ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ πριν από 98 χρόνια γεννιέται στην Ηλεία. Να πώς αυτοβιογραφείται: «Τελικά με θρέψανε τρία ποτάμια. Ο Ερύμανθος (Ντουάνα), ο Λάδωνας, ο Αλφειός. Κάπου κοντά στ' Ασπρα Σπίτια και το Μπέλεσι τα ποτάμια σμίγουν, γίνονται Αλφειός που κυλάει έξω από τα Ολύμπια και παρακάτω χύνεται στη θάλασσα, κοντά στην Αγουλινίτσα - το χωριό που γεννήθηκα - το σπίτι που γεννήθηκα - η κυρία Ρούσα Βενέτα Σινοπούλου - ο καθηγητής κ. Γιώργης Σινόπουλος - τα κουνούπια της Αγουλινίτσας - το κρασί και το λάδι της Αγουλινίτσας - τα ψάρια και τα χέλια από τη λίμνη της Αγουλινίτσας - τώρα την ξέραναν, πάει κι αυτή. (...) Οσο θυμάμαι, η σιγουριά δεν ήταν μάνα μου (αυτό το κατάλαβα κάπως νωρίς) - μήτε και των γονιών μου η μάνα (πράγμα που το 'ξερα πολύ νωρίς)». Τον χαρακτηρίζουν πολλοί πεζογράφο-ποιητή, επειδή μας άφησε μακροσκελή πονήματα. Εδώ αραδιάζω τα λακωνικά για λόγους καθαρά χωροταξίας:
Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος./ Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ηταν/ στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του/ μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια./ Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου./ Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι./ Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;/ Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;/ Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι./ Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν./ Ομως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος./ Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο./ Γινόταν ήλιος./ Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές/ άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε./ Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ (Του Ν. Γ. Πεντζίκη) Ενα ακαθόριστο ταξίδι στην ανάμνηση/ η αποκεφαλισμένη μέρα/ μια χώρα μακρινή/ τα μάτια που μιλούν/ και του κορμιού τις αίθουσες/ ο ατελείωτος καιρός/ συνωστισμένος χρόνος.
ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ Ονειρο διπλωμένο στ' όνειρο / η μέρα στάχτη η νύχτα τίποτα/ η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς/ σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά/ φεγγάρι ασύγκριτο / περνώντας των δασών τα αινίγματα/ τις αίθουσες των δέντρων./ Ναι μοναξιά/ κι ένα κορμί/ γεμάτο με ησυχία και μηδέν.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Τι μας περίσσεψε απ' το σκηνικό; Το κάθισμα και τ' άλλο/ κάθισμα, η απότομη στροφή του αέρα./ Ή, ας πούμε, ο μακαρίτης ήλιος με τα τζάμια του και τα/ πουλιά του./ Πως προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντη-/θούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι./ Ο,τι μετακινείται, ό,τι περνάει δίχως ν' ακούγεται, μόλις/ ακούγεται μέσα στις λέξεις./ Μεταστροφές, επαναλήψεις, χάσματα, η παραίτηση, προ-/ πάντων η παραίτηση./ Εκείνο που έφυγε δίχως να φύγει, ο τοίχος ανασαίνει, η/ πέτρα έχει σκιά, τ' αγκάθι έχει φεγγάρι,/ ο φτωχός θησαυρός απροστάτευτος απ' τα δόντια του δά-/ σους,/ η μικρή ξεχασμένη κοιλάδα στη σκάφη της σιωπής, με μια/ στάλα μαύρο νερό./ Τι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;
ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ Τα ζοφερά βιβλία όπου αρμενίζει η βλάστηση. των μαύρων αισθημάτων/ δάση στοχαστικής πυκνότητας/ ολάκερα βουνά/ ω σκόνη κι έρημος του νου./ Ελα / το δίκαιο δόντι το αυστηρό μαχαίρι/ υγεία τσουχτερή/ τρομαχτικά τοπία γέννας./ Και τότε να/ ποίηση θερμή πατρίδα αφανισμένη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας