Το ΑΚΕΛ επέλεξε και πάλι τον 50χρονο γενετιστή και πρώην υπουργό Υγείας στην κυβέρνηση Χριστόφια, Σταύρο Μαλά, ως τον ανεξάρτητο υποψήφιο που θα στηρίξει στις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Φεβρουαρίου. Ετσι, ο κ. Μαλάς θα διεκδικήσει ξανά την προεδρία της Δημοκρατίας απέναντι σε άλλους τρεις βασικούς υποψήφιους.
Τον νυν πρόεδρο Αναστασιάδη, τον Νικόλα Παπαδόπουλο του ΔΗΚΟ, που υποστηρίζεται επίσης και από άλλα κόμματα και σύνολα του ενδιάμεσου χώρου, και τον πρόεδρο της Συμμαχίας Πολιτών, πολυσυλλεκτικό Γιώργο Λιλλήκα, ο οποίος επίσης διεκδίκησε την προεδρία το 2013 εκ μέρους του κεντρώου χώρου και κατετάγη τρίτος μετά τους Αναστασιάδη και Μαλά.
Αυτή είναι η εικόνα που έχει διαμορφωθεί και περιλαμβάνει τους τέσσερις βασικούς διεκδικητές της προεδρίας. Το κύριο ζητούμενο για όλους τους υποψηφίους είναι ποιος θα καταφέρει να περάσει στον β΄ γύρο και, κατά γενική παραδοχή, να τεθεί αντιμέτωπος με τον νυν πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη.
Αυτή τη φορά όμως ο κ. Αναστασιάδης δεν θα έχει την υποστήριξη των κεντρώων, όπως το 2013, κι έτσι η επανεκλογή του τίθεται εν αμφιβόλω, αναλόγως βεβαίως με το ποιος θα είναι ο αντίπαλός του. Με αυτή την έννοια το ΑΚΕΛ πήρε μεγάλο ρίσκο με το να υποστηρίξει ξανά τον κ. Μαλά, ευελπιστώντας ότι θα επαναληφθεί το σενάριο των προηγούμενων εκλογών και ο υποψήφιός του θα περάσει στον β΄ γύρο.
Με ποια κριτήρια αποφάσισε το ΑΚΕΛ και μάλιστα ύστερα από διεργασίες μερικών μηνών; Το πρώτο κριτήριο ήταν και είναι το Κυπριακό. Είναι ένα παραδοσιακό «θέσφατο» που ό,τι και να συμβαίνει πάντα μπαίνει στην πρώτη μοίρα των κριτηρίων.
Ομως, μετά τις εξελίξεις στο Κραν Μοντανά, το θέμα έχει προσλάβει άλλες διαστάσεις και δεν θα είναι αρκετό να παπαγαλίζει κάποιος τις αρχές που πρέπει να διέπουν τη λύση του προβλήματος. Εδώ θα τεθούν επί τάπητος νέα προβλήματα και οι υποψήφιοι και τα κόμματα που τους στηρίζουν θα κληθούν να απαντήσουν σε μια σειρά καινούργιων ερωτημάτων: Πώς χειρίζονται τη «νέκρα» των συνομιλιών;
Τι προτείνουν ώστε να παραμείνει το Κυπριακό εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ; Πώς αντιμετωπίζουν τα πλάνα Β και Γ της Τουρκίας; Πώς αντιδρούν στα ανοίγματα του καθεστώτος στα κατεχόμενα με τη σκοπούμενη επιστροφή μαρωνιτών και Αμμοχωστιανών υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση;
Βεβαίως, ως συνήθως, θα υπάρξει η σχετική ρητορική και συνθηματολογία, οι οποίες όμως δεν μπορούν να καλύψουν το κύριο και καθοριστικό – ότι δηλαδή έχουμε προεδρικές εκλογές. Και αυτές είναι για τη διακυβέρνηση του τόπου και όχι για τη λύση του Κυπριακού. Ετσι, δημιουργείται το παράδοξο φαινόμενο να είναι μεν το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή των θέσεων των υποψηφίων, φυσιολογικά μεν, αλλά χωρίς αντίκρισμα. Και απόδειξη τούτου είναι τα εξής τρία στοιχεία:
Πρώτον, όλοι, μα όλοι, συμφωνούν και διακηρύττουν ότι «το κλειδί της λύσης του Κυπριακού βρίσκεται στην Τουρκία». Οντως, αν έτσι έχουν τα πράγματα, τι μπορεί να κάνει ο όποιος πρόεδρος;
Δεύτερον, η θέση αυτή ενισχύεται από τα δεδομένα. Πέρασαν τόσοι και τόσοι πρόεδροι που, ως επικεφαλής της ελληνοκυπριακής κοινότητας, διαπραγματεύτηκαν και συνομίλησαν για το Κυπριακό με τους αντίστοιχους επικεφαλής της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Από τον Βασιλείου και τον Κληρίδη, τον Τάσσο και τον Χριστόφια και, τέλος τον Αναστασιάδη, τι μπόρεσαν να πετύχουν χωρίς τη συμβολή της Τουρκίας; Αφού εκεί είναι το κλειδί της λύσης, τι αναμένουν ότι θα συμβεί στις διακοινοτικές συνομιλίες, όποιος κι αν είναι ο πρόεδρος; Κλασικό παράδειγμα η παράλληλη αρχηγία των κοινοτήτων από τους δυο αριστερούς ομοϊδεάτες Χριστόφια και Ταλάτ. Μήπως κατάφεραν να μετατρέψουν το «όχι» του 2004 σε τσιμέντωμα του «ναι»;
Και τρίτον –και σπουδαιότερο– οι προεδρικές εκλογές γίνονται για να αποφασίσει ο λαός ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα την επόμενη πενταετία. Αυτός που θα κληθεί να τεθεί επικεφαλής της κυβέρνησης και του κράτους πρέπει να πείσει τον λαό ότι έχει πρόγραμμα που θα αντιμετωπίσει τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα του πολίτη και της καθημερινότητας. Κανένας δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω από το «εθνικό θέμα» για να εξασφαλίσει την προεδρία.
