Νταλκαδιάζομαι ν’ ακούω «Το βουνό» του Λουκά Νταράλα με τη φωνή της. Ο λυγμός της το ισοπεδώνει σαν φουρνέλο απ’ το πρώτο κουπλέ, καθώς το μέταλλο και η έκτασή της το θεμελιώνουν ξανά, υψώνοντάς το στους Ολύμπους και τους Παρνασσούς του πολιτισμού. Υπήρξε η θεά που, με το θαύμα του ταλέντου της, διαμόρφωσε το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι. Υποσχέθηκα πέρυσι σε αγαπημένη αοιδό, που στ’ όνομα της Νίνου –διότι όντως περί της Μαρίκας πρόκειται– πίνει νερό συν όλα τα σκληρά αλκοολούχα, να αναδημοσιεύσω και φέτος το παρόν πόνημα. Πρέπει να το βάζεις δυο φορές τον χρόνο τιμής ένεκεν, επέμενε.
Ιδού, λοιπόν, το αφιέρωμα ελαφρώς παραλλαγμένο: Στο ρεμπέτικο πάλκο, προπολεμικά, δεν χωράει γυναίκα σε αντίθεση με τις «μπίρες», όπου κυριαρχούν σμυρναίικοι ρυθμοί και φυσικά η Ρόζα και η Ρίτα. Η λογοκρισία του Μεταξά δεν εξοβελίζει απλώς τους τεκέδες, τους λουλάδες και τα χασίσια απ’ τους στίχους. Εξαφανίζει, όχι ευτυχώς διά παντός, τους μικρασιάτικους, ανατολίτικους τρόπους από το πεντάγραμμο. Μετά τον Πόλεμο επιβάλλονται δυτικότροπα μοτίβα. Ο κόσμος ζητά να ξεσκάσει κι οι ορχήστρες φαντάζουν παράφωνες δίχως γυναικεία παρουσία.
Νηφάλια και υπερβολικά σεμνή αποδεικνύεται η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, η Μπέλλου παράταιρα δωρική κι η Σαλονικιά Εβραιοπούλα Στέλλα Χασκήλ, που μεσουρανεί, δεν αρκεί. Ο Τσιτσάνης είναι αποκαλυπτικός: «Η Νίνου στο πάλκο ήταν ασυναγώνιστη, οι κινήσεις της ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Οταν τραγουδούσε είχε τέτοια εκφραστικότητα και μεταδοτικότητα στο κοινό, που νομίζω ότι δεν θα γεννηθεί άλλη. Οταν τραγουδούσε κυριολεκτικά καθήλωνε τον κόσμο στα τραπέζια. Ηταν φοβερή, γεννημένη για το πάλκο».
Ούτε Μαρίκα ούτε Νίνου λέγεται ωστόσο. Στη σύντομη και πολυτάραχη ζωή της αλλάζει διάφορα ονοματεπώνυμα. Πρωτοβλέπει το φως στα 1922 μεσοπέλαγα, στο πλοίο «Ευαγγελίστρια» που μεταφέρει την αρμένικης καταγωγής οικογένειά της από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Μελανιασμένη και καχεκτική την πετούν στο αμπάρι, θαρρώντας πως θα πεθάνει. Το πεισματικό, μελωδικό της κλάμα, μολαταύτα, πιστοποιεί ότι επιζεί. Τη βαφτίζει ο καπετάνιος με το όνομα του βαποριού: Ευαγγελία. Αταμιάν, το πατρικό της επίθετο. Μεγαλώνει στην Κοκκινιά. Μαθαίνει μαντολίνο στο σχολείο και ψέλνει στους εσπερινούς. Μικροπαντρεύεται τον Χάικ Μεσροπιάν, που κάνει αργότερα πέντε παιδιά με άλλη στη Σοβιετική Αρμενία.
Υπομένει τα βάσανα με τον γιο τους Οβανές. Ερωτεύεται περί τα μέσα του ’40 και στεφανώνεται τον ακροβάτη Νίκο Νικολαΐδη ή Νίνο. Ευαγγελία Νικολαΐδου λοιπόν. Μαρίκα την αποκαλεί η αρτίστα πεθερά της για να ’χει ο θίασος κάτι από την αίγλη της Κοτοπούλη. Συγκροτούν το «Ντούο Νίνο» και δίνουν παραστάσεις σε πόλεις και χωριά, κατά τη διάρκεια των οποίων λέει και κάνα τραγουδάκι. Στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας την ακούει ο Πέτρος Κυριακός και τη συστήνει στον Χιώτη. Γραμμοφωνεί μαζί του θαυμάσια άσματα, όπως και με τους Παπαϊωάννου, Χατζηχρήστο, Μητσάκη, Καλδάρα. Εμφανίζεται στη «Φλόριδα» της λεωφόρου Αλεξάνδρας πλάι στον Στελλάκη Περπινιάδη που της μαθαίνει τα μυστικά της δουλειάς και τη στέλνει στον Τσιτσάνη. Περνά στην αθανασία τέτοιες μέρες στα 1957, μόλις 35 χρονών.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας