ΣΤΑ 1884 σαν σήμερα, πριν από 130 χρόνια πά’ να πει, γεννιέται στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας, στο σημερινό βουλγαρικό Μπουργκάς ο Κώστας Βάρναλης. Φιλόλογος, εκπαιδευτικός, χρονογράφος εφημερίδων, κριτικός, μα πάνω απ’ όλα ποιητής, ακάματος εργάτης της γλώσσας πυρπολεί τα ελληνικά γράμματα με «φως που καίει».
ΤΟ 1904, μόλις 20 χρονών, εκδίδει την πρώτη του συλλογή, που ξεκινά με το ποίημα «Μάταια»: Απ’ τον άπιαστο κόσμο/ κάτι έχει κοινωνήσει/ ο νους πό ‘χει ζητήσει/ τον άγνωστο Θεό·/ κάτι που ωραίο εχύθη/ στα στήθη για ν’ ανάψει/ με του ηλιού τη λάμψη/ κάθε όνειρό μου αχνό./ Κι άπλωσε χωρίς άκρη,/ του τραγουδιού η Πυθία/ στης γης την αμαρτία/ νιοξύπνητα φτερά,/ μα δω δεν θε ν’ ακούσεις/ ό,τι η ψυχή σού λέει/ στον κόσμο αυτ’ όπου κλαίει/ ακόμα κι η χαρά. (Πυθμένες, 1904)
ΠΕΘΑΙΝΕΙ στις 16 Δεκεμβρίου 1974, διατηρώντας την ποιητική του εγρήγορση ώς τα βαθιά γεράματα. Ορίστε ένα μικρό δείγμα: Ο,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί,/ με μάτι αριστερό το βλέπω. Κι ό,τι/ καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί,/ οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. [Οργή λαού (και άλλα μεταθανάτια ποιήματα), 1975]
ΠΛΕΡΩΝΩ ΤΑ ΔΟΣΙΜΑΤΑ/ στο κράτος και δε μνήσκω/ και τα στερνά μου τα όβολα/ στης Εκκλησιάς το δίσκο./ Ο,τι αφήσαν οι προγόνοι,/ πάει από παιδί σ’ αγγόνι./ Μπροστά από χρυσοπάλατα/ περνά η καρδιά και τρέμει./ Μέσα σουλτάνος και πασάς/ μ’ αρίφνητο χαρέμι,/ λαλήματα, θυμιάματα,/ της Χαλιμάς τα θάματα./ Το μάτι μου δε δάκρυσε/ κι ο νους δε σκανταλίστη./ Είν’ όλα τούτα πρόσκαιρα,/ καθώς το λέγ’ η Πίστη./ Απ’ τη στράτα πάω την ίσα/ στη χαρά την παραδείσα./ Χωρίς την ανισότητα,/ πώς θα ’ταν δικιοσύνη,/ χωρίς τον άγιο πόλεμο,/ πώς θα ’ταν καλοσύνη!/ Φρόνιμα και ταχτικά/ πάω με κείνον που νικά./ Και σα μου παίρνουν κάποτε/ καλύβα και χωράφι,/ την τσούπα την αγούρμαστη,/ της μάνας της χρυσάφι,/ θαν τα βρω ψηλά ένα ένα/ και τη Βαγγελιώ παρθένα!/ Χάιντε, γυναίκα, νύχτωσε!/ Μάζωξε στο πανέρι/ μπουκάλες και ψωμότυρα./ Πιάσ’ τα παιδιά απ’ το χέρι -/ κάνε δίπλα, μη σε πάρω,/ θα τραβήξω διπλό σμπάρο./ Το μάθημα, που δώσαμε/ για πάντα θα φωτίζει./ Μελίσσι ο λαός και θα χιμά/ σ’ όποιον τον ερεθίζει./ Μια μονάχα υπάρχει αλήθεια:/ Μαχμουρλίκι και Συνήθεια! (Σκλάβοι πολιορκημένοι, 1925)
ΓΡΑΦΕΙ στη δημοτική. Σαν βέλη εκτοξεύονται οι λέξεις και τρυπούν τις στέρεες βεβαιότητες των καιρών. Η εκφραστική του πλαστικότητα και το μουσικό αίσθημα σε συνδυασμό με τον ακράταγο διονυσιασμό του τον καθιστούν μαέστρο της σάτιρας, όπως εδώ: Των νησιών ο βουλευτής/ της πατρίδας δουλευτής/ της κοιλιάς του βολευτής/ των ναζήδων συνεργός,/ των Ελλήνων κυνηγός/ και στον πόλεμο λαγός. (Ελεύθερος Κόσμος, 1965)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας