Γιωργάκη, πρόσεχε, θα λερωθείς!
Πρωτομαγιά στις εξοχές, λίγο μετά το μεσημεριανό, κάψωσε απότομα ο καιρός και πετάχτηκε κάποιος με τ’ αμάξι να φέρει παγωτά. Βρεθήκανε τα παιδάκια να γλείφει από έναν πύραυλο το καθένα, κάθισε κι ο Γιωργάκης στο κεφαλόσκαλο της αυλής να απολαύσει τον δικό του.
Σαν ένα πεντάχρονο παιδάκι τρώει το παγωτό του, αίφνης ολάκερος ο κόσμος μετατρέπεται σε σοκολάτα, σε βανίλια και σε τραγανό μπισκότο· δίνεται ολόψυχα στη γλυκιά του μάχη με το δροσερό θηρίο κι αδιαφορεί για ό,τι συμβαίνει γύρω τριγύρω. Τόσο πολύ απασχολημένες είναι όλες του οι αισθήσεις με το συγκλονιστικό ερέθισμα του παγωτού, που του είναι αδύνατο ν’ αντιληφθεί οτιδήποτε άλλο. Πόσο μάλλον μια σταγόνα που έλιωσε και τρέχει ολοταχώς να στάξει επάνω στο καλό του το πουκάμισο.
Το μάτι της μάνας, όμως, που όλα τα βλέπει, εντόπισε την… απειλή· για πότε τινάχτηκε η μαμά με μια χαρτοπετσέτα, φωνάζοντας συνάμα στον μικρό, κανείς δεν το κατάλαβε.
Απ’ το πρωί που ήρθαν στο χωράφι, τον πιλατεύει να μη λερώσει τα «καλά» του· «μη» στα χώματα, «μη» στα νερά, «μη» στις σκόνες, και τώρα «πρόσεχε» το παγωτό! Βρέθηκε ο πιτσιρίκος στον παράδεισο, καθότι δώσε στα παιδιά χωράφι, χώμα και νερό και πάρ’ τους την ψυχή, μα ευθύς άρχισαν τα μνημόνια και οι άνωθεν απαγορεύσεις. Εβλεπε τ’ άλλα τα παιδάκια να κυλιούνται και να μαγαρίζονται, να κάνουν δηλαδή αυτό που η φύση τους προστάζει, κι αυτός ασφυκτιούσε μες στο καινούργιο τζιν και το κολλαριστό πουκάμισο.
Και που θα λερωνότανε, σιγά τη συμφορά· να 'ναι καλά τα πλυντήρια. Κατάλοιπο αλλοτινής γενιάς είναι κι αυτή η καταπίεση, που δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να λερωθούνε. Στ’ αληθινά, ανησυχούμε μη στραπατσαριστεί η δικιά μας εικόνα στα μάτια των υπόλοιπων αν το παιδάκι λερωθεί, μιας και υποσυνείδητα τα αντιλαμβανόμαστε ως προεκτάσεις του είναι μας και τους προβάλλουμε τα κόμπλεξ μας και τον εγωισμό μας.
Τα ντύνουμε σε γιορτές και επετείους όπως τους εαυτούς μας, με λούσα και με ξόμπλια, κι ύστερα έχουμε την απαίτηση ν’ απαρνηθούν την παιδικότητά τους και τις ανάγκες που εκπορεύονται από αυτήν και να συμπεριφέρονται με τον υποκριτικό τρόπο μας. Και όταν αποτύχουνε, που είναι και το φυσικό, τους βάζουμε και τις φωνές.
«Ασε τον μικρό να λερωθεί, αν χρειαστεί έχω ρούχα να σου δώσω», πετάχτηκε άλλη μαμά, και βούτηξε ξανά ανέμελος στον πύραυλό του ο Γιωργάκης. Κυρίως, απαλλάχτηκε προσώρας από ένα λιθαράκι καταπίεσης εντελώς αχρείαστο, μα και ικανό συνάμα να υποθηκεύσει το ψυχολογικό του μέλλον.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας