Σε κάποιες ευρωεκλογές, κατά τα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα, ψήφισε για πρώτη φορά ο Στέλιος. Σε ορεινό χωριό της Κρήτης, από όπου και καταγόταν, είχε τα δικαιώματά της η οικογένειά του. Ηταν μια καλή αφορμή οι εκλογές να πηγαίνουν οι γονείς του πού και πού στο χωριό· μέτοικοι στην πόλη από χρόνια, τώρα πια που οι παππούδες άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο κι έγιναν ένα με την αιωνιότητα, μόνο σε γάμους και κηδείες ανηφόριζαν τον φιδίσιο αμαξωτό προς τη γενέτειρα. Στις εκλογές το χωριό ζωήρευε· σμίγανε οι ξενιτεμένοι από τα πέρατα του κόσμου να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Γέμιζαν τα καφενεία, ζωντάνευαν οι αυλές κι οι γειτονιές. Βοηθούσαν και τα τσάμπα εισιτήρια που μοίραζαν τα κόμματα εξουσίας αθρόα εκείνα τα χρόνια, γεμίζοντας τα πολιτικά τους γραφεία με πελάτες που πρόθυμα υποθήκευαν το μέλλον των παιδιών τους για μια πρόσκαιρη ψευδαίσθηση ευδαιμονίας.
Είκοσι χρόνων ο Στέλιος τότε, φοιτητής, είχε ανακατευτεί και στην Πανσπουδαστική, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. ΚΚΕ δαγκωτό και χωρίς περιστροφές. Κι ούτε που το συζήτησε και με κανέναν της οικογενείας· τι άλλο θα μπορούσε να ψηφίσει δηλαδή; Εκσυγχρονισμό ή επανίδρυση; Το άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα και βγήκε από το παραβάν καμαρωτός. Δυο βδομάδες μετά, για άλλο λόγο, ξαναβρέθηκε στο χωριό και κάθισε στο καφενείο. Παρέκει, συζήταγαν ένας νεαρός συμπέθερός του μ’ έναν μπάρμπα του για το εκλογικό αποτέλεσμα.
«Ποιος κερατάς εβρέθηκε να ψηφίσει ΚΚΕ στο χωριό, απού δεν είχαμε ποτέ κομμουνιστή!» χτύπησε με λύσσα το χέρι του στο τραπέζι ο νεαρός συμπέθερος, δαγκώνοντας με οργή το κάτω χείλος του. «Αλλά θα τονε βρούμε και θα τονε στολίσομε!» συμπλήρωσε χαιρέκακα.
«Δεν υπάρχει, μπρε συμπέθερε, κομμουνιστής στο χωριό, μην ταραχίζεσαι», απάντησε ψύχραιμα ο μπάρμπας. «Κιανείς από τη γραμματεία θα ’ν’ ήτονε».
Ταγμένο, βλέπετε, το χωριό στο γαλαζοπράσινο μονοκομματικό καθεστώς, ήξερε ο καθένας τι ψηφίζει ο διπλανός του. Πλήρης χαρτογράφηση, καμία έκπληξη δεν αναμενόταν. Κι ο Στέλιος τάραξε άθελά του τα νερά. Πρωτόπειρος, δεν τον είχαν προσμετρήσει. Θεώρησαν λογικό πως θα ψήφιζε ό,τι κι ο πατέρας του. Κι ευτυχώς που ο μπάρμπας του τον έσωσε με το αφελές του επιχείρημα, γιατί ακόμα θα του το κρατάγανε. Θα τον στιγμάτιζε κοινωνικά για χρόνια.
Αλήθεια, πόσο λειτουργεί η μυστικότητα της ψήφου στις μικρές αυτές κοινωνίες ανά τη χώρα; Που ό,τι και να ψηφίσει κανείς, οι καλοθελητές «τον βρίσκουνε»; Και πώς μπορεί στην πράξη να διασφαλιστεί η μυστικότητα αυτή; Ή μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο σε μικρά εκλογικά τμήματα σε αστικές περιοχές; Τελικά, μπροστά στο παραβάν, είμαστε όντως μόνοι με την κάλπη; Ή πάντα θα υπάρχει ένα μάτι να καραδοκεί και να κοιτά καχύποπτα;
Ασήμαντο το θέμα μπροστά στα τερατουργήματα που βιάζουν καθημερινά τη δημοκρατία μας, θα πείτε. Μπορεί να είναι κι έτσι. Ο Στέλιος, πάντως, δεν ξαναψήφισε στο χωριό. Εκανε τα χαρτιά του κι έφυγε για την πολιτεία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας