Σιμώνει η εποχή που αρχινίζουνε να πετούνε αροδαμούς οι καρυδιές. Γυμνοί ορθώνονται ακόμα οι κλώνοι τους∙ πολεμούνε, θαρρείς, ν’ αγκαλιάσουνε τον ήλιο, να θραφούνε και να κανακευτούνε από τη ζέστη του και να πετάξουνε βλαστάρια μιαν ώρα αρχύτερα, έτσι που βιάστηκε φέτος να ‘ρθει η άνοιξη.
Κι αν είχαμε καρυδιές στο Μετόχι μας. Τόσο παχύφυλλες και δασωμένες ήτανε, που μπορούσες ν’ αποσκιάσεις στην κάψα του μεσημεριού δίχως να σε θωρεί ο ήλιος∙ να κείτεσαι στη ρίζα τους, να νανουρίζεσαι απ’ το κελάρυσμα του ποταμού που κύλαγε παρέκει και να σου γλυκοτραγουδούνε κοτσυφοί και σιγαρδέλια. Και γύρω τριγύρω, κι άλλα δεντρά∙ ένας μεγάλος δρυς ποιος ξέρει από πότε φυτεμένος, αγριελιές, μα και συκιές και μπουρνελιές και απιδιές, να ‘χεις να τρυγάς κάθε εποχή του χρόνου. Δυο τρία αμπελάκια με κόπο σκαλισμένα μες στο κακοτράχαλο βουνό, ένας αγκιναρόκηπος, κι από την άλλη μεριά του ποταμού τού κόσμου τα περβόλια, να στραφταλίζουνε στην ανοιξιάτικη λιακάδα με τα περβολικά τους.
Οχτώ σπίτια ήτανε όλα κι όλα στο Μετόχι∙ του Αριστείδη, του Αντώνη, του Λευτέρη, του Ζάχαρη, του Μπαμπάνη, του Μακρή Μανώλη, του Βασίλη και του Λουκά. Οχτώ σπιτικά κάποτε, με τα κοπέλια και τα έχνη τους να χαλούνε τον κόσμο κάθε απομεσήμερο. Οχτώ χαλάσματα σήμερα, να χάσκουνε τα ξεχαρβαλωμένα πορτοπαράθυρα και να κρέμονται στον αέρα οι μισογκρεμισμένοι οντάδες.
Βρήκα τον δρυ πεσμένο καταγής την τελευταία φορά που πήγα∙ ξεραμένος κι ο αγκιναρόκηπος, ρημαγμένα τ’ αμπέλια και χέρσα τα περβόλια. Απεριποίητα τα δεντρά, με τα ξεράδια τους ακλάδευτα, είχανε δασώσει τον τόπο∙ πάντοτε όμως με τον παχύ τους ασκιανό και τ’ αμάλαγα γεννήματά τους.
Πέρναγε ακόμα η στράτα, μέσα από τρόχαλους και θεριεμένους βάτους, μέχρι την πόρτα του παππού μου. Εκεί πεντέξι χελιδόνια, καινούργιοι νοικοκύρηδες μες στο προγονικό, πεταρίσανε ταραχισμένα μόλις πήρανε χαμπάρι τον άγνωστο μουσαφίρη. Πάλι καλά, δε μείνανε τελείως ακατοίκητοι ετούτοι εδώ οι τοίχοι. Πήγα ν’ ανάψω το καντήλι στο εικονοστάσι, στον πόρο του Μετοχιού, μα ήτανε κιόλας αναμμένο∙ φαίνεται πως ξετρέχουνε κι άλλοι τη ρίζα τους κι αναζητούνε γαληνέματα για την ψυχή τους.
Θα ‘χουνε περάσει κοντά δέκα χρόνοι από τότε. Τι κι αν συχνά αποζητώ τη γαλήνη και το νάμα του∙ δεν αποτόλμησα να ξαναπάω στο Μετόχι. Κι αναρωτιέμαι τι μ’ εμποδίζει περισσότερο∙ η στεναχώρια απ’ το ρημαδιό του τόπου ή το ρημαδιό που θ’ αντικρίσω μέσα μου, σαν θα βρεθώ με την ψυχή γυμνή μπρος στο καθάριο είδωλο της ρίζας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας