«Φαντασιακός ριζοσπαστισμός»...

...και επειδή με αυτόν τον νεολογισμό ο Γιάννης Βούλγαρης* χαρακτηρίζει απαξιωτικά την πολιτική των «πολωτικών» Συριζαίων, που φαντασιώνουν τον Εμφύλιο, θα ήθελα να του αντιτείνω ότι ο ριζοσπαστισμός, εν γένει, ή είναι φαντασιακός ή δεν υπάρχει. (Σε αντίθεση με τον συντηρητισμό που υπάρχει επειδή δεν έχει σχέση με το φαντασιακό).

Και τούτο διότι η φαντασίωση δεν αναφέρεται μόνο στους στόχους του «επιθετικού» Συριζαίου, αλλά συγκροτεί ένα είδος προγονικής παρακαταθήκης για όλους μας, όπως ο Εμφύλιος, η Δικτατορία ή η Μεταπολίτευση.

Κυρίως, επειδή χωρίς τη φαντασίωση οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να επιλύσουν τα πραγματικά τους προβλήματα - ταξικά και ενίοτε τοξικά, όταν συγκαλύπτονται.

Υπάρχουν «ορισμένα είδη ζώων», γράφει ο Καστοριάδης στη «Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας», που «επενδύονται τοτεμικά, όχι γιατί είναι κατάλληλα προς βρώσιν αλλά κατάλληλα προς σκέψιν». Πράγμα που δεν θα πρέπει να συσκοτίζει το ερώτημα: γιατί αυτά τα είδη είναι καταλληλότερα από άλλα, όταν τρώει το ένα το άλλο;

Προφανώς το ερώτημα δεν τίθεται μόνο για τα φαγώσιμα είδη αλλά και για τα αφάγωτα μυαλά. Ομως τη φαντασία -όπως και τον πόλεμο- δεν είναι για να την εμπιστευόμαστε στους στρατηγούς, όταν η ενισχυτική μάθηση της εποχής τούς προάγει σε πολιτικούς επιστήμονες, και αντιστρόφως.

* «Τα Νέα», 6.3.2021.