Δαχτυλίδια καπνού στο γραφείο του υπουργού Υγείας

Φαντάζομαι πως ουκ ολίγοι υπουργοί τυγχάνουν φουμαδόροι, μη εξαιρουμένων όσων κατέχουν το χαρτοφυλάκιο της Υγείας. Επρόκειτο για περιπτωσιακή και συνάμα σουρεαλιστική συνέντευξη. Παραγγελιά του ιστορικού διευθυντή της «Ελευθεροτυπίας». Κι ο κλήρος έπεσε στον γκαντέμη εμένα. Ο περί ου ο λόγος δημόσιος ανήρ θα επέστρεφε από τη Νέα Υόρκη, όπου παρεπιδημούσε από τις αρχές της εβδομάδος, αργά μετά τα μεσάνυκτα της Πέμπτης. Εξήγησα στις γραμματείς του ότι πρέπει να παραδώσω το όποιο κείμενο νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής, ώστε να προλάβουμε με τα χίλια ζόρια την έκδοση της «Κυριακάτικης».

Οπότε το ραντεβού κλείστηκε στο υπουργικό γραφείο στις οκτώ το πρωί της επίμαχης μέρας. Δεν ριψοκινδύνεψα το πρωινό ξύπνημα. Ξενύχτησα στα μπαρ ώσπου να κατεβάσουν ρολά και κατά τις έξι βρέθηκα έξω από το ΙΗ’ Λύκειο Αθηνών για να γεμίσω το κενό διάστημα ώς τη στιγμή της συνάντησης. Ελάμβανε χώρα εκεί η πρεμιέρα του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη εκπαιδευτικών και η ΟΛΜΕ διαμαρτυρόταν στα κάγκελα για την κατάργηση της επετηρίδας.

Υπερβολική χρήση χημικών έκαναν τα ΜΑΤ άγρια χαράματα. Είχαν προφανώς παραληφθεί καινούργιες παρτίδες χάι τεκ υλικού που οι μπάτσοι εκτόξευαν αφειδώς εναντίον του πλήθους. Εισέπνευσα μοιραία ικανές ποσότητες παρέα με φιλαράκια καθηγητές στην πρώτη γραμμή της μάχης. Την κοπάνησα με τη μοτοσικλέτα κατά τις επτάμισι, έχοντας να γράψω ένα επιπλέον καυτό ρεπορτάζ παρασκευιάτικα. Κακό του κεφαλιού μου, το οποίο παρεμπιπτόντως είχε δεχθεί άφθονες κλομπιές.

Με κοιτούσαν στραβά οι υπάλληλοι στον κατάμεστο ανελκυστήρα του υπουργείου. Απέδωσα το βουβό βούρκωμα των ματιών τους στην αδημονία και τη συγκίνηση των δημοσίων λειτουργών λίγο προτού πιάσουν δουλειά. Κατάλαβα τι συνέβαινε στον προθάλαμο του γραφείου, όπου οι τρεις ευγενικές κοπέλες έχυναν το δάκρυ κορόμηλο ετοιμάζοντας καφέ. Η σκόνη της νέας γενιάς ασφυξιογόνων κολλούσε στα ρούχα κι η αποφορά της ερέθιζε τους δακρυϊκούς αδένες των γύρω ώρες αργότερα και χιλιόμετρα μακριά. Πάνω στην ώρα κατέφθασε ο συνεντευξιαζόμενος. Η παρουσία του έγινε αντιληπτή από τον διάδρομο. Την προανήγγειλε η διαπεραστική του κολόνια που ’σπαγε μύτες. Βολευτήκαμε στο τραπέζι συσκέψεων.

Εκείνος μοσχομύριζε αρώματα κι εγώ βρομοκοπούσα δακρυγόνα. Ηταν να γελάς. Μολαταύτα πλαντάξαμε στο κλάμα. Αθάνατη Ελλάς. Του εξήγησα. Στόλισε με κοσμητικά της αργκό τους συναδέλφους του τής Παιδείας και της Δημοσίας Τάξεως. Η υπόθεση σήκωνε τσιγάρο. Αμφότεροι καπνίζαμε αρειμανίως κουβεντιάζοντας. Ο φωτορεπόρτερ Π.Π. ήρθε, τράβηξε τα κατάλληλα ενσταντανέ και αποχώρησε χαμογελαστός. Ο συνομιλητής μου πανικοβλήθηκε ξαφνικά μετ’ ολίγον. «Τι κάναμε!» μονολογούσε, καθώς οι Ερινύες μαστίγωναν αδυσώπητα το κορμί του. «Τι κάναμε!» Εις μάτην προσπαθούσα να διαλευκάνω το έγκλημα.

Σύντομα άρχισε να γίνεται σαφής: «Είμαι υπουργός Υγείας, διάβολε, και φωτογραφήθηκα ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα τσιγάρα». Μικρό το κακό. Ειδοποίησα τον Πάνο. Εξαφάνισε τασάκια, πακέτα και αναπτήρες και πόζαρε ξανά ανακουφισμένος. Ουδείς αντικαπνιστικός νόμος είχε ψηφιστεί μέχρι τότε. Παρά ταύτα, ο θεριακλής πολιτικός προϊστάμενος της Υγείας του τέως διεφθαρμένου και σάπιου συστήματος είχε μια κάποια συναίσθηση της αποστολής του, αντίθετα με τον κουμουνδουριστή ομόλογό του. Ο πολύς Πολλάκις ορθώνει το γιγάντιο ανάστημά του στους ανήκουστους νόμους περί δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μας επιβάλλουν οι κουτόφραγκοι. Μόνο τα μνημόνια ψηφίζει και με τα δύο χέρια στην ανάταση. Αντιστέκεται, καθότι αποτελεί την προσωποποίηση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Εκφράζει, επιπροσθέτως, στον υπέρτατο βαθμό τον πολιτισμό και την αισθητική της συριζαϊκής διακυβέρνησης.