Μάρτιν Σκορσέζε, Γουές Άντερσον, Χιροκάζου Κόρε-εντα, η Ζιστίν Τριέ που πήρε τελικώς τον Χρυσό Φοίνικα, η πρωτοεμφανιζόμενη και πάμπολλα υποσχόμενη Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ… κι άλλοι κι άλλοι. Κι εκεί, κάπου ανάμεσα στο χολιγουντιανό σινεμά, το cinema d’ auteur ή και το art-cinema, τις λαμπερές εμφανίσεις, τους σκεπτόμενους δημιουργούς και όσα προσπαθούν πάντα να συγκεραστούν στο Φεστιβάλ των Κανών, να κι ένας υπέροχος ηλικιωμένος δημιουργός, αμετάπειστος και «ριζωμένος» στις ιδέες του.
Συμβιβασμένος με την ιδέα του τέλους και καταρχάς του καλλιτεχνικού («Αν ξυπνάς το πρωί και δεν είσαι στη στήλη με τις νεκρολογίες, ζεις μέρα με τη μέρα» είπε πρόσφατα), ο 86χρονος Κεν Λόουτς, που έχει μιλήσει για την υποχώρηση της βραχυπρόθεσμης μνήμης και της όρασης, αλλά και τον μη διαπραγματεύσιμο χρόνο που απαιτεί κάθε ταινία, αντιμετωπίζει για την ώρα αυτήν την πιο πρόσφατη δημιουργία του ως την τελευταία. Κι είναι αλήθεια πως αν ο ίδιος δε διαψεύσει -σαν τον Ολιβέιρα- τον μέσο όρο, είναι πιθανό να έχει γυρίσει ήδη το κύκνειο άσμα του, πάντα ως κορυφαίος εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Μοιάζει, όμως, και σίγουρο, αν κρίνουμε από το σύνολο της κριτικής, πως δεν πρόκειται για μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του. Ο ίδιος επέλεξε πάντως να ξαναβάλει στο τραπέζι το θέμα της έκπτωσης της εργασιακής δραστηριότητας και της οικονομικής ανέχειας της εργατικής τάξης, ως παραγόντων της γέννησης του φασισμού, του ρατσισμού, αλλά και του προσφυγικού, που την πληρώνει πρώτο, και να ξαναμιλήσει για την κοινότητα και τον ανθρωπισμό.
Επτά χρόνια μετά το «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ», που του χάρισε τον 2ο Χρυσό του Φοίνικα, ο Κεν Λόουτς επέστρεψε μ’ αυτό το υλικό στις Κάνες. Μπορεί μία πλευρά του κόσμου να τον ξεπερνάει, θέτοντας με σύγχρονο τρόπο κοινωνικοπολιτικά θέματα, που επιτέλους τώρα συζητιούνται (όπως έκανε π.χ. η Γουόκερ με το «How to have sex» και το δραματικά επίκαιρο ζήτημα της σεξουαλικής συναίνεσης), όμως ο Λόουτς -αν μάλιστα σκεφτείς πως ό,τι δεν τον ξεπέρασε καθόλου είναι η ίδια η Ιστορία- συνεχίζει να είναι σημείο αναφοράς - και όχι μόνο καλλιτεχνικής. Κι αυτό, καθώς αποσύρεται σταδιακά, πεισματάρης και ιδεολόγος, τον καθιστά συνεπή με τον τίτλο της νέας του ταινίας: «The Old Oak», η παλιά βελανιδιά δηλαδή.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας