Ο λόγος για τρεις ταινίες του 2023, υποψήφιες για Οσκαρ. Η ταινία «Οπενχάιμερ» σάρωσε, όπως προβλεπόταν, όλα σχεδόν τα σημαντικά βραβεία. Αν και το στοιχείο της ατομικής έκρηξης ενσωματώνεται θα έλεγε κανείς καθ’ υπερβολήν στον ρυθμό της ταινίας, οι καλλιτεχνικές αρετές της, αρχίζοντας από την ερμηνεία του πρωταγωνιστή της Κίλιαν Μέρφι, δεν αμφισβητούνται.
Αλλο τόσο όμως δεν αμφισβητείται κατά τη γνώμη μου ότι η ταινία αυτή ουσιαστικά -παρά τα στοιχεία κριτικής που περιέχει- απαλύνει τη φρίκη για τη χρήση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και αν δεν αθωώνει πλήρως τον δημιουργό της, τον απενοχοποιεί σημαντικά προσδίδοντας στην πράξη του «ανθρωπιστικά» κίνητρα (επίσπευση του τέλους του Β' Παγκοσμίου, διάσωση της ζωής Αμερικανών στρατιωτών). Απενοχοποίηση πολύτιμη για να δικαιωθεί αναδρομικά το βιαιότατο τότε, αλλά επίσης το βίαιο εσωτερικό και διεθνές τώρα των ΗΠΑ.
Το βραβείο α' γυναικείου ρόλου της Εμα Στόουν και τα άλλα βραβεία που κέρδισε η ταινία «Poor things» του Λάνθιμου τίμησαν μια ταινία που ανατέμνοντας τους όρους και τα όρια της αθωότητας σε παρασύρει στον ρυθμό της. Σε αντίθεση με τις πρώτες «κλειστές» νευρωσικού τύπου θα λέγαμε ταινίες του σκηνοθέτη, η ταινία αυτή ανοίγεται μέσα και από τα αναγεννησιακά «θέατρα ανατομίας» σε ένα σύμπαν όπου η παιγνιώδης σύζευξη του τεχνολογικού και του βιολογικού στοιχείου σε ένα υπερνεωτερικό μέλλον δεν στερείται πολιτικής σημασίας, αν και αποφεύγει να αγγίξει το πολιτικό με επώδυνο για τους κρατούντες τρόπο.
Η ταινία «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού», αφιερωμένη στη σχετικά πρόσφατη (α' ήμισυ 20ού αιώνα) δόλια εξόντωση των ερυθρόδερμων της Αμερικής, «τιμήθηκε» με το να μην πάρει κανένα βραβείο στα Οσκαρ 2024. Από τη συζήτηση για την αντιμετώπιση της σπουδαίας αυτής ταινίας του εμβληματικού Αμερικανού δημιουργού απομονώνω λίγα για την πρωταγωνίστρια και τον σκηνοθέτη. Γεννημένη και αναθρεμμένη σε μια ινδιάνικη κοινότητα, η Γκλάντστοουν εκφράστηκε καλλιτεχνικά και κοινωνικά χωρίς να απαρνηθεί την ταυτότητά της, πριν ακόμα προσφέρει την καθηλωτικής λιτότητας και ποιότητας ερμηνεία στον ρόλο της Μόλι Μπέρκχαρτ: αν δεν ήταν υπαρκτή, ο Σκορσέζε θα έπρεπε την εφεύρει, για να καταγγείλει τη διαχρονική και ενδημική βία, δολοφόνο της ομορφιάς, που σοβεί στην Αμερική και εξάγεται στον κόσμο.
Θυμάμαι τις ταινίες του από τους «Κακόφημους δρόμους» μέχρι τον «Ταξιτζή», τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» και άλλες ακόμα. Τα πλάνα του μοιάζουν να ζωντανεύουν στις δικές μας ειδήσεις των τελευταίων ετών, μηνών, ημερών. Οχι, η βία που καταγγέλλει δεν μας είναι ξένη. Οι συμμορίες ανθούν και στις δικές μας πόλεις. Τον ευχαριστούμε που μας βοηθά να τη δούμε, να την καταλάβουμε ίσως.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας