Γράμμα από το βουνό

Βαθιά χαραγμένες στη μνήμη και στις ψυχές μας θα μείνουνε οι τελευταίες τούτες μέρες. Δεν ζήσαμε και λίγα πράγματα άλλωστε. Από το παταγώδες και εκκωφαντικό λαϊκό «όχι» στο πνιγηρό, ασφυκτικό και αδυσώπητο «ναι» της ηγεσίας.

Μέρες απαιτητικών διλημμάτων – πραγματικών και ψευδεπίγραφων. Μέρες ψυχολογικών και οικονομικών εκβιασμών, μέρες φόβου κι ελπίδας, μέρες μιας διαφορετικής πραγματικότητας. Διαπροσωπικές σχέσεις δοκιμάστηκαν, σταθερές αναθεωρήθηκαν, φιλίες σφυρηλατήθηκαν ή πέρασαν κρίση. Σε συνθήκες πίεσης άλλωστε φαίνεται του καθενός ο χαρακτήρας.

Συντρίμμια οι προσδοκίες αρκετών, ανακουφισμένοι από την ώς τώρα έκβαση κάποιοι άλλοι. Αλλαξαν οι συμμαχίες και τα αφηγήματα, αναδιατάχτηκαν τα στρατόπεδα, οι διάβολοι ώς τα χτες έγιναν οι άγγελοι-προστάτες τού σήμερα και τανάπαλιν. Κι όλα αυτά σε χρόνο ελάχιστο· πριν προλάβει να προσαρμοστεί κανείς, ν’ αλλάζουνε άρδην τα δεδομένα. Χαρμολύπη και κλαυσίγελος.

Να μην ξέρεις τι να πεις και σε ποιον να πιστέψεις. Σαστισμάρα, αμηχανία, παγωμάρα και οργή. Αλλά και κατανόηση από αρκετούς. Και πάντοτε η αφελής ελπίδα πως ό,τι έχει συμβεί είναι ακόμα αναστρέψιμο, πως ήταν τακτική υποχώρηση κι όχι παράδοση άνευ όρων.

Πρωτοφανή και τα δικά μου συναισθήματα. Σαν μια κορύνα σε μια παρτίδα μπόουλινγκ, που παρατάχθηκε με πίστη πλάι σε μια συστάδα άλλες κι εντέλει μας διέλυσαν με στράικ. Τι κι αν υψώσαμε το ταπεινό παράστημά μας μπρος στη στροβιλιζόμενη μπάλα που με ορμή κατευθυνόταν προς το μέρος μας; Τι κι αν είχαμε την πεποίθηση ώς την τελευταία ώρα πως η μπάλα θα το ξανασκεφτεί και θα λοξοδρομήσει, για το κοινό -τάχα- συμφέρον;

Ζαλισμένος τώρα από τη σύγκρουση, προσπαθώ να βάλω σε τάξη το θολωμένο μου μυαλό και σε μια σειρά τις ερωτήσεις που με βασανίζουν. Θα βγω στο βουνό, στη θαλπωρή των ορέων. Στον καθαρό και δροσερό αέρα.

Οχι πως θα ξεφύγω από τις σκέψεις μου, αλλά το υψόμετρο βοηθά στην ταξινόμηση και στο ξεκαθάρισμα. Ολο και κάποιο συμισακό περβόλι θα βρεθεί να γεμίζει την κατσαρόλα μου μ’ ανόθευτα κηπευτικά, όλο και με κάποια παρέα θα σμίξουμε να γεμίζει την ψυχή μου με ανθρώπινη επαφή. Για όσο τραβήξει, μέχρι να ξοδιάσω το αξιοθρήνητο κομπόδεμά μου. Θα σας στέλνω και κανένα γράμμα από το βουνό, όποτε μου βολεί.

Κάτι μου λέει πως θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι, με την ίδια ακριβώς ανάγκη. Να σμίξουμε και ν’ ανασυνταχτούμε, να ξεχαστούμε και να ξεχάσουμε, ν’ απομακρυνθούμε από την οχλαγωγία και τις κραυγές. Εστω για λίγο, έστω και φτωχικά. Ν’ απολαύσουμε τα πατρογονικά μας σπίτια που είναι κλειστά ολοχρονίς, τ’ αμπέλια, τα δέντρα και τα μποστάνια μας, που μπήκαν κι αυτά στη δίνη του κυκλώνα και φορολογούνται ως πλουτοπαραγωγικοί, λέει, πόροι.

Να γυρίσουμε για λίγο στις δικές μας σταθερές κι αξίες, στις πηγές μας και στη ρίζα μας. Ν’ αναπνεύσουμε στ’ αλήθεια και να πάρουμε δύναμη. Και κάποια μέρα να επιστρέψουμε δριμύτεροι.