Θελξικάρδιοι ήχοι

Με βιασύνη κλείνουν τα σαββατιάτικα αθηναϊκά φύλλα. Πρέπει, βλέπεις, να προλάβουν αεροπλάνα, βαπόρια και τρένα ούτως ώστε να κρεμαστούν πρωί πρωί στα μανταλάκια των περιπτέρων στα νησιά και τη ρέστη επαρχία. Ετσι τις Παρασκευές σχολάμε νωρίτερα· ώρες ανθρώπινες πά' να πει, όχι μιάμιση και δύο τα χαράματα. Ενίοτε τούτη η τσαγκαροπαρασκευή αποδεικνύεται θείο δώρο. Οπως προχθές που απ' τα γραφεία της εφημερίδας κατηφορίσαμε γραμμή στον Σταυρό του Νότου ν' ακούσουμε τη Φωτεινή Βελεσιώτου και τη Λιζέτα Καλημέρη.

Ενθερμες φιλενάδες, γέννημα κι οι δυο των μουσικών ρευμάτων της Σαλονίκης, με άψογη μεταξύ τους χημεία, αφού όργωσαν το χειμώνα τη Βόρεια Ελλάδα, είπαν, μόλις έσφιξαν οι ζέστες, να μεταφέρουν το δοκιμασμένο τους πρόγραμμα κατά Αθήνα μεριά· καθότι έχουμε ψυχή κι εμείς οι «χαμουτζήδες». Για τη Φωτεινή έχω γράψει και άλλοτε: Λιτή και στακάτη η φωνή της, σε τραντάζει. (...) Στο πάλκο μεταμορφώνεται στο σημαινόμενο κάθε άσματος. Ερωτεύεται, προδίδεται, μεταναστεύει, νοσταλγεί, επαναστατεί, αποκληρώνεται, υποφέρει.

Θωπεύει το τραγούδι· το κατοικεί σαν ένα μυστηριώδες διαμέρισμα γεμάτο μνήμες. Αλητεύει στις κάμαρες και τα μπαλκόνια του, ανασαίνει τα σκονισμένα του έπιπλα, ανιχνεύει τα σφραγισμένα σεντούκια του, στολίζει με λουλούδια και δαντέλες τα μυστικά του. Κι έπειτα αφηγείται, διεκτραγωδεί, ερμηνεύει το βίωμά της.

Εκθέτει και εκτίθεται. Τραγουδάει με τα μάτια κλειστά και ψηλά το κεφάλι. (...) Μένει εξ ιδιοσυγκρασίας εκτός σταρ σίστεμ. Το κοινό της την ακολουθεί κατά πόδας και την αποθεώνει σαν αγαπημένη φίλη. Δίνει μια αίσθηση εντελώς χύμα. Φορά μπλουζάκι και τσαλακωμένο τζιν, απ' την κωλότσεπη του οποίου βγάζει κι ανάβει τσιγάρο συχνά πυκνά. Σκουπίζει τον ιδρώτα με το φουλάρι της. Οι υπεύθυνοι του μαγαζιού ας διορθώσουν τον κλιματισμό, παρεμπιπτόντως. Μολαταύτα σπάει σε χίλια κομμάτια και επανασυναρμολογείται στο πρώτο κουπλέ. Γυρίζει τον κόσμο ανάποδα και τον επαναφέρει στη θέση του στα ρεφρέν. «Η φωνή της βγαίνει κι απ' τα νύχια των ποδιών» επισημαίνει φίλος.

Ξεσπαθώνει η Λιζέτα στη σκηνή. Θυμίζει αρχόντισσα του παλιού καιρού. Ωριμάζει σαν το καλό κρασί, καίτοι νεότατη. Αδει αβίαστα, όπως τα αηδόνια που κελαηδούν για δική τους ευχαρίστηση, αγνοώντας ότι διαθέτουν πολυπληθές ακροατήριο, το οποίο αποζημιώνουν πάντοτε με το παραπάνω. Στα πρώτα της βήματα ταυτίστηκε με το έντεχνο, εξελίσσεται όμως σε μια απ' τις κορυφαίες λαϊκές τραγουδίστριες. Ξημέρωναν τα γενέθλιά της κι η καρντασίνα της, η Μελίνα Κανά, παρούσα ασφαλώς σε τέτοια περίσταση, έδωσε μια αναπάντεχη διάσταση στη μυσταγωγία που τελείωσε καλές τέσσερις. Νομίζω πως εμφανίζονται και την προσεχή Παρασκευή.

Η δοκιμασία που απηύθυνε, χωρίς ανταπόκριση, προς το κοινό με αφορμή το τραγούδι «Φιλί στο στόμα» φαίνεται πως με επηρέασε, εμπνέοντας με το καλημέρα την επαύριο ένα τραγουδάκι. Το σκάρωσα με τον πρωινό καφέ και το ολοκλήρωσα με το απογευματινό ουισκάκι. Της το αφιερώνω σαν ένα ταπεινό δωράκι: Στο άξενο πλήθος θα κρυφτώ/ να σε ξαφνιάσω με καυτό/ φιλί στο στόμα/ ώσπου το «εγώ» να ηττηθεί/ και το «εμείς» ν' αναδυθεί/ με φως και χρώμα./ Του έρωτα δεινή σαϊτιά/ στην απαστράπτουσα νυχτιά/ την ξελογιάστρα/ μας ανεβάζει εν βρασμώ/ με τον ηδυπαθή ασπασμό/ ψηλά ώς τ' άστρα./ Κι όταν μοιραία ζαλιστώ/ και πέσω σε χρυσό ιστό/ χωρίς αισθήσεις/ -αρχαίος χρησμός καθώς θρυλεί-/ μ' ένα παράφορο φιλί/ θα μ' αναστήσεις.