Μόλις είχε τελειώσει το ρεπορτάζ στο δελτίο ειδήσεων για τους χιλιάδες πρόσφυγες που περιμένουν απελπισμένοι, εκλιπαρώντας να περάσουν τα σύνορα Ελλάδας – ΠΓΔΜ.
Μωρά παιδιά στις αγκαλιές των μανάδων τους, πατεράδες που προσπαθούν να τα προφυλάξουν από τη βροχή και να τους βρουν μια μπουκιά ψωμί, μια γουλιά νερό.
Κουβαλάνε σε δυο σακίδια το βιος τους και στην ψυχή τους μια πληγή που μπορεί κάποια μέρα να σταματήσει να αιμορραγεί αλλά δεν θα κλείσει ποτέ.
Εκείνη τη στιγμή έκανα ένα πείραμα. Στάθηκα σε μια γωνιά του καθιστικού και προσπάθησα μέσα σε λίγα λεπτά να σκεφτώ τι θα έπαιρνα μαζί μου, τι θα έχωνα βιαστικά μέσα σε ένα σακίδιο αν κάποιος μου έλεγε ότι σε μισή ώρα έπρεπε να εγκαταλείψω το σπίτι μου, την εστία μας.
Ποια ρούχα και ποια παπούτσια, ποια φάρμακα, ποια έγγραφα; Τι θα χρειαζόμουν και για πόσο; «Μόνο τα απαραίτητα» μου απάντησε η φωνή της… λογικής.
Και τι να αφήσω πίσω μου ως μη απαραίτητο; Τη φωτογραφία του πατέρα μου που με κρατάει αγκαλιά μαζί με την αδερφή μου ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό στον λόφο του Στρέφη, της κόρης μου νεογέννητης στην αγκαλιά του μπαμπά της, του γάμου μου, της γελαστής ανιψιάς μου, του αδερφού μου, της μαμάς μου κοριτσόπουλο δεκαοκτώ χρόνων, των αδερφικών φίλων μου; Την πρώτη κάρτα της κόρης μου για τη γιορτή της μητέρας;
«Μην ξεχάσεις τον Τζακ», είπε και πάλι η «φωνούλα», εννοώντας το αγαπημένο κουκλάκι–παρηγοριά της κόρης μου. Και το σαξόφωνο του Γιάννη μου. Και το τελευταίο βιβλίο που μου χάρισε ο πατέρας μου, πού είναι;
Πώς να χωρέσει σε ένα σακίδιο μια ζωή, μια οικογένεια, η «προίκα» του παιδιού μου;
Οι γάτες ήρθαν και τρίφτηκαν στα πόδια μου, παραπονούμενες που τις είχα αφήσει πολλές ώρες μόνες τους βάζοντας τέλος στο πείραμα και στην απόγνωση που μου προκάλεσε ένα υποθετικό σενάριο.
Και τότε συνειδητοποίησα πόσο στερούνται φαντασίας οι πολιτικοί.
Αν θέλουν να πατάξουν τον ρατσισμό τούς προτείνω να προσθέσουν ένα άρθρο, όλο κι όλο, στον αντιρατσιστικό νόμο: την υποχρεωτική συμμετοχή του ρατσιστή σε αντίστοιχα «πειράματα».
Αν δεν βάλει μυαλό, απλώς βάλε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας