Τηλεκπαίδευση

Οπισθοβατεί διαρκώς η μαθησιακή διαδικασία μέσω υπολογιστών σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια. Αδολεσχές ή σύντομο, αλλά σε κάθε περίπτωση κρύο, ανέκδοτο καταντούν οι επινοήσεις της Νίκης Κεραμέως. Πλείστα όσα παραδείγματα για γέλια και ταυτοχρόνως για κλάματα φωτίζουν οι προβολείς της δημοσιότητας με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της Πεύκης Ηλείας στην οποία αναφερθήκαμε προχθές. Φιλοξενώ σήμερα εύγλωττο κείμενο του καθηγητή και συγγραφέα Στέλιου Κανάκη, που διαδίδουν διαδικτυακά συνάδελφοί του.

Θου Κύριε: «Εξ αποστάσεως δουλειά η γυναίκα μου. Εξ αποστάσεως διδασκαλία εγώ. Εξ αποστάσεως και μεταξύ μας. Οσο μας επιτρέπει η συγκατοίκηση. Εκείνη στο γραφείο της. Εγώ στο δικό μου, δυο πόρτες παρακάτω. Υποτίθεται πως κάνω εργαστηριακό μάθημα σε τάξη νυχτερινού ΕΠΑΛ. Εξ αποστάσεως και άνευ εργαστηρίων. Στην αρχή βλέπω μόνο τη φάτσα μου. Μέχρι να φανούν μαθητές παίζω με την οθόνη. Να σου ένας μαθητής. Κι άλλος... Μαζεύονται καμιά δεκαπενταριά. Από τους τριάντα δύο του τμήματος. Αλλους ακούω, άλλους βλέπω, ελάχιστους ακούω και βλέπω».

Ο ορισμός του χάους. «Παθαίνω ναυτία από τις κινήσεις των καμερών τους μέχρι να σταθεροποιήσουν κάπου τα κινητά. Ενας μαθητής βάζει τσίπουρο. Μας εύχεται στην υγειά μας. Αλλος τρώει, καθώς μόλις μπήκε απ’ τη δουλειά του. Στον τρίτο φαίνεται η γυναίκα του να σιδερώνει. Παιδάκια πηγαινοέρχονται, σκυλάκια γαβγίζουν, ομιλίες ακούγονται από το βάθος των σπιτιών, θόρυβος από πιάτα και κατσαρολικά, τηλεοράσεις παίζουν. [...] Με το που κοπάζει η μάταιη φασαρία, “γεια σας κύριε καθηγητά” ακούω μια φωνούλα. Κόρη ενός μαθητή μου. “Γεια σου μικρούλα μου, πώς σε λένε;” ρωτάω με όση τρυφερότητα μπορεί να σηκώσει η φωνή μου. “Γεωργία με λένε”, απαντάει η κορούλα άλλου μαθητή μου, νομίζοντας πως ρωτούσα εκείνη. Μύλος».

Να, όμως που η παράδοση ξεκινά: «Οποτε κατορθώνουμε να αρθρώσουμε κάποιο λόγο είναι για τα προβλήματά μας. Την ανεργία πολλών μαθητών, τα οικονομικά προβλήματα, την ξεφτίλα που μας περικυκλώνει, αλλά και τη δική μας ανοχή και απραξία. Γενικώς νιώθω αμήχανα. Μάθημα, βεβαίως, δεν γίνεται. Απλώς, δεν μπορεί να γίνει. Αυτό είναι κοροϊδία. Εισβάλλω στον χώρο τους κι αυτοί στον δικό μου. Σ’ έναν χώρο που πολλοί νιώθουν άβολα να δείξουν. Τελικά η εξ αποστάσεως εκπαίδευση –και ως παντομίμα– είναι ακόμη πιο ταξική».

Ητοι: «Πόσοι διαθέτουμε την υλικοτεχνική υποδομή, τις συνδέσεις υψηλών ταχυτήτων, την οικονομική δυνατότητα να τα αποκτήσουμε, την εξοικείωση με την τεχνολογία, τον επαρκή χώρο για απομόνωση στο σπίτι; Μερικοί δυσκολεύονται ώς και στο κόστος ανανέωσης των “δεδομένων” του κινητού. Οταν τελειώνει το “μάθημα”, κλείνω κατάκοπος. Ανευ αντικρίσματος. Αηδιασμένος κι αγανακτισμένος. Από μια ξεπουλημένη και ανάλγητη κυβερνητική ελίτ που καταφέρνει ακόμη να μη βρίσκει, στο πρόσωπο του κατατρεγμένου λαού, τον μάστορά της».