Ενέσεις ηθικού

«Εκλογές στο τέλος της τετραετίας, εγώ στην πρώτη γραμμή». Αυτή είναι η θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το είπε στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας όπου «εξελέγη» διά βοής (πλέρια δημοκρατία) ο νέος γραμματέας της. Θα μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό ο πρωθυπουργός; Οχι. Αν δεν ήταν τόσο σαφής, αν άφηνε ανοιχτά και τα δύο ζητήματα, θα ξεκινούσε η συζήτηση και στη Νέα Δημοκρατία και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα και οι πάντες θα προσπαθούσαν να ανιχνεύσουν τις προθέσεις του. Αυτή λοιπόν είναι η επιθυμία του. Η πραγματικότητα θα συνηγορήσει υπέρ αυτής της εκδοχής; Ποιος ξέρει. Με τα ανθρώπινα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Ενίοτε η ζωή ακυρώνει τα σχέδια που έχουν στο μυαλό τους όσοι και όσες επιχειρούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Η πανούργα Ιστορία έχει πολλές φορές διαψεύσει εκείνους που προσπάθησαν να τη φασκιώσουν.

Είναι θεσμικός, λένε οι συνομιλητές του, δεν πρόκειται να πάει σε πρόωρες εκλογές, το απέδειξε και στην προηγούμενη φάση. Είναι επίμονος, υποστηρίζουν, και δεν είναι διατεθειμένος να διαπραγματευθεί με εκείνους που επιδιώκουν αλλαγή ηγεσίας εν κινήσει. Νιώθει δυνατός και δεν πρόκειται να τα παρατήσει γιατί δεν είναι από τους πολιτικούς που εγκαταλείπουν την προσπάθειά τους. Τα βαρύγδουπα που διακηρύσσει και αυτός και οι κόλακες που τον πλαισιώνουν ότι θέλει να φέρει τα πάνω-κάτω στη χώρα, να τη βάλει σε τροχιά προόδου και ανάπτυξης, να την κάνει παράδειγμα για την Ευρώπη και δεν μπορεί να αφήσει τη δουλειά στη μέση, είναι λόγια που δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί που τον ψηφίζουν (οι τάξεις τους αραιώνουν).

Πιο γήινους στόχους είχε βάλει στον εαυτό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης: να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Τα κατάφερε με τη βοήθεια της διαπλοκής. Πήρε πλούσια βοήθεια και έδωσε υποσχέσεις με την οκά. Σήμερα υποδύεται το θύμα της διαπλοκής, αλλά δεν πείθει ούτε τους κοντινούς του. Να γίνει πρωθυπουργός. Κι αυτό το κατάφερε χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα χωρίς κανέναν δισταγμό. Λαϊκισμός, οπορτουνισμός, δημαγωγία, σε μεγάλη έκταση. Να ξεπεράσει τον πατέρα του. Το έχει πετύχει. Ο πατέρας του έμεινε στην πρωθυπουργία τρία χρόνια, αυτός είναι στον έκτο χρόνο. Ο πατέρας του έπεσε με αποστασία, αυτός στήνει οχυρωματικά έργα για να μην υποστεί τα ίδια. Να σπάσει το ρεκόρ του Κώστα Σημίτη που είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης με συνεχείς θητείες (1996-2004). Για να τον φτάσει και να τον προσπεράσει πρέπει να αντέξει μέχρι το 2027.

Ισχυρίζεται ότι μόνο αυτός μπορεί να κρατήσει την παράταξη ενωμένη, ότι μόνο αυτός και η κάστα που τον περιβάλλει είναι σε θέση να εγγυηθούν την πολιτική σταθερότητα σε μια περίοδο που απειλούνται οι ισορροπίες και στη γειτονιά μας και στον κόσμο, οπότε οι βουλευτές που γκρινιάζουν πρέπει να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις του, οι ψηφοφόροι που προβληματίζονται και αναζητούν διέξοδο σε σχήματα ευκαιρίας πρέπει να τιθασεύσουν τον θυμό τους, να υπερασπιστούν την κυβέρνηση, διαφορετικά θα μπλέξουμε σε περιπέτειες. Οπως λέει, καραδοκούν οι δυνάμεις που υπηρετούν τον μηδενισμό. Δυσκολεύεται όμως να πείσει και τους βουλευτές του και τους οπαδούς του και μερικά μέσα ενημέρωσης που τον αποθέωναν. Οι βουλευτές φτιάχνουν ενδεκάδες και καταθέτουν ερωτήσεις στη Βουλή, υπουργοί ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, άλλοι φανερά, άλλοι υπογείως, ένα υπολογίσιμο μέρος των οπαδών περνάει από τη σιωπή στην αδιαφορία και ορισμένα δίκτυα ενημέρωσης έχουν μετακινηθεί από το πετάει ο γάιδαρος επειδή το λέει ο αρχηγός της παράταξης στην αποδόμηση του με επιθετική ρητορική και αποκαλύψεις. Οπότε το «εκλογές στο τέλος της τετραετίας, εγώ στην πρώτη γραμμή» μπορεί να αποδειχτεί μια μεγαλοστομία με στόχο την τόνωση του ηθικού των από κάτω αλλά και του δικού του, που παρά τον ασύνορο ναρκισσισμό του έχει κλονιστεί.

Ανάγωγα

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, σε μια σπάνια για τον χαρακτήρα του στιγμή αυτοκριτικής, η Εξεταστική Επιτροπή δεν ήταν από τις καλύτερες περιπτώσεις της κοινοβουλευτικής ιστορίας. Η προανακριτική-παρωδία και το πόρισμα της πλειοψηφίας, κατ’ εντολήν του βεβαίως-βεβαίως, που προτείνει την παραπομπή στο δικαστικό συμβούλιο του κ. Τριαντόπουλου, αν και πιστεύει ότι είναι αθώος, τι ακριβώς είναι; Ο ορισμός της ξεφτίλας πέραν πάσης αμφιβολίας.