Κουταλο-μαγειρέματα

Σ’ αυτήν τη χώρα μάλλον διανύουμε την εποχή της όγδοης τέχνης. Πρωτοπόροι ως πολιτισμός, διακριθήκαμε διαχρονικά στις περισσότερες από τις επτά υπόλοιπες: σε Αρχιτεκτονική, Γλυπτική, Ζωγραφική, Ποίηση, Μουσική και Χορό. Σε καθεμιά έχουμε γράψει τη δική μας ιστορία. Κι αν ατυχήσαμε ελαφρώς στην έβδομη (Κινηματογράφος), πλην δακτυλοδεικτούμενων φωτεινών εξαιρέσεων, κάνουμε ρελάνς διαπρέποντας στην όγδοη. Κι όσο για το ποια είναι αυτή η όγδοη τέχνη… Οχι, στην Ελλάδα δεν είναι η Φωτογραφία. Αν κάποιος σεργιανίσει στα τηλεοπτικά προγράμματα ή ξεφυλλίσει περιοδικά κι εφημερίδες, δεν θα του μείνει καμιά αμφιβολία: διανύουμε την εποχή της μαγειρικής και των σεφ.

Δεν τολμάς να κάνεις ένα ζάπινγκ και ασπροσκούφηδες κουταλοφόροι ξεπηδούν από παντού. Τσιγαρίζουν («σοτάρω» το λένε τώρα, είναι πιο σικ) από τα άγρια χαράματα σε πρωινά στούντιο και σβήνουν με κρασί σε μεσημεριανές τηλεοπτικές παρέες. Ετοιμάζουνε γλυκό νωρίς το απόγευμα, κάνοντας τις παρουσιάστριες να γκρινιάζουν ναζιάρικα για τις περιττές θερμίδες και σουλατσάρουν γευστικά ανά τον κόσμο σε πικάντικες κι εξωτικές γαστρονομίες τα βράδια. Πας για ύπνο μπουχτισμένος απ’ το φαΐ κι ας μην έχεις βάλει μπουκιά στο στόμα σου όλη μέρα. Αν παρακολουθείς τις εκπομπές μαγειρικής απ’ το πρωί, τη σόδα δεν τη γλιτώνεις. Ακούς για ένα σωρό ακατάληπτα υλικά – αλήθεια, ποια μάνα έβαζε τζίντζερ, κάρι ή γλυκοπατάτα στο φαΐ; Κι όσο για τα έντυπα, αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω ένα που να μη φιλοξενεί μια καινοτόμο, τάχα, συνταγή από κάποιον μάστερ του είδους.

Στην εποχή του υλισμού, του καταναλωτισμού και της υπερβολής, ο σεφ παίρνει τα σκήπτρα από τους πνευματικούς ανθρώπους. Κρεμόμαστε απ’ τα χείλη του και μελετούμε τις γραφές του. Ακολουθούμε τους δρόμους που άνοιξε κι είναι το πρότυπό μας. Αυτόν προσπαθούμε να μιμηθούμε και να ξεπεράσουμε. Είναι ο γκουρού και ο δάσκαλος, κριτής και τιμητής. Αντιμετωπίζεται με δέος από κάθε λογής διαγωνιζόμενους σε μαγειρικά ριάλιτι. Στις εκπομπές στις οποίες συμμετέχει δεν περιορίζεται στις κατσαρόλες παρά εκφέρει γνώμη για τα πάντα. Διαβάζουμε συνεντεύξεις του επί παντός επιστητού, μαθαίνουμε για τα βιώματα που τον σημάδεψαν, κάνουμε ουρές στο εστιατόριό του, τον εμπιστευόμαστε ακόμα και για να μας δείξει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του.

Δύσκολη και σεβαστή η δουλειά του σεφ και του αρχιμάγειρα. Και ποια δουλειά δεν είναι; Κάθε άνθρωπος έχει ενδιαφέροντα πράγματα να πει και να δώσει. Κι αν υπάρχει φαντασία και διάθεση, πραγματικά η μαγειρική προσφέρεται για να δημιουργήσει κάποιος. Ποιος εραστής του φαγητού δεν δοκίμασε να πειραματιστεί κάποιες στιγμές στην κουζίνα του, μονάχος ή με φίλους; Και ποιος δεν θα αναγνωρίσει το μεγαλείο κάποιου πρωτοπόρου σεφ ή δεν θα συγχαρεί τον δημιουργό ενός πρωτότυπου πιάτου; Μέχρι εκεί.

Από εναλλακτικές κι από προτάσεις για φαγητό η εποχή δεν πάσχει. Γέμισαν οι οθόνες και τα ιλουστρασιόν περιοδικά. Τι κι αν οι περισσότεροι αδυνατούμε να ανταποκριθούμε οικονομικά στο σπορ και μοναχά ξερογλειφόμαστε με την εικόνα. Από πνευματική τροφή ξεμένουμε, εκεί έχουμε ζήτημα μεγάλο. Πενία και λιμός. Οχι πως δεν υπάρχει διαθέσιμη, αλλά δεν ξέρουμε πού να τη βρούμε και πώς να την αναζητήσουμε, έτσι που τη θάψανε κάτω από τόνους αποφάγια.