Κρύος ιδρώτας

Χιονισμένες οι κορφές πέριξ του Λεκανοπεδίου. Νιφάδες αντιστάθηκαν στη διάλυσή τους, κατά το ένθερμο κείμενο της Πέπης Ρηγοπούλου, προχθές στην πισινή σελίδα. Επέμειναν δυο μέρες. Σκέπασαν με τον πάλλευκο μανδύα τους Πεντέλη και Πάρνηθα, στην Αθήνα όμως έγιναν ένα τίποτα. Νερό και λάσπη. Τσουχτερό κρύο στο κέντρο, απότοκο του περάσματός τους. Παγωνιά που αψήφησαν χιλιάδες Αθηναίοι, οι οποίοι κατέβηκαν στο Σύνταγμα, σε μια πρωτόγνωρη συγκέντρωση. Τσιμπιόντουσαν οι περισσότεροι να πιστέψουν πως συμμετέχουν για πρώτη φορά σε φιλοκυβερνητική διαμαρτυρία.

Ιλίγγους αντικαθρέφτιζαν τα μάτια τους· λιακάδες· πρώιμες άνοιξες. Λαμπερά βέλη που εκτοξεύονταν στην απροσπέλαστη καταχνιά των Βρυξελλών, όπου οι κομισάριοι της αριστερής κυβέρνησης διαπραγματεύονταν επιτέλους την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού. Σε δεκάδες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ευαισθητοποιημένοι πολίτες συντόνιζαν τη φωνή τους σ' ένα μυριόστομο «όχι» στη λιτότητα και την ανθρωπιστική κρίση. Αλλόκοτη η ατμόσφαιρα στην Αθήνα. Μυστήρια πράσα.

Ο Αγνωστος Στρατιώτης χωρίς κιγκλιδώματα. ΜΑΤατζήδες ούτε δείγμα. Ολούθε ανεβασμένα τα ρολά των μαγαζιών. Το μετρό ανοιχτό, μετέφερε διαρκώς αμέτρητους διαδηλωτές. Αποφασισμένα πρόσωπα που αντιστέκονταν με σθένος στους κακούς καιρούς και παρότι δεν περιμένουν να χιονίσει για να δουν άσπρη μέρα, επιθυμούσαν διακαώς να το στρώσει. Πόσοι ήταν; Κανείς δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Κανέναν δεν ενδιέφερε άλλωστε. Ερχονταν βιαστικοί να δώσουν το «παρών». Αντάλλασσαν ζεστές ματιές και ζωηρές κουβέντες. Παρέμεναν όσο άντεχαν και αποχωρούσαν τουρτουρίζοντας προς τα ταβερνεία, τα ουζερί και τα μπαράκια της περιοχής, δίνοντας τη θέση τους σε άλλους. Ξανά και ξανά.

Νιφάδες άτηκτες και άφθαρτες κατέκλυσαν τραπεζάκια και μπάρες. Με το χαμόγελο να επιστρέφει στα χείλη που βρέχονταν από ρακόμελο, κονιάκ, κρασί και ουίσκι. Αξεπέραστα θερμαντικά τερψιλαρύγγια. Κατανύξεις γλυκιάς προσμονής και ελπίδας, που διακόπτονταν ενίοτε από τις πρώιμες, φλογερές σαϊτιές του Κώστα Βάρναλη: «Χειροπιαστοί οι ουρανοί κι αγγέλοι/ πάνου στην τόση οπού σε ζώνει φρίκη/ αλλάζουν το φαρμάκι σου με μέλι.../ Ορθώσου με τα στήθη κρύα πέτρα/ και σείσε την αθώα βελονοθήκη/ φαρμακερή στην ατιμία φαρέτρα!». Ευελπιστώ μόνο να μην κάνει διπλό τόλουπ και τριπλό άξελ η ελληνική αποστολή στα παγοδρόμια της Εσπερίας. Με ανησυχεί ότι και τον Κωστάλα, που μας έμαθε τους τόσο γοητευτικούς όρους του καλλιτεχνικού πατινάζ, Αλέξη τον λένε.

Ιδρώνει, πάντως, το τρικό του ο Τσίπρας. Το επανέλαβε ο Τάκης Μπαλτάκος, ακροδεξιός πρώην εξ απορρήτων σύμβουλος του Καλαματιανού. «Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που κάνει η κυβέρνηση, με την οποία φυσικά είμαι εχθρικός σε όλα τα άλλα, το ξέρετε αυτό, αλλά δεν μπορώ όταν παίζει η Ελλάδα και όταν κάποιος ιδρώνει τη φανέλα με το εθνόσημο, δεν μπορώ παρά να στέκομαι προσοχή», είπε σε ραδιοφωνικό σταθμό. Σπόντες εναντίον του άλλοτε αφεντικού του. Τον αδικεί, όμως, γιατί κι ο Σαμαράς βρέχει το λινό, βαμβακερό ή μάλλινο εσώρουχο που φορά κατάσαρκα στο πάνω μέρος του σώματος. Απ' τον κρύο ιδρώτα που τον λούζει στη σκέψη ότι θα πετύχει ο μισητός αντίπαλος ό,τι δεν τόλμησε ο ίδιος.