Εικόνες και ήχοι

Μέρες τώρα μετρούσε τον χρόνο με τις ταινίες που έβλεπε τα βράδια, παρηγοριά στο κρεβάτι του πόνου, κάπως να ξεχνιέται, κάτι να κάνει πριν αποκοιμηθεί, να μη φαίνεται τόσο βαρύ το σκοτάδι, ίδιο κι απαράλλαχτο από τη μέρα στην ουσία του.

Ενιωθε όμως καλύτερα. Κοιμόταν πια χωρίς φάρμακα, ξυπνούσε λιγότερο τη νύχτα, το πρωί δεν ήταν τόσο μουδιασμένα τα μέλη της, το κεφάλι της ήταν πιο καθαρό, δεν έκανε τόσες αρνητικές σκέψεις όσο τις ημέρες πριν και μετά την ξαφνική εκείνη κατάρρευση.

Οι εντολές του γιατρού, σαφείς: ηρεμία, ξεκούραση, ελαφρύ φαγητό, όχι πολλές συγκινήσεις, ούτε ευχάριστες ούτε δυσάρεστες.

Μα δεν περίμενε τίποτα. Τα ευχάριστα της είχαν τελειώσει προ πολλού και τα δυσάρεστα πια τα έβλεπε από μακριά. Είχε κουραστεί να συν-μετέχει, να συν-πάσχει, να συν-οδεύει, να συν-τρέχει. Απογοήτευση; Ρεαλισμός; Βαρεμάρα; Ολα αυτά μαζί; Δεν ήξερε πώς να το περιγράψει.

Οταν βρέθηκε στο κρεβάτι, όλοι έτρεξαν. Οσο μπορούσαν, όσο άντεχαν, όσο είχαν να δώσουν. Και μάλλον ήταν αρκετό, δεν θα σκεφτόταν κάτι άλλο. Κάτι όμως έλειπε. Ενα συνθετικό «συν», αυτό που τόσο είχε εκείνη προσφέρει. Οχι από αφέλεια, συνειδητά.

Αν δεν μοιράσεις, δεν θα πάρεις. Ετσι δεν λένε; Παράξενο, δεν το είχε σκεφτεί ποτέ έτσι. Αν ξεκινούσε από την αρχή, μάλλον τα ίδια θα είχε κάνει.

Σαν τον έφηβο που βουτάει στα βαθιά γιατί έτσι πρέπει. Πώς να ζήσεις όταν τα βάζεις όλα στο ζύγι; Πώς θα κερδίσεις, αν δεν παίξεις με ανοιχτό το ενδεχόμενο να χάσεις; Τη νίκη βλέπεις μπροστά, όχι την ήττα.

Ετσι κι εκείνη. Πορευόταν μπροστά, με ξίφος τα χέρια και ασπίδα το σώμα. Ανοιγε τα δικά της μονοπάτια και δεν την ένοιαζε ποιοι και πόσοι έρχονταν πίσω. Ωσπου το ξίφος στόμωσε και η ασπίδα σκούριασε.

Ετσι ένιωθε, κι ας έδειχνε άλλα ο καθρέφτης. Το δέρμα της ήταν ακόμα καθαρό, τα μαλλιά της δυνατά, έφτιαχνε πράγματα με τα χέρια της, ακόνιζε το μυαλό της με όση γνώση μπορούσε να του δώσει.

Τα μάτια της όμως…

Τελευταία, όταν πλενόταν και χτενιζόταν το πρωί, απέφευγε να κοιτάξει απευθείας στον καθρέφτη. Φοβόταν το ίδιο της το βλέμμα. Μόνο αυτό θυμόταν πια από το διάστημα πριν βρεθεί με την «πεταλούδα» στο χέρι και τον ορό. Και τον κόσμο γύρω της όταν συνήλθε. Ευτυχώς, όλοι δικοί και φίλοι.

Τέτοιες σκέψεις περιστασιακά ξανάρχονταν στο μυαλό της: το χέρι σπαθί, το σώμα ασπίδα, το σκοτεινό βλέμμα στον καθρέφτη. Και έτσι αποφάσισε να ξεχνιέται με το σινεμά.

Από την πατρίδα της ώς την υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική, έως τη μακρινή Ασία και την Απω Ανατολή. Ταινίες ρετρό, ταινίες επιστημονικής φαντασίας, φιλμ νουάρ και ρομάντζα εποχής. Τα πάντα.

Ηρωες καθαροί και άσπιλοι και ήρωες σύνθετοι, που δεν ήξερε αν ήθελε να τους λατρέψει ή να τους μισήσει, που τους καταλάβαινε μα δεν τους συγχωρούσε, που της έμοιαζαν κι ας ήταν τόσο διαφορετικοί.

Τα πρωινά συχνά ξυπνούσε με μελωδίες στο κεφάλι, μουσικές της προηγούμενης νύχτας, που μέσα από την αλληλοδιαδοχή των εικόνων είχαν τρυπώσει στο μυαλό της.

Και τι ωραίο που ήταν αυτό, κάποιες μουσικές να είναι σπουδαιότερες από τις εικόνες που είχαν ντύσει. Οχι γιατί οι ταινίες δεν ήταν καλές, αλλά γιατί με το πέρασμα των ημερών οι ήχοι αποκτούσαν άλλο χαρακτήρα.

Γίνονταν το μουσικό χαλί των σκέψεών της, κούμπωναν στις αναμνήσεις της, κι ύστερα από λίγο άρχισαν να υφαίνουν και ελπίδες – ή μήπως σχέδια για το μέλλον;

Οταν πια τη ρωτούσαν τι κάνει, απαντούσε με εκείνο το «καλά» της ρουτίνας. Και όσοι νοιάζονταν είχαν μια αμφιβολία για το αν το εννοούσε.

Μόνο κάποιος που κάποτε τη γνώρισε όσο κανείς άλλος ήξερε την αλήθεια, την είχε δει στο βλέμμα της: οι εικόνες και οι ήχοι μάλλον είχαν κάνει το θαύμα τους.