Οι εθνικοί μας μύθοι

Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο στην απελευθέρωση της Αθήνας τον Οκτώβρη του ’44 και να πούμε στους τότε κατοίκους ότι η Ελλάδα, 70 χρόνια μετά, θα συζητά ακόμη για τις πολεμικές επανορθώσεις, μάλλον θα χαμογελούσαν ειρωνικά.

Χθες όμως η Ολομέλεια της ελληνικής Βουλής υπερψήφισε για άλλη μια φορά την πρόταση για επανασύσταση μιας διακομματικής επιτροπής για το ανωτέρω θέμα. Πώς θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά άλλωστε, καθώς, σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη της ακραίας Αριστερο-Δεξιάς, όποιος δεν συμφωνεί, χαρακτηρίζεται αυτόματα από τις δυνάμεις του εθνολαϊκισμού «προδότης», «δωσίλογος» και «γερμανοτσολιάς».

Η εν λόγω επιτροπή λειτούργησε για μερικούς μήνες στην προηγούμενη Βουλή, αρχικά με την παρουσία του εμβληματικού Μανώλη Γλέζου, ο οποίος αποτελεί και την ιστορική ψυχή του όλου ζητήματος. Ποια είναι όμως η ουσία;

Ζήτημα συνολικών πολεμικών επανορθώσεων ούτως ή άλλως δεν τίθεται. Πέρα από τα όσα υποστηρίζουν οι γνωρίζοντες, ότι δηλαδή το θέμα έκλεισε σε μια συνάντηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Γερμανό καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, είναι γεγονός ότι η σημερινή Γερμανία δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί να μπει σε μια τέτοια συζήτηση, όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά με οποιαδήποτε χώρα. Αλλωστε από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά: η χώρα μας έχει γίνει δεκτή στην ΕΟΚ, στην Ε.Ε., στην ευρωζώνη και έχει λάβει εκατοντάδες δισ. σε αγροτικές επιδοτήσεις, πακέτα Ντελόρ, ΕΣΠΑ, κοινοτικά προγράμματα κ.λπ.

Εκείνο που έχει πιο στέρεη νομική βάση είναι το περίφημο κατοχικό δάνειο, όπως επιβεβαιώνει και ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ, ένας από τους πλέον ειδικούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα όμως με τους υπολογισμούς της αρμόδιας επιτροπής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το δάνειο αυτό σε σημερινά χρήματα υπολογίζεται «μόλις» σε 10 έως 12 δισ. ευρώ. Αρκεί μόνο να υπενθυμίσουμε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια η Γερμανία έχει δανείσει στην Ελλάδα μέσω της τράπεζας KfW περίπου 50 δισ. ευρώ, στο πλαίσιο του γνωστού μας Μνημονίου.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι δεν έχει βρεθεί ούτε το κατάλληλο δικαστήριο γι’ αυτό το θέμα, καθώς τα δικαστήρια της Ε.Ε. είναι αναρμόδια για ό,τι προϋπήρχε αυτής, ενώ στη Χάγη οι περισσότεροι δικαστές είναι δυστυχώς… Γερμανοί.

Εκτός και αν κάποιοι νομίζουν ότι αν ο Ελληνας υπουργός Δικαιοσύνης –λόγω της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς– υπογράψει την κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκαίτε και της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα, θα βοηθήσει τη θέση της χώρας μας στην Ευρώπη.

Τον ίδιο εθνικό μύθο ζήσαμε και με μιαν άλλη υπόθεση, αυτή του ελληνικού ορυκτού πλούτου, η οποία ξεκίνησε από τους κόλπους της Ακροδεξιάς και υιοθετήθηκε σιγά σιγά από όλο το πολιτικό φάσμα. Ο τέως πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς μιλούσε για θησαυρό 150 δισ., χωρίς αυτό να βασίζεται σε καμία μελέτη και, τελικά, όπως αποδείχτηκε από το περιορισμένο έως ελάχιστο ενδιαφέρον των επενδυτών για τις πρώτες γεωτρήσεις, ο θησαυρός είναι άνθρακες και κανείς δεν θέλει «να μας υποδουλώσει για να μας αρπάξει τα πετρέλαια».

Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις άλλες μυθοπλασίες περί δανείων από Ρώσους και Κινέζους, οι οποίες κατέρρευσαν για άλλη μια φορά, παρόντων και όσων σημερινών κυβερνητικών στελεχών τις διακινούσαν, ούτε για τα 600 δισ. του Σώρρα και για την «Τράπεζα της Ανατολής».

Δυστυχώς, όσο δεν προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα, η χώρα θα παραμένει σε πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, με το χέρι απλωμένο στους δανειστές της, τους οποίους θα ικετεύει και ταυτόχρονα θα «απειλεί» με μια δημιουργική αυτοανάφλεξη.