Αγγούρη τον ονόμαζε το σινάφι του την εποχή που επώνυμα και βαφτιστικά φάνταζαν κάλπικα μπρος στα παρατσούκλια. Ηταν, βλέπεις, ακέραιος και αλύγιστος· αγύριστο κεφάλι. Μπεσαλής, ντόμπρος, με αδιαπραγμάτευτες ηθικές αξίες. Ξυλάγγουρο κανονικό. Αφθαστος παιχνιδιάτορας –καταπώς αποκαλούσαν τους μουσικούς στην ανατολική ακτή του Αιγαίου– και εμπνευσμένος συνθέτης από τους σπάνιους. Γραμμοφώνησε περί τα σαράντα όλα κι όλα τραγούδια που χαλούσαν κόσμο προπολεμικά.
Ρεάλ πολιτίκ, άλλως πώς τυμβωρυχία. Διάφοροι βέβηλοι, μετά το ’50, αντέγραψαν αυτούσιες τις μισοξεχασμένες μελωδίες του, άλλαξαν τα λόγια και θησαύρισαν με τα κλεμμένα σουξέ. Μια πολυκατοικία έβγαζαν απ’ τον κάθε δίσκο. Δεν αναφέρω ονόματα, καθότι μακαρίτες πια οι περισσότεροι μνημονεύονται ως συνθέτες ολκής. Ο Βαγγέλης Παπάζογλου –διότι αναμφιβόλως περί του Παπάζογλου πρόκειται– γεννιέται στο χωριό Ντουρμπαλί, λίγο έξω από τη Σμύρνη, το 1886 ή ’87.
Γαμοσταυρίζει το Δημοτικό στην τρίτη τάξη για να εργαστεί σιδηροδρομικός με τον πατέρα του και μαθαίνει μοναχός μαντολίνο, κιθάρα, βιολί και μπάντζο. Το 1919 κατατάσσεται εθελοντής στον ελληνικό στρατό, ώσπου έρχεται πρόσφυγας στην Κοκκινιά το ’22 και αρχίζει αμέσως τις εμφανίσεις στα οικογενειακά νυχτερινά κέντρα.
Ιδιοφυής, αλλά ιδιόρρυθμος, ερωτεύεται στην Μπύρα του Θεόφραστου στις Τζιτζιφιές τη Σμυρνιά αοιδό Αγγελίτσα Μαρωνίτη, κόρη του ονομαστού μουσικοδιδασκάλου με το προσωνύμιο «Το Χιωτάκι», και την παντρεύεται το 1927 υπό τον όρο να σταματήσει το τραγούδι, τον οποίο δέχεται ασμένως. Εκείνη χάνει το φως της το ’29 και έκτοτε βλέπει με τα μάτια του Βαγγέλη, που παραστέκει φύλακας άγγελος πλάι της. Δεν κάνουν παιδιά κι έτσι υιοθετούν τον Γιώργη, ανιψιό της Αγγέλας και μετέπειτα γνωστό συγγραφέα.
Λανσάρεται στα γραμμόφωνα το 1933, χαρίζοντάς μας αθάνατες επιτυχίες: «Πέντε χρόνια δικασμένος», «Κάτω στα λεμονάδικα», «Βαρέθηκα τον αργιλέ», «Ξεμάγκας», «Λαθρέμπορας» και πολλά άλλα. «Κάθε τραγούδι του Αγγουριού έκανε πωλήσεις που δεν τις έβλεπαν στον ύπνο τους όλοι οι άλλοι μαζί. (...) Εκεί που έγραφε μια επαναστατική μουσική κι άρχιζαν οι άλλοι τους αγώνες να τον αντιγράψουν, εκεί τους πέταγε κάτι άλλο, ξεχωριστό απ’ το προηγούμενο και τους τρέλαινε».
Εμμονική με τους αμανέδες και τους μικρασιάτικους δρόμους, περισσότερο απ’ ό,τι με τους χασικλίδικους στίχους, η λογοκρισία του Μεταξά εξαναγκάζει τους μουσικούς να αντικαταστήσουν τα ανατολίτικα τροπικά στοιχεία με δυτικά μοτίβα. Ο Παπάζογλου συγκαταλέγεται στους ελάχιστους που δεν συμβιβάζονται. Τους τα βροντάει, εγκαταλείποντας αυτοβούλως τη δισκογραφία. Εξακολουθεί να παίζει όμως σε πανηγύρια, γάμους και μαγαζιά και να γράφει ανελλιπώς τραγούδια τα οποία δωρίζει σε ομότεχνούς του.
Στην Κατοχή αρνείται να διασκεδάζει τους «φχαριστημένους και τους μαυραγορίτες» και κατεβαίνει οριστικά απ’ τα πάλκα. Πεθαίνει τέτοιες μέρες του ’43 από φυματίωση, που επιδεινώνεται απ’ την πείνα. Η μνήμη του διασώζεται στις απαράμιλλες μελωδίες του και στη συγκλονιστική αυτοβιογραφία της Αγγέλας «Τα χαΐρια μας εδώ», γραμμένη διά χειρός Γιώργη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας