Προτροπή για χαρακίρι

«Αν είσαι με τους τάδε ή αν ψήφισες τους δείνα, διαγράψου μόνος σου απ’ τον τοίχο μου». Δίνουνε και παίρνουνε τέτοιας φύσης προτροπές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τελευταία.

Αλλωστε από καιρό ανάψανε τα πολιτικά πάθη και πήρε φωτιά το facebook και το twitter· ειδικά τις παραμονές του δημοψηφίσματος, αλλά και τώρα στις εκλογές του Σεπτέμβρη, οι ξιφουλκήσεις, οι καβγάδες και οι αντεγκλήσεις κορυφώθηκαν.

Στο ίντερνετ μεταφέρθηκε η μάχη: στρατόπεδα συντάχτηκαν, διαχωριστικές γραμμές σχεδιάστηκαν και ταμπέλες κρεμάστηκαν συλλήβδην με την παραμικρή υποψία ιδεολογικής ταύτισης ή διαφωνίας.

«Δικός μας είναι αυτός, δεν βλέπεις τι ανεβάζει;» και «πρόσεχέ τον εκείνον, μάλλον με τους άλλους είναι».

Πολιτικά σχόλια συνήθιζα κι εγώ ν’ αναρτώ στον προσωπικό λογαριασμό μου, δοσμένα κατά κανόνα με τη μορφή καλαμπουριού.

Τουλάχιστον μέχρι τις μέρες του δημοψηφίσματος, που ’ρθαν τα κάτω-πάνω· έκτοτε μετά το άδειασμα που βάφτισαν κάποιοι «προσαρμογή στον ρεαλισμό» και ό,τι επακολούθησε, περιμένω να κατακάτσει μέσα μου η θολούρα και να ξαναβρώ λέξεις που ν’ ακούγονται σωστές.

Περιορίστηκα λοιπόν στο ν’ «ανεβάζω» μονάχα τα χρονογραφήματα που διαβάζετε σ’ ετούτες τις σελίδες.

Οπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο, κάποιοι τα βρίσκανε του γούστου τους και τ’ αναπαρήγαγαν κιόλας να τα διαβάσουνε κι οι «φίλοι» τους.

Κάποιοι άλλοι απλώς αδιαφορήσανε και κάποιοι που δεν μ’ αντέξανε καθόλου, πήραν το καπελάκι τους και πήγαν παρακάτω, να περάσουνε τον ηλεκτρονικό τους χρόνο κατά πώς επιθυμούν απαλλαγμένοι απ’ τη φλυαρία μου.

Ντόμπρα κι έντιμα με διαγράψανε, χωρίς περιστροφές, παρεξηγήσεις, προτροπές και παραινέσεις γι’ αυτοδιαγραφή.

Αλλωστε κι εγώ το ίδιο πράττω. Με συνοπτικές διαδικασίες απαλλάσσομαι απ’ όσους μου είναι φορτικοί και ανυπόφοροι, για διάφορους λόγους και αιτίες.

Οχι κατ’ ανάγκη από αυτούς με τους οποίους διαφωνώ· αυτοί μου είναι οι πιο ωφέλιμοι, αρκεί να μπορούμε να διαφωνούμε με πάθος (δεν γίνεται κι αλλιώς), δομώντας επιχειρήματα, έτοιμοι ν’ αναγνωρίσουμε το δίκιο του άλλου κι όχι περιχαρακωμένοι μέσα στον εγωισμό και την αλαζονεία μας.

Απαλλάσσομαι απ’ αυτούς που με κουράζουνε. Δεν θα τους έκανα παρέα στον έξω κόσμο, δεν θα επιδίωκα τη συναναστροφή τους, γιατί να τους ανέχομαι στην ηλεκτρονική μου τη βεράντα;

Αλλά με ξενίζει αυτή η προτροπή για αυτοδιαγραφές που έγινε της μόδας (ως μέσο σωφρονισμού ή έντονης αποδοκιμασίας;).

Οταν αποδέχομαι κάποιον, τον αποδέχομαι με τα κουσούρια του – ή έστω με ό,τι εγώ νομίζω για κουσούρι. Κι αν στην πορεία δω πως λάθεψα και άλλο δεν επιθυμώ τη συναναστροφή του ατόμου, ξεκόβω κι απομακρύνομαι.

Οπως παίρνω το ρίσκο της αποδοχής του αιτήματος φιλίας ενός αγνώστου, κινούμενος από περιέργεια ή ματαιοδοξία επειδή θα αυξηθεί το αναγνωστικό κοινό μου, θα πρέπει να βρίσκω και το θάρρος της απόρριψης· είναι δική μου η ευθύνη κι όχι του άλλου. Εγώ θα υπερασπιστώ τον χώρο μου και την προσωπικότητά μου.

Δεν μπορούμε να προτρέπουμε κάποιον να προβεί σ’ ένα ιδιότυπο ηλεκτρονικό χαρακίρι, στην αυτοδιαγραφή, επειδή απλώς μας ενοχλεί ο εαυτός του.

Οπως η τηλεόραση έχει το κόκκινο κουμπί που τη σβήνει, έτσι και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχει το «ignore» και η διαγραφή.

Εκτός αν θέλουμε αυλικούς χωρίς κοσκίνισμα κανένα και φωνασκούμε μονάχα για το «φαίνεσθαι».