Την περασμένη βδομάδα έγραφα πως αυτή τη βδομάδα θα γράψω για περιπτώσεις «ψυχικής και σωματικής κακοποίησης» από τον παλιό καιρό, από το θέατρο και ειδικά από την επιθεώρηση. Μετά σκέφτηκα όμως πως δεν είναι και πολύ έξυπνο, ούτε βολικό, ούτε χαριτωμένο να αισθάνεσαι πως γράφεις για να υπηρετείς είτε μια κυβέρνηση που έχει χίλιους δυο λόγους για να ασχολούνται οι ψηφοφόροι με οτιδήποτε άλλο εκτός από τα καμώματά της, είτε το να έχει δουλειά ένα μέρος του Τύπου –αλλά όχι και του «υπογραμμού»– που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του μια και βρήκε το φαΐ έτοιμο, προς τέρψιν των αναγνωστών, των τηλεθεατών και ακροατών του…
Γιατί να ασχοληθώ με θύματα που δεν κάνουν μηνύσεις, που δεν πάνε στους εισαγγελείς, παρά δίνουν συνεντεύξεις, ανώνυμες ή επώνυμες, και καταγγέλλουν κόσμο και κοσμάκη. Δίκαια; Αδικα; Πάντως σίγουρα πολύ αργά πια. Και δίπλα, αλλά και ανάμεσα σε όλα αυτά κάποιες καραμπινάτες επικίνδυνες περιπτώσεις που φυσικά καλύπτονται, μια και το επικίνδυνο δεν είναι χαριτωμένο. Τα λιγότερο επικίνδυνα είναι και πιο λαμπερά.
Τότε ακριβώς, καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας ο Αντώνης Καλογιάννης. Και πραγματικά συγκινήθηκα γιατί για τον Αντώνη Καλογιάννη άξιζε να συγκινηθείς ακούγοντας κάτι τέτοιο.
Οχι μόνο γιατί ήταν σπουδαίος τραγουδιστής αλλά και γιατί ήταν ένας σοβαρός, σεμνός, διακριτικός, όσο και ταλαντούχος βέβαια άνθρωπος…
Οχι μόνο για τις μνήμες του αγώνα ενάντια στη χούντα το ’67, για το πώς γυρίσαν τον κόσμο με τη Μαρία Φαραντούρη και μια ορχήστρα τραγουδώντας για να ξυπνήσουν παγκοσμίως συνειδήσεις…
Οχι μόνο για τα σπουδαία έργα του Θεοδωράκη που τραγούδησε σε πρώτη δισκογραφική εκτέλεση σαν την «Κατάσταση πολιορκίας» και το «Πνευματικό εμβατήριο»...
Οχι μόνο για τις μνήμες από τη συμμετοχή του στις μεγάλες συναυλίες τη Μεταπολίτευση κατά της χούντας…
Ούτε καν για τις μεγάλες επιτυχίες που είχε σε ερωτικά τραγούδια μετά το ’80 και τις εμφανίσεις του με σπουδαίους τραγουδιστές όταν ανανέωσε την καριέρα του…
Πάνω από όλα γιατί ο Αντώνης Καλογιάννης είχε τη συνείδηση ενός πραγματικού καλλιτέχνη, την ευαισθησία και τη συνείδηση του καθήκοντος απέναντι στον κόσμο που τον άκουγε, που τον αγαπούσε, που τον εκτιμούσε. Και αυτό φαίνεται αφού ακόμα και όταν άλλαξε το ρεπερτόριο, ακόμα και όταν άλλαξαν οι χώροι ψυχαγωγίας όπου εμφανιζόταν, ούτε για μια στιγμή δεν έπεσε στην παγίδα του εύκολου, του φτηνού ή της «ξεπέτας»…
Ηξερε τη διαφορά πνευματικού εμβατηρίου από την «Αννούλα του χιονιά» αλλά ήξερε πως όφειλε στο κάθε τι να είναι καλλιτέχνης…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας