Τη θωρώ τα πρωινά, κάθε που ανεβαίνει στην ταράτσα. Γεμάτη στα χέρια της η χαρτοσακούλα του φούρνου με τα ξεροκόμματα που περισσέψανε τις προηγούμενες ημέρες. Τα βάζει μέσα σε ένα πήλινο δοχείο γιαουρτιού, τα μουσκεύει καλά να μαλακώσουνε κι έπειτα τα κόβει κομματάκια και τα σκορπά επάνω στο μπεντένι, στην άκρη της ταράτσας. Μετά ξεπλένει το πήλινο δοχείο και το γεμίζει με νερό, για να το απιθώσει σιμά στο ψωμί πριν κλείσει την πόρτα του κλιμακοστασίου πίσω της.
Καμιά φορά, πριν κατέβει τα σκαλιά για το διαμέρισμά της, τη βλέπω που παραμονεύει τους φτερωτούς της μουσαφίρηδες πίσω από το τζάμι της πόρτας. Κι αυτοί, μαθημένοι πια, την έχουνε πάρει χαμπάρι από ώρα πως είναι στην ταράτσα κι ακροβολίζονται τραγουδιστά και ανυπόμονα γύρω τριγύρω, επάνω στις κεραίες και στα καλώδια του ρεύματος, περιμένοντάς την να τελειώσει τις ετοιμασίες της για να εφορμήσουνε στο φαΐ και στο φρέσκο νεράκι.
Κι αυτή κάθεται και χασκογελά με τους ζωηρούς και παιχνιδιάρηδες σπουργίτες, που τσιμπολογούνε πρώτα το ψωμί κι ύστερα σιμώνουνε με χοροπηδητά στο πινάκι, κι αφού ξεδιψάσουνε, παίρνουνε το μπάνιο τους βουτώντας τα κεφαλάκια τους μες στο νερό. Μανίζει με τις δεκοχτούρες, που σαν έρθουνε αποδιώχνουνε τα μικρότερα πουλιά για να πάρουνε κι αυτές με τη σειρά τους το μερτικό τους, κι απολαμβάνει τους κοράκους, τις λιγοστές φορές που θα προσγειωθούνε στην ταράτσα για να ξεδιψάσουνε τ’ αδέξια κορμιά τους.
Αλλοι φροντίζουνε να έχουνε ένα δοχείο με νερό στο πλάι της στράτας, να ξεδιψάζουνε τ’ αδέσποτα σκυλιά και οι κεραμιδόγατοι μέσα στο θέρος, που το νερό στον δρόμο είναι δυσεύρετο και μαγαρισμένο. Ετούτη η γειτόνισσα συμπόνεσε τα πουλιά και μεριμνά κάθε λίγο να γεμίζει την πήλινη ποτίστρα τους κι όποτε της περισσεύει και κανένα ψίχουλο, αντί να το πετά στον κάδο, να τους το τρατάρει κι αυτό. Τα λυπάται να τα βλέπει να πίνουνε τα δηλητήρια απ’ τις νερολακκούβες στην άκρη του δρόμου, τις γεμάτες με νερό χλωρινιασμένο και κατάμαυρο απ’ τα ξεπλύματα της πίσσας.
Τι να σου φταίνε κι αυτές οι φτερωτές ψυχές, κάποτε κατέχανε να βρούνε τρεχούμενο νερό στα ποταμάκια και στις πηγές, τώρα τα ποταμάκια μπαζωθήκανε και γινήκανε δρόμοι και γειτονιές και οι τρεχούμενες πηγές στερέψανε, μιας και τραβήξανε οι άνθρωποι το νερό με γεωτρήσεις και δεν πρόκαμε να φτάσει ίσαμε τα παλιά βρυσάλια. Και κορακιάζουνε κάθε κατακαλόκαιρο, λαχταρώντας λιγάκι δροσερό νερό, να συνεχίσουνε κι αυτά τη δύσκολη ζωή τους μες στην ασχήμια των πολιτειών που χτίσαμε οι άνθρωποι για να φυλακίζουμε τους εαυτούς μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας