Ψυχανεμίζομαι πως το βέβηλο «Charlie Hebdo» θα σοκάρει τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό. Πριν ακόμα φτάσει στο τυπογραφείο, έβαλαν φωτιά στο τηλεφωνικό κέντρο της «Εφ.Συν.» κάθε λογής οπισθοδρομικοί, αξιώνοντας την αναστολή της έκδοσής του. Λέξεις όπως «ρουφοκαυλέτα» ή «πουτσογλείφτρα» αναμένεται να ενοχλήσουν αρκετούς. Προκειμένου να εναρμονιστώ με το εύκρατο κλίμα του περιοδικού, αναζήτησα στα «Καλιαρντά» του Ηλία Πετρόπουλου συναφείς εκφράσεις. Η συνθηματική γλώσσα των κίναιδων φαντάζει, μολαταύτα, ακατανόητη στο ευρύ κοινό και δεν προσφέρεται για επετειακούς παραλληλισμούς.
Ωστόσο ο οικουμενικός λαογράφος του περιθωρίου στον πρόλογο της έκδοσης καυτηριάζει τη σεμνοτυφία των μετρίων, αναδεικνύοντας προφητικά -γράφτηκε τον Μάιο του 1969- τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στον όλεθρο: «Οι συγγραφείς, τώρα πια, δεν πρέπει να γράφουν όμορφα, αλλά σκληρά. Δυστυχώς οι μικροαστοί χαράσσουν την μοίρα της Ελλάδος. Αυτά τα αήττητα κνώδαλα ήταν, είναι, και θα είναι ανεπίδεκτα αισθητικής διαπαιδαγωγήσεως. Οι άνθρωποι με τα επίχρυσα μανικετόκουμπα ωθούν τους συγγραφείς στην αυτοκτονία. Των μικροαστών το πνεύμα διέβρωσε την πατρίδα. (...) Φασίστριες πρωταρχικές οι μανάδες μας. Οι έλληνες αγνοούν την κριτική· άρα τον διάλογο. (...) Ζεις στην Ελλάδα μόνον αν σε κατέχει ο διάβολος. Οι συμπατριώτες μας καθεύδουν όταν η χώρα δημοπρατείται. (...) Οποιος μαχαιρώνει τους ρομιούς εκδήλως τους ευεργετεί. Πάντως επί του παρόντος, προτιμώ να μένω φιλέλλην, παρά έλλην».
Λεπτεπίλεπτο λεξιλόγιο και ασεβές μετέρχονται τα διαβόητα γαμοτράγουδα, επίκαιρα συν τοις άλλοις λόγω των ημερών, Μιγάλες Απουκριές για. Αναδεικνύουν την αθυροστομία του λαϊκού πολιτισμού σε όλο της το μεγαλείο. Πάμε λοιπόν: «Τις Μιγάλες Απουκριές/ που ανάβουν οι φωτιές/ και ζητούν να βρουν ψωλές/ για να σβήσουν οι φωτιές/ άναψε και η Χριστίνα/ που ’χ’ να γαμηθεί ένα μήνα/ άναψε κι η Παναγιώτα/ κακαρίζει σαν την κότα/ κι ανεβαίνει κατεβαίνει/ και την πούτσα δεν χορταίνει».
Εμβρόντητοι παρακολουθούν οι θεματοφύλακες της ηθικής το αποκριάτικο παραλήρημα: «Ο παπάς μας ο Γιαννής/ τονε πάτησε μιανής.» Ή το άλλο: «-Παπαδιά μου στραβομούνα τι ’ν’ αυτό πο ’χεις αμπρός σου;/ -Είν’ το τρίχινο σακούλι που το προσκυνούνε ούλοι./ -Παπαδιά μου στραβομούνα τι μου δίνεις να στο σιάξω;/ -Μπέτσια τρία και την ευκή μου να μου σιάξεις το μουνί μου». Το επόμενο κρύβει ιδιοτέλεια και φιλαργυρία: «Ηθελα τόσα τάλαρα να είχα στο συρτάρι/ όσες φορές το χέρι σου εχούφτωσε παπάρι».
Σεξιστικός μαζοχισμός εμφιλοχωρεί στο παρακάτω: «Να ’μουν πέτρα στην αυλή σου/ να με κατουράει το μ’νί σου». Κολλάει γάντι στις διαπραγματεύσεις των Βρυξελλών το τετράστιχο: «Πάει ο πούτσος στο παζάρι,/ δεν ηξέρει τι να πάρει,/ βρίσκει του μουνιού τον πάτο/ και τον κάνει άνω κάτω». Και η κατακλείδα: «Σαράντα μ’νιά μι κύκλουσαν τον πούτσο να μι φάνι./ Κι ο πούτσος μου καμαρουτός τ’ αρχίδια του αρουτάει:/ -Τι λέτ’ εσείς αρχίδια μου μπορώ να τα γαμήσου;/ -Να τα γαμήσεις πούτσκαρη κ’ ιμείς να σε βοηθούμι/ να αφήσεις μέρος κι για μας λίγο μέσα να μπούμι».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας