκεψη η μητέρα της, τ' ακούει και η ίδια.

Το μωρό της διπλανής δεν λέει να σταματήσει να κλαίει, εκτός απ' όταν έρχεται η γιαγιά του, που το φλομώνει στη μάσα και δεν λέει να καταλάβει πως είναι μόνο μερικών μηνών και ως εκ τούτου, ανίκανο να μιλήσει.

Η ίδια, όμως, το 'χει βάλει αμέτι μουχαμέτι να του μάθει να λέει «ο Δημητράκης θα φάει τις πατάτες του» και το επαναλαμβάνει, μέχρι να 'ρθει ο εγκέφαλός σου να γανώσει σαν παλιός τέντζερης. Οσο για τα μπαλκόνια της μπροστινής μεριάς, εκεί έχουμε ευχάριστα διαλείμματα σιωπής μεταξύ των συνεχών μουσικών επιλογών σκυλάδικου και ευρωλαϊκού χοπ - ποπ, που ακούγονται στη διαπασών. Αν μη τι άλλο, είμαστε μια βαρήκοη πλην μουσικοκρουσμένη γειτονία.

Οπως και να 'χει, με το που ανοίγει ο καιρός, ανοίγουν και τα μυστικά του κάθε σπιτιού από το απέναντι μπαλκόνι. Αυτά στην Ελλάδα. Γιατί στα εξωτερικά, αλλά και στα εσωτερικά με τους των εξωτερικών, δεν ανοίγει μήτε στόρι. Κουβέντα για τις διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.

Κάτι πήγε να διαρρεύσει και ποιος είδε τον Κούλη (εκ του Κυριακούλη – έτσι που τον βλέπω με τα ματάκια του ορθάνοιχτα, να κοιτάζει τον κόσμο γύρω γύρω χαρωπά, μου βγαίνει το υποκοριστικό αβίαστα) και δεν τον φοβήθηκε. Κουβέντα για τις συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες των Γιούρογκρουπ, ΔΝΤ, ΕΜΣ και άλλων δεινών για την ανθρωπότητα και δη την προερχόμενη από τη χώρα των ανοιχτών απέναντι μπαλκονιών.

Μήτε λέξη από τις συνομιλίες κυβερνητικών αξιωματούχων και λογιών λογιών άλογων λόμπι, που πραγματεύονται παρόντα και μέλλοντα των πολιτών του κόσμου τούτου και δη των προερχόμενων από τη χώρα των μπουζουκοαλαλαζόντων απέναντι μπαλκονιών.

Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε και πάλι από την Ε.Ε. και μάλιστα, μεταλλαγμένο. Εδωσε προ ημερών στη δημοσιότητα η Greenpeace μυστικά έγγραφα από τη διαβόητη Διατλαντική Εταιρική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ), αποδεικνύοντας με στοιχεία αυτό που ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Δηλαδή, τις πιέσεις που ασκούνται για να περάσει η συμφωνία, η διαπραγμάτευση επί της οποίας γίνεται υπό συνθήκες μυστικότητας ακόμη και για τους ίδιους τους ευρωβουλευτές.

Δεν θα μείνω στην ανάλυση των εγγράφων (με δυο λόγια, αν η συμφωνία περάσει, θα τρώμε μπιφτέκια από πίτουρο, ροκανίδια και τριμμένο πλαστικό ψάρι). Θα σταθώ στη μυστικότητα του πράγματος. Ολο «ψου ψου ψου» και «μου μου μου» είναι ο Ομπάμα με τη Μέρκελ και θέλουν να την κλείσουν άρον άρον.

Για το ψητό, όμως, τηρούν σιγήν ιχθύος (κάργα μεταλλαγμένου). Και όταν τα έγγραφα βγήκαν στη φόρα, ξέρετε τι είπαν; «Καμία ανησυχία περί αυτών» ήταν η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου.

Τουτέστιν, είτε τα μάθατε είτε δεν τα ξέρατε, ένα και το αυτό. Ο,τι είναι να γίνει, εμείς το αποφασίζουμε και μάλιστα στη ζούλα... Ενα ανοιχτό απέναντι μπαλκόνι, βρε παιδιά. Το βασίλειό μου για ένα ανοιχτό απέναντι μπαλκόνι!