Πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;

Γεγονός είναι όμως ότι η Αθήνα, όπως και πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, θα πρέπει πλέον να προβλέψουν, πέρα από λωρίδες για ποδήλατα, και λωρίδες για βαλίτσες με ρόδες. Το κέντρο της πρωτεύουσας γίνεται ένα απέραντο ξενοδοχείο και φαγάδικο, ενώ κάποιοι παλιομοδίτικοι χώροι, όπως τα σινεμά, γίνονται θυσία στον βωμό του νέου θεού, του τουρισμού. Η Ευρώπη συνολικά τείνει να μετατραπεί σε μια τεράστια Ντισνεϊλάντ, ένα μουσείο που η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα επισκέπτεται για να βλέπει, με θαυμασμό ή αποτροπιασμό, ένα ορισμένο παρελθόν.

Το ταξίδι βέβαια ήταν πάντα ένα όνειρο. Αλλά ο σύγχρονος τουρισμός φυλακίζει το όνειρο και το απομαγεύει. Τα ξενοδοχεία που είναι ίδια παντού, οι οργανωμένες διακοπές, οι τουρ οπερέιτορ αφαιρούν πολύ από τη μαγεία του ονείρου που έχει ανάγκη το απρόβλεπτο, τη φυγή, τη γνωριμία με άλλους κόσμους. Χάριν της απόλυτα ασφαλούς μετακίνησης και διαμονής το ταξίδι γίνεται κάτι κοινότοπο. Μετατρέπεται σε μια μανία μετακίνησης για τη μετακίνηση, από επιθυμία γίνεται υποχρέωση.

Μπορεί μάλιστα από όνειρο το ταξίδι να μετατραπεί σε εφιάλτη. Γιατί τα αεροπλάνα είναι απίθανα ενεργοβόρα, οι υποδομές που λειτουργούν τον μισό χρόνο αλλοιώνουν εντελώς το περιβάλλον και του αφαιρούν κάθε χαρακτήρα που πριν διέθετε. Στο τέλος η μανία του ταξιδιού θα μπορούσε να καταστρέψει τον πλανήτη.

Οπως πολύ ενεργοβόρο είναι και το διαδίκτυο. Αυτό ακριβώς το διαδίκτυο που παρακινεί τον κόσμο να μετακινείται. Με τα ηλιοβασιλέματα, τις γαλαζοπράσινες θάλασσες, τις μουσειακές πόλεις. Οι φωτογραφίες διακτινίζονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Και έτσι τόσο οι τουρίστες, όσο και οι μετανάστες -οι μόνοι για τους οποίους το ταξίδι παραμένει αυθεντικό όνειρο- ονειρεύονται ταξίδια με κάθε μέσο. Αεροπλάνο ή καρυδότσουφλο. Οι έχοντες χρήματα αγοράζουν εξοχικά σε άλλες χώρες.

Ενα από τα άγνωστα κόμματα που κατεβαίνουν στις ευρωεκλογές έχει έμβλημα τη φωτογραφία του Κολοκοτρώνη και ομνύει στην αγνότητα και τον πατριωτισμό των αγωνιστών καθώς και στην «καθαρή» ελληνική ταυτότητα που απειλείται. Κάτω από τις συνθήκες που περιγράψαμε, αυτά, εκτός από εθνικιστικά, φαντάζουν αστεία. Ο Κολοκοτρώνης, αν ζούσε σήμερα, μπορεί να αναζητούσε κι αυτός καμιά ξαπλώστρα στη Ζάκυνθο, τη Λευκάδα ή τις Μαλδίβες. Κι αν δεν είχε λεφτά, μπορεί και να πολεμούσε στην Ουκρανία. Με ποιανού το μέρος, θα σας γελάσω.