Το δικό σου είν’ καλύτερο νομίζεις;

«Ευχή και κατάρα! Ευχή και κατάρα σου δίνω, γιόκα μου, μην καταλήξεις σε τμήμα δημόσιου Πανεπιστημίου!»

Να δεις που δεν θα περάσει μήτε χρόνος που αυτή η ατάκα θα είναι στο στόμα κάθε Ελληνίδας μάνας που σέβεται τον γιο, την κόρη ή ό,τι έχει τέλος πάντων. Το καμάρι της εν συντο-νυ-μία. Διότι τι θέλει ο μικρομεσαίος που δεν καταδέχτηκε ποτέ την τάξη του, ερωτώ. Και απαντώ πάραυτα: να μοιάσει στην τάξη που νομίζει ότι ανήκει. Και αυτή είναι μία και μόνη: η πρωθυπουργική. Και τι είπε ο πρωθυπουργός; Πως «προτιμώ ένα παιδί να πάει σε ένα δημόσιο ΙΕΚ και σε δύο χρόνια να γίνει web designer, παρά να καταλήξει σ’ ένα τμήμα δημόσιου Πανεπιστημίου, από το οποίο μπορεί να μην αποφοιτήσει ποτέ ή το τμήμα αυτό τελικά να του δώσει ένα πτυχίο που δεν θα έχει καμία αξία στην αγορά εργασίας».

Οπως και να ’χει, επηρεάστηκα. Μια κατάντια τη νιώθω, που με δύο πτυχία και μεταπτυχιακό (φύτουλας; Ξεκάθαρα!) από ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν κάνω κάτι αντίστοιχο «που να έχει αξία στην αγορά εργασίας». Και τι κάνω; Αυτό που έκανα και στην Πρώτη Δημοτικού. Σκέφτομαι και γράφω... Τρομερή πρόοδος!

Ασε και το άλλο. Από τη μια το δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι κατάντια κι από την άλλη το δημόσιο σχολείο δεν είναι πλέον καν ελληνικό! Τι μας νοιάζει αν έχουν αλλάξει τα συγγράμματα και κανείς (κανείς όμως) υπουργός Παιδείας δεν τα έχει ξε-αλλάξει και τα παιδιά στο Δημοτικό, αντί να σκέφτονται και να γράφουν, διαβάζουν λογαριασμούς της ΔΕΗ. Οπως σ’ τα λέω και τ’ ακούς Νινέττα μου! Βγάλαν από τα βιβλία μύθους του Αισώπου και κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας (ακόμη θυμάμαι το «Τα σχολειά κτίστε» του Παλαμά, που κάναμε εμείς τότε - Αχ, ΠΑΣΟΚ. Ωραία χρόνια!) και βάλανε το «Πώς να διαβάζετε λογαριασμούς της ΔΕΗ».

Πρώτη είδηση στα κανάλια τα 9 ευρώ επιδότηση στους εν λόγω λογαριασμούς. Το 50% που θα πάρουν απάνω τους, δεν. Αλλά τα 9 ευρώ, ναι.

Και μάλιστα με τη λέξη «επιδότηση» από δίπλα. Είδες τι ωραία «διαβάζουν» τα ζουμπούλια μου στα κυβερνητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και ολικής αποκαθήλωσης πάσης λογικής τους νέους λογαριασμούς της ΔΕΗ; Σε ιδιωτικά ΙΕΚ πήγαν και αυτά. Με καθηγηταράδες ξακουστούς, που τα δικά τους σχολειά χτίζουν...

Σ’ ένα από δαύτα πήγε κι ο Κωστάκης, του Μπογδάνου ο γιος, μα δεν άντεξε. «Θα σας πω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε!» είπε και έδωσε τον κατάλογο των κακών μαθητών, που το χνότο τους βρομάει ξενίλα και προσφυγιά, στη δασκάλα. Κι η δασκάλα του η Δόμνα τού είπε «Εύγε! Εσύ θα πας μπροστά». Και ο Κωστάκης πολύ χάρηκε, τόσο που κατουρήθηκε από τη χαρά του και τ’ άλλα παιδάκια, που το χνότο τους βρομάει ξενίλα και προσφυγιά, γέλαγαν και αυτός θύμωσε και πήγε και το είπε στον διευθυντή, τον Κυριάκο με τ’ όνομα. Και ο Κυριάκος με τ’ όνομα του πήρε παγωτό και γλειφιτζούρι, αλλά σιχάθηκε να του αλλάξει βρακί και τον άφησε με το κατουρημένο και μύριζε ο Κωστάκης -αχ, πώς βρομούσε!- αλλά οι φίλοι του (ο Αντωνάκης ο Σαμαράς, που ’χε μείνει πέντε τάξεις, η Αννούλα με την τούφα που ’ν’ παρέα με τη Λίνα με τα κρινολίνα και η Νίκη που ονειρεύεται να γίνει μάνα και το παιδί της να πει «Κυριάκο» για πρώτη λέξη) του είπαν πως τα σκουρόχρωμα παιδάκια είναι που βρομάνε και όχι ο ίδιος. Αλλά αυτός δεν τους πολυπίστεψε, γιατί είχε φιλήσει παλαιότερα κάτι άλλες ποδιές, σχολικές, κατουρημένες κι αυτές και ήξερε τι μπόχα βγάζουν, οπότε ζήτησε από τη Δόμνα και τον Κυριάκο με τ’ όνομα να διώξει τελείως τα άλλα παιδάκια και να τα στείλει να πάνε δουλικά σε επιχειρήσεις.

Και όλοι αυτοί ζήσαν καλά, μωρέ κι άλλο καλύτερα. Τα μάζεψαν τα μούλικα, τα ορφανά, τα ξένα. Τα έβγαλαν απ’ τις δομές και στη δουλειά τα ρίξαν. Και μείνε εσύ και ψέλλισε «μα, είν’ παιδιά ακόμα»...