Οι μεγαλειώδεις μαζικές κινητοποιήσεις την περασμένη Κυριακή, με κεντρική αυτήν στο Παρίσι, ήταν διαδηλώσεις κατά του φόβου και της τρομοκρατίας, κατά της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, της υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής, υπέρ των δικαιωμάτων του πολίτη, που είναι το θεμέλιο του πολιτισμού.
Αυτόν τον πολιτισμό δεν τον διαχώρισαν τα εκατομμύρια των διαδηλωτών σε «καλό» και «κακό», σε «δυτικό» και «ανατολικό», «δυτικό» και «αφροασιατικό», σε «χριστιανικό» και «μουσουλμανικό». Φάνηκε στην πράξη αυτό που αποκαλείται πολυπολιτισμικό και ισοδυναμεί με την τριάδα liberté, égalité, fraternité (ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα), που «γεννήθηκε» άλλωστε στο ίδιο το Παρίσι.
Συμμετείχαν στη διαδήλωση και δεκάδες ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων, με πολλούς ακόμη πολιτικούς. Εσπευσαν πρωτίστως να υπερασπιστούν την ελευθερία του Τύπου και ταυτοχρόνως, έστω σιωπηρά, να ενστερνιστούν το δικαίωμα στην ισότητα, καταδικάζοντας την τρομοκρατία. Καταλογίστηκε υποκρισία σε αρκετούς από αυτούς τους αρχηγούς, που ήταν στην πρώτη σειρά της παρέλασης στη διαδήλωση.
Η τρομοκρατία, με όποιον τρόπο κι αν εκφράστηκε και χτύπησε, είχε χτυπήσει μέσα στο Παρίσι, μέσα σε μία από τις μητροπόλεις της Δύσης. Τα εκατομμύρια των διαδηλωτών πολιτών στο αυθόρμητο και συναισθηματικό «je suis Charlie» («Είμαι Σαρλί») συμπύκνωσαν την κραυγή εναντίον του τρόμου, της τρομολαγνείας, της τρομοκρατίας, υπέρ της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης. Οι ηγέτες, έστω αρκετοί ή πολλοί από αυτούς, πόσο ειλικρινείς είναι στο «je suis Charlie» τους, όταν κυνηγούν την ελευθεροτυπία στον τόπο τους; Κι ακόμη, πόσο ειλικρινείς είναι ομνύοντας στην ελευθερία κ.λπ., όταν στο εσωτερικό των χωρών τους εκτρέφονται ακραίες καταστάσεις μισαλλοδοξίας, θρησκευτικού φανατισμού, ξενοφοβίας και ρατσισμού;
Η «Charlie Hebdo» είναι η εφημερίδα με την πιο υψηλή (κατά ορισμένους ακραία) έννοια της ελευθερίας της έκφρασης. Είναι καθαρά και κραυγαλέα αντιμιλιταριστικό και αντιθρησκευτικό έντυπο. Σε πολλές από τις χώρες των ηγετών που πήραν μέρος στην παρέλαση θα είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία του και οι συντάκτες του θα ήταν στη φυλακή. Ας μην εξαιρέσουμε ούτε την Ελλάδα από τη διαπίστωση αυτή. Ακόμα και στη Γαλλία, η εφημερίδα δεν έχει την καλύτερη υποδοχή από τις Αρχές. Αλλωστε ξεκίνησε ως «Χαρακίρι» και αναγκάστηκε μετά το 1968 να αλλάξει όνομα και να κυκλοφορεί όπως είναι σήμερα.
Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι, διαδηλώνοντας, υπερασπίζονταν το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη, κατά τον Βολτέρο. Δυστυχώς, είναι για το θεαθήναι. Η πολιτεία τους στις χώρες τους μαρτυρεί την υποκρισία, αποκαλύπτει τον φόβο ότι η τρομοκρατία των ισλαμιστών χτυπά πλέον στη χώρα τους. Και κινητοποιούνται διαδηλώνοντας για ελευθερία κ.λπ., αλλά παραβλέπουν το πώς καλλιεργήθηκαν οι ακραίες θρησκευτικές, θρησκόληπτες, καταστάσεις, πού έγινε αυτό, ποιος ουσιαστικά τις προώθησε, ποιος τις υπέθαλψε...
Για να μην πάμε μακριά, ο Ελληνας πρωθυπουργός, που διαδήλωσε κι αυτός, είχε σπεύσει προηγουμένως να εκμεταλλευτεί τη σφαγή στα γραφεία της εφημερίδας και στο εβραϊκό παντοπωλείο, συνεχίζοντας ουσιαστικά τον πόλεμο στους μετανάστες και την Αριστερά. Επιπλέον, μόλις την επαύριο της διαδήλωσης έσπευσε να δηλώσει από τηλεοράσεως, στο δημαρχείο Φιλιατών, στη Θεσπρωτία, ότι «οι εικόνες δεν θα κατεβούν ποτέ από τα δημόσια κτίρια». Αν αυτό δεν θυμίζει το αλήστου μνήμης «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», σίγουρα είναι μήνυμα προς την πλευρά της Χρυσής Αυγής και τείχος, πόλεμος προς τον... κομμουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Οπως και να το κάνουμε, οι διαδηλώσεις με όσους συμμετείχαν, λαός και ηγέτες, ήταν κραυγή καταδίκης, διαμαρτυρίας, υπεράσπισης. Κι όμως, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, δεν έγινε καν μια διαδήλωση μαζική, έστω με λιγότερο κόσμο, χωρίς ηγέτες πολιτικούς, βεβαίως, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη, του δικαιώματος της ζωής, αλλά και της έκφρασης δευτερευόντως, στις χώρες που είναι κάπως ή πολύ μακριά από το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, για την καταδίκη των βομβαρδισμών από τη Δύση στις χώρες της Ανατολής, από την τότε Γιουγκοσλαβία, πριν από 16 χρόνια, ώς το Αφγανιστάν, ώς το Ιράκ, ώς τη Γάζα, ώς τη Σομαλία, ώς, ώς...
Πόσες χιλιάδες πολίτες, πόσες χιλιάδες παιδιά και βρέφη δεν έχουν σκοτωθεί εν ονόματι δήθεν της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, της καταστροφής δήθεν όπλων μαζικής καταστροφής. Πόσα εγκλήματα πολέμου και γενοκτονίες τοπικών πληθυσμών δεν έχουν γίνει χρόνια τώρα στο όνομα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης κι άλλα ψευδεπίγραφα.
Δυστυχώς, όπως φαίνεται, το λουτρό αίματος στο Παρίσι δείχνει ότι οι μεγαλοσχήμονες ηγέτες τού από παλιά λεγόμενου Ελεύθερου Κόσμου απεργάζονται νέα μέτρα ανελευθερίας. Ποιος άλλωστε κάνει τους πολέμους, ποιος εξοπλίζει τους ισλαμιστές τρομοκράτες, ποιος υποθάλπει δήθεν επαναστάσεις, ποιος ανατρέπει κάθε λίγο καθεστώτα, ποιος επεκτείνει τις διαμάχες και καθοδηγεί συγκρούσεις μέσα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου αλλά και στην ίδια την Ευρώπη, στα ανατολικά; Ας απαντήσουν οι ίδιοι οι ηγέτες, χθεσινοί και σημερινοί, που παρήλασαν στο Παρίσι. Ας απαντήσουν και οι λαοί.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας