Οι υπαίθριοι και πάνδημοι εορτασμοί, αυτοί που ματαιώθηκαν και αυτοί που δεν ματαιώθηκαν, όπως η εν κενώ (θεατών) συναυλία στον Λυκαβηττό του Σάκη Ρουβά, ή έγιναν αυθόρμητα, ερήμην των υγειονομικών πρωτοκόλλων από την πακιστανική κοινότητα στο Σύνταγμα, εγείρουν το ζήτημα της σχέσης σώματος και πόλης. Τα δύο γεγονότα διαφέρουν. Η συνάθροιση των Πακιστανών μεταναστών ίσως δεν ήταν προσχεδιασμένη, σε κάθε όμως περίπτωση παρέβη τους κανόνες που το κράτος είχε εν όψει της πανδημίας ορίσει για όλους τους κατοίκους του.
Η εκδήλωση του δήμου ήταν νόμιμη, αλλά ξένη προς τους αισθητικούς και πολιτισμικούς κώδικες που σχετίζονται με τις γιορτές του τέλους του χρόνου. Και οι δύο εκδηλώσεις ωστόσο αποτέλεσαν παρεμβάσεις στο πολύπαθο σώμα της πόλης των Αθηνών σε δύο ευαίσθητα σημεία, το Σύνταγμα και τον Λυκαβηττό, που αποτελούν κομμάτια της καρδιάς της.
Ο Ρίτσαρντ Σένετ τιτλοφορεί ένα βιβλίο του «Σάρκα και πέτρα», για να τονίσει με τους όρους αυτούς την υλικότητα του ιστορικού διαλόγου ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία. Με το βλέμμα στραμμένο και στη συμβολική τάξη των πραγμάτων, διαλέγει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον «Εμπορο της Βενετίας» του Σέξπιρ. Το έργο αυτό κορυφώνεται με τη δίκη του Σάιλοκ εναντίον του εμπόρου Αντόνιο, ο οποίος αδυνατώντας να του επιστρέψει τα χρήματα που του έχει δανειστεί κινδυνεύει, βάσει του τοκογλυφικού συμβολαίου που υπέγραψε, να του κόψουν μία λίβρα κρέας από το σώμα του.
Η πλοκή του έργου αντλεί στοιχεία από την ιστορική πραγματικότητα: τη θέση των Εβραίων στην Αγγλία και αλλού στην Ευρώπη σε αναγεννησιακές πόλεις όπως η Βενετία. Δεν θα επεκταθώ εδώ στα ευρύτερα δραματικά γεγονότα που συνέβησαν νωρίτερα ή και αργότερα από τη συγγραφή του έργου, μια και ο Σέξπιρ δεν αντιγράφει αλλά μάλλον «δημιουργεί» την πραγματικότητα. Θα υπογραμμίσω μόνον ότι καθιστώντας κεντρικό διακύβευμα της δίκης το αν θα σωθεί η καρδιά του Αντόνιο, ο Βάρδος αναδεικνύει τον ακατάλυτο δεσμό ανάμεσα στην καρδιά του κάθε συγκεκριμένου πολίτη της Βενετίας και την καρδιά της πόλης του και των αξιών της που κρίνονται κάθε στιγμή... Πιο σωστά ίσως θα λέγαμε των αξιών και των κωδίκων του κόσμου όλου: Η απολογία του Σάιλοκ υπέρ των Εβραίων στο τέλος της δίκης είναι ύμνος στο πανανθρώπινο υλικό και συμβολικό σώμα, χωρίς διακρίσεις στον χώρο και τον χρόνο.
Οι εκδηλώσεις από τις οποίες ξεκίνησα πραγματοποιήθηκαν από ανθρώπους με διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα και θέση στην κοινωνία και δεν μπορεί παρά να κριθούν από διαφορετική σκοπιά. Και οι δύο όμως είχαν να κάνουν με τον σεβασμό στο πάνδημο σώμα. Η εκδήλωση των Πακιστανών με τα απειλούμενα από την πανδημία σώματα όλων των πολιτών της Αθήνας. Αυτή του Λυκαβηττού με την αμφιλεγόμενη εικόνα του εορταστικού σώματός της.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας