Το ελληνικό «πείραμα»

Το ελληνικό «πείραμα» ή «φαινόμενο» που ζούμε μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις ενδιαφέροντος διεθνώς και ταυτόχρονα αναδεικνύει στο εσωτερικό τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η, για πρώτη φορά, κυβερνώσα Αριστερά.

Το γενικότερο πλαίσιο που βρίσκεται και κινείται η Ελλάδα μάς δείχνει ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί μια χώρα να «ζει», να ενεργεί μόνη της. Η χώρα μας δεν μπορεί παρά να παλέψει μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Σχετικές είναι οι επισημάνσεις που κάνει ο καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αντώνης Λιάκος, ο οποίος παρατηρεί ότι ακόμα κι αν βγει από το ευρώ, η δραχμή θα είναι συνδεδεμένη, όπως ήταν και πριν στους νομισματικούς κανόνες.

Στο πλαίσιο αυτό κινούνται βεβαίως και οι εταίροι, δανειστές κ.λπ. με κυρίαρχο παράγοντα τη Γερμανία, η οποία είναι η μόνη χώρα με πλεόνασμα και επιβάλλει την πολιτική της, αλλά και το κόμμα, η Αριστερά σήμερα. Η Αριστερά αυτή είναι άλλη από την Αριστερά του 19ου αιώνα ή του 20ού αιώνα.

Παράγοντες, πολιτικοί και οικονομικοί, και «κέντρα» του τομέα ενημέρωσης από το εξωτερικό επανέρχονται ίσως χωρίς διακοπή από την αρχή της νέας κατάστασης στην Ελλάδα και επεμβαίνουν απροκάλυπτα και κυνικά στα εσωτερικά της για να ποδηγετήσουν και να αναγκάσουν ακόμα και πολιτικές, κυβερνητικές αλλαγές. Από τον Μάρτιν Σουλτς ώς πρόσφατα τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» μιλούν για αποπομπή από την κυβέρνηση των ΑΝ.ΕΛΛ. και της Αριστερής Πλατφόρμας και προτείνουν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

Οι υποδεικνυόμενοι συνοδοιπορούν κανονικά με τους υποδεικνύοντες. Οχι μόνο δεν καταγγέλλουν, αλλά σιγοντάρουν μιλώντας για «νεοσταλινικούς» και «ακροδεξιούς», ενώ προβάλλουν τη «φιλοευρωπαϊκή» πλευρά, στην οποία αυτοτοποθετούνται. Και μιλούν για μια τέτοια πλειοψηφία! Ιδιαίτερο ίσως ενδιαφέρον έχει ο Αντ. Σαμαράς. Οι έξω, που παρεμβαίνουν, αγνοούν τη Ν.Δ. και ο ίδιος προσφέρεται να «βοηθήσει» αν χρειάζεται από τις εξελίξεις.

Ολα αυτά δεν οδηγούν τις σκέψεις για περίπτωση πέμπτης φάλαγγας στο εσωτερικό;

Στο ίδιο πλαίσιο επεμβάσεων και υποδείξεων είναι και οι αντιδράσεις, «ενστάσεις» σχετικά με την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στη Μόσχα και τη συνάντηση με τον Βλ. Πούτιν, χωρίς να αφήνουν και τα ανοίγματα στην Κίνα. Προβάλλεται η «ευρωπαϊκή» καθαρότητα και επισείεται ο κίνδυνος «μολύνσεων» από τη Ρωσία. Πάλι συμβαδίζουν πλήρως εναρμονισμένοι οι πολιτικοί εκτός με τους υποδεικνυόμενους εντός.

Βεβαίως ουδείς ομιλεί για την κυβερνητική συνεργασία στη Γερμανία σοσιαλδημοκρατών, χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας και ούτε για τις επισκέψεις των ηγετών Γερμανίας, Γαλλίας κ.λπ. στη Μόσχα και για τις ιδιαίτερες και στενές οικονομικές σχέσεις τους με τη Ρωσία, ενώ οι αντιδρώντες στη Βρετανία (θέλουν να) ξεχνούν τα ρωσικά κεφάλαια που είναι στο Σίτι του Λονδίνου...

Στο ασφυκτικό χωρίς διακοπή περιβάλλον που διαμορφώνουν για την Ελλάδα, μαζί με τα εγχώρια ΜΜΕ, ο τρόπος να αντιδράσει η κυβέρνησή της δεν είναι άλλος από τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει η ίδια και έχουν να κάνουν με την κοινωνία, με το κόμμα, με την κυβέρνηση αλλά και με την ευρύτερη διάσταση του προγράμματός της σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ο κορμός της, σε συνθήκες, μην ξεχνάμε μόνο με το 35% στις εκλογές, βρίσκονται σε πρωτοφανέρωτη κατάσταση. Η πρώτη δεν έχει σταματήσει να κινείται σε πολλά επίπεδα από τις πρώτες ημέρες. Και συνεχίζει, παρά τις δυσκολίες, παρά τις αντιξοότητες, παρά τις εσωτερικές τριβές. Να θεωρήσουμε ότι και το φαινόμενο «ομοσπονδία υπουργών», όπως επισήμανε και η «Αυγή», καθώς και η «πολυπραγμοσύνη» βουλευτών και άλλων στελεχών, εντάσσονται στις νέες συνθήκες, πρωτόγνωρες για την Αριστερά στην κυβέρνηση, όπου η αγωνία να μη χαθεί η αριστερή εικόνα αφ' ενός αλλά και να «διακινούνται» οι ιδέες αφ' ετέρου δημιουργούν το κοκτέιλ που μάλλον σύγχυση φέρνει. Ισως να είναι περίπτωση παιδικής ασθένειας, αλλά «οι καιροί ου μενετοί».

Ο δεύτερος, το κόμμα, δεν μπορεί να λειτουργεί με «καπετανάτα». Βεβαίως, όπως το λέει ο Αντ. Λιάκος, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός (με τον οποίο λειτούργησαν και τα αστικά κόμματα) έχει παρέλθει. Και δεν μπορεί ο ρόλος του κόμματος να είναι να χτυπά το καμπανάκι ότι η κυβέρνηση δεν κινείται στ' αριστερά. Το στοίχημα είναι πώς θα αναπτυχθεί η εμπειρία των συνιστωσών για το καινούργιο μοντέλο των μεταρρυθμίσεων.

Εν ολίγοις, το μεταβατικό στάδιο και ασφυκτικό και μεγάλο είναι, με συνεχείς συγκρούσεις σε διάφορα επίπεδα. Η προσαρμογή και η ένταξη στις νέες συνθήκες είναι εκ των ων ουκ άνευ κι ακόμα είναι με τη νέα μορφή τους επαναστατικές κι ανοίγουν δρόμους.

Η κρίση λειτουργεί σαν Γαργαντούας, λέει ο Λιάκος. Εφαγε τη ΔΗΜΑΡ, έφαγε τον ΛΑΟΣ, έφαγε το ΠΑΣΟΚ, συρρίκνωσε τη Ν.Δ. Θα επιζήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Η αποτυχία θα είναι οδυνηρή για την αριστερή και την προοδευτική προοπτική.