Περί τα μέσα Οκτωβρίου εγκαταστάθηκε στο διαμέρισμα που της παραχώρησε η εταιρεία στην όχθη του Τάμεση και προσπαθούσε να υποκλέψει την επίσκεψή μου με δέλεαρ την τζαμάτη θέα. Είπαμε όμως! Είχα σπαταλήσει την άδειά μου και –ας όψονται τα μνημόνια– μπαγιόκο γιοκ. Μακάριζα τη μοίρα που με μύρανε στη μοιρασιά με το συνέδριο του Μάντσεστερ, τους νερωμένους, φολκλορικούς χορούς και την ξενέρωτη γουρουνοπούλα. Ανταμώσαμε, βέβαια, στη Σαλονίκη την Πρωτοχρονιά και περάσαμε όνειρο. Αλλά τι να σου κάνει ένα Σαββατοκύριακο· ξυπνάς τη Δευτέρα ξετρελαμένος και σε αποτρελαίνει ο αποχωρισμός.
Το τρένο σφύριζε στον κόμβο του Γουότφορντ. Σ’ ένα τέταρτο θα αποβιβαζόμουν στο Λόντον Γιούστον κι από ’κεί γραμμή για τ’ ανατολικά με το μετρό. Στις δύο νταν θα σμίγαμε στο Κάναρι Γουόρφ. Το καλό και το κακό της Αγγλίας: Μπορείς να κλείσεις με ακρίβεια πριν από μήνες τα ραντεβού σου με τη σιγουριά ότι ουδείς αιφνιδιασμός θα σου ανατρέψει το πρόγραμμα. Κάτι τέτοιο φαντάζει εξωπραγματικό στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με τους Εγγλέζους, οι Γραικοί τρέφονται με το απρόοπτο· ξέρουν ότι προσθέτει αλατοπίπερο και εξωτικά καρυκεύματα στη ζωή, νοστιμίζοντάς την όσο δεν πάει. Πρόκειται για φιλοσοφικής υφής διαφορά, ανάλογη με το ψήσιμο των χοιριδίων.
Θαύμαζα ανέκαθεν τους βρετανικούς σιδηροδρόμους. Αναπαυτικά αραχτός τώρα στο βαγόνι άφηνα τον νου μου να ταξιδεύει αλλού, με τέμπο μάλιστα υπερταχείας, μακράν γρηγορότερο από του Γιουροστάρ Εξπρές. Σε περίπου δυο ώρες ο συρμός είχε καταπιεί μόλις εκατόν ογδόντα μίλια, ενόσω εγώ τροχοδρομούσα στις ράγες μνήμες μιας ολόκληρης ζωής. Στο διάστημα που απέμενε επικέντρωσα τη σκέψη μου στο έκπαγλο κάλλος της αγαπημένης μου, το πολυάκτινο σαν μεταρσιωτικό όραμα του οπίου.
Στο όλο χάρη, ευλύγιστο και ρωμαλέο κορμί με το επιβλητικό ανάστημα και την ολύμπια ηρεμία. Στη σμιλεμένη σε ατόφιο φίλντισι κοραλλένια επιδερμίδα. Στους