Πρέπει να καταδείξει ότι μπορεί να ασχοληθεί και να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας, της παιδείας, της απασχόλησης, της υγείας, των συγκοινωνιών, της νέας γενιάς. Οφείλει να πείσει ότι είναι ικανός να πατάξει την αναξιοκρατία και το ρουσφέτι που ζει και βασιλεύει, να προστατέψει τους θεσμούς και την ισονομία, να διευρύνει τη δημοκρατία και να εξοστρακίσει φαινόμενα νεοφασισμού, ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων.
Να αποδείξει, με άλλα λόγια, ότι είναι σε θέση να μετατρέψει την Κύπρο σε μια πραγματικά σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία και όχι «Μπανανία» του χειρίστου είδους. Και το πιο βασικό: να πείσει τους απογοητευμένους από την πολιτική και τους πολιτικούς ψηφοφόρους να επανέλθουν στη δραστήρια συμμετοχή στα κοινά και όχι να απέχουν σε δυσθεώρητα ποσοστά, που αγγίζουν το 50%, από τις εκλογικές διαδικασίες.
Με αυτά τα δεδομένα τα πρώτα δείγματα γραφής του ΑΚΕΛ και του Σταύρου Μαλά είναι θετικά. Πρώτα και κύρια ο ανεξάρτητος υποψήφιος διαφέρει από τους άλλους, αφού δεν ασχολείται σχεδόν καθημερινά με τη ρητορική του Κυπριακού. Δεύτερον, έχει συλλέξει γύρω του πρόσωπα που δεν έχουν σχέση με παραδοσιακούς κομματικούς σχηματισμούς, αλλά διακρίνονται ο καθένας στον τομέα του.
Και, τρίτον, ο ίδιος είναι ένας αξιόλογος και αξιοπρεπής άνθρωπος που καλείται να τα βάλει με πιο «παραδοσιακούς» επαγγελματίες ανταγωνιστές. Δεν κουβαλά βαρίδια και δεν έχει υποστεί τη φθορά που συνοδεύει έναν κατ’ επάγγελμα πολιτικό. Από τις πρώτες του δηλώσεις κατέστησε σαφές ότι προτεραιότητα για εκείνον έχουν ακριβώς τα προβλήματα του λαού και του τόπου.
Εκείνο που μένει να δούμε είναι αν και κατά πόσον οι εξαγγελίες θα γίνουν πράξη και, το βασικότερο, αν θα αγγίξουν τη μάζα των αδιάφορων ψηφοφόρων, πολλοί από τους οποίους ανήκουν στην ευρύτερη Αριστερά.
Παρενθετικά μια νότα κριτικής: Στο θέμα που ονομάζεται «συμμετοχική δημοκρατία» το ΑΚΕΛ έμεινε πίσω, ακολουθώντας παραδοσιακές διαδρομές –Κεντρική Γραμματεία, Πολιτικό Γραφείο και Κεντρική Επιτροπή– μέχρι να φτάσει στην τελική επιλογή του υποψηφίου του, αφήνοντας έξω μάζες αριστερών ανθρώπων που θα μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο και να συμβάλουν με τις γνώσεις και απόψεις τους στο σημαντικό αυτό ζήτημα.
Εδώ μιλάμε για ακαδημαϊκούς, επιστήμονες, νέους σε ηλικία, καταρτισμένα στελέχη επιχειρήσεων, αλλά και απλούς ανθρώπους της εργατικής τάξης και των αγροτών, δηλαδή αυτό που ονομάζει το ίδιο το κόμμα σαν «Αριστερά - Νέες Δυνάμεις».
Σε τι και ποιον θα έβλαπτε αν συμμετείχαν στις διαδικασίες επιλογής υποψηφίου προέδρου παράγοντες, οπαδοί και φίλοι εκτός στελεχικού δυναμικού και επαγγελματιών του κόμματος;
Το μεγάλο στοίχημα για τον ίδιο τον κ. Μαλά και το ΑΚΕΛ ονομάζεται συσπείρωση των ψηφοφόρων. Οι οποίοι όμως πρέπει να πειστούν αν είναι να γυρίσουν πίσω και όχι να παραμείνουν απαθείς ή να βάλουν πλώρη για άλλα λιμάνια.
Από αυτόν ακριβώς τον παράγοντα θα εξαρτηθεί και η τύχη του εγχειρήματος με τον Σταύρο Μαλά. Κυρίως, όμως, το μεγάλο στοίχημα για το ΑΚΕΛ είναι, όπως προαναφέραμε, να καταφέρει να περάσει τον υποψήφιό του στον β΄γύρο των εκλογών.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας