Από τις απαρχές της κρίσης, πρέπει να έχεις μάθει καμιά εκατοστή καινούργιες λέξεις και εκφράσεις, ενδεχομένως και περισσότερες. Μάλιστα, κάθε φορά που ακούς στην τηλεόραση κάποιον καινούργιο όρο, αυτοί που τον εκφέρουν σε κοιτάζουν αφ’ υψηλού και συνεχίζουν τη συζήτηση σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μη χρειάζεται να σου δώσουν καμία περαιτέρω διευκρίνιση. Πού να ήξερες ότι και οι ίδιοι ενδέχεται να τον άκουσαν για πρώτη φορά στο briefing πριν από το δελτίο ειδήσεων και τον εκστομίζουν ακριβώς για να σε αποδιοργανώσουν!
Στην αρχή, ήταν τα spreads. Εβγαινε ο τηλεσχολιαστής στο παράθυρο κάθε βράδυ και σου μίλαγε γι’ αυτά με τόση φυσικότητα, λες και γνώριζε το θεωρητικό τους υπόβαθρο από πιτσιρικάς. Απορούσες μήπως ήσουν άρρωστος την ημέρα που κάνατε τα spreads στο σχολείο, γι’ αυτό τα αγνοούσες. Πήγαινες στο καφενείο και ντρεπόσουνα να ρωτήσεις «τι είναι αυτά τα spreads, ρε παιδιά;», μη σε περάσουνε για αγράμματο.
Ακουγες για CDS, για μονάδες βάσης, για δεκαετή ομόλογα και κανείς δεν καταδέχτηκε να σου εξηγήσει τι σημαίνουν όλα αυτά. Θεωρούσες ότι φταις εσύ που είσαι ο άσχετος της υπόθεσης και που δεν έφτασες στον κοινό τόπο όλων των υπολοίπων.
Στη συνέχεια αρχίσανε τα παράγωγα της λέξης «διαπραγμάτευση». Κάθε τρεις και λίγο οι κυβερνώντες κολλάγανε μια ακόμα πρόθεση μπροστά στη λέξη για να προσδώσουν μεγαλύτερο κύρος στην υποτιθέμενη προσπάθεια που έκαναν για τη χώρα. Ετσι, βρέθηκαν κάποιοι που έκαναν… «αναδιαπραγμάτευση».
Οι πιο μερακλήδες, αυτοί της «αντρικής σχολής», έκαναν… «επαναδιαπραγμάτευση»! Αν συνέχιζαν να ανακυκλώνονται στην εξουσία, όλο και θα πρόσθεταν προθέσεις, οπότε θα ακούγαμε κάποτε για… «αντεπαναδιαπραγμάτευση», αν όχι για «υπεραντεπαναδιαπραγμάτευση». Κι όλα αυτά, χωρίς ποτέ κανένας να έχει κάνει απλώς… διαπραγμάτευση.
Επειτα ήρθε η τρόικα. Ακουγες παντού ότι «ήρθαν οι τροϊκανοί» και πως «στην τρόικα διαφωνούν με τα στατιστικά που δίνει η κυβέρνηση» και νόμιζες στην αρχή ότι η Τρόικα είναι βορειοευρωπαϊκή χώρα, κάπου ανάμεσα στη Φινλανδία και τις Βαλτικές Δημοκρατίες ίσως, και Τροϊκανοί οι αυτόχθονες κάτοικοί της.
Σου θύμιζε και κάτι από Γκορμπατσόφ η λέξη, καθότι ομόηχη με την «περεστρόικα», αλλά και πάλι δεν έβγαζες άκρη για το πόθεν έρχονται αυτοί οι τύποι. Ξανά, κανείς από τους στρογγυλοκαθισμένους στα παράθυρα δεν μπήκε στον κόπο να σου εξηγήσει την καινούργια ύλη κι ένιωθες παράταιρος σαν εξωγήινος.
Βομβαρδίστηκες κι από άλλα ακατάληπτα όλα αυτά τα χρόνια. Από αρκτικόλεξα, που δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνουν (IMF, OOΣΑ, ΑΕΠ, ELA, PSI, BRICKS, EKT) μέχρι νεολογισμούς ξενικούς (grexit, success story, eurogroup, euroworking group, Brussels group), αλλά και στα ελληνικά (μνημονιακός/ αντιμνημονιακός, νεοφιλελές, κούρεμα, αναδιάρθρωση χρέους, μηχανισμός στήριξης, ελεγχόμενη χρεοκοπία).
Παρακολούθησες συζητήσεις ακόμα και στα πρωινάδικα, με πανελίστες να μιλούν για μακροοικονομικά μεγέθη (δημόσιο χρέος, πληθωρισμός, ανεργία, ανάπτυξη, ύφεση) και χρηματοοικονομικούς όρους (έξοδος στις αγορές, έντοκα γραμμάτια Δημοσίου, τραπεζικά επιτόκια, αναχρηματοδοτήσεις), λες και ήταν διδάκτορες της ΑΣΟΕΕ.
Και συνεχίζεις να μαθαίνεις καινούργιες λέξεις, καθώς κάθε εναλλαγή στην εξουσία συνοδεύεται και με αλλαγή στους όρους που χρησιμοποιούνται στον δημόσιο λόγο. Σήμερα είναι της μόδας όροι όπως ο «αμοιβαία επωφελής» ή ο «επώδυνος» συμβιβασμός, οι «θεσμοί», η «δημιουργική ασάφεια», η «ρήξη», οι «δανειστές». Το παλαιότερο λεξιλόγιο θεωρείται από ξεπερασμένο ώς αμαρτωλό.
Συμπέρασμα; Κάθε εξουσία χρειάζεται το αφήγημά της, για να μπορεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά τις υποθέσεις της, να αλλάξει τον μανδύα της και να χειραγωγήσει τους πολίτες. Δεν φταις εσύ που δεν καταλαβαίνεις τίποτα κάθε φορά που κάποιος ακροβολισμένος σε τηλεπαράθυρο σου μιλάει χρησιμοποιώντας καινούργιους όρους και νεολογισμούς.
Το κάνει επίτηδες, ακριβώς για να μην καταλάβεις τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Για να θολώσει με προπετάσματα καπνού την κρίση σου και να σε κρατήσει μακριά από την ουσία. Και μόλις προσαρμοστείς κι αποκτήσεις κάποια οικειότητα με το λεξιλόγιο, άρα και ένα εργαλείο για να έρθεις πιο κοντά στην αλήθεια, το λεξιλόγιο αλλάζει. Και φτου κι απ’ την αρχή…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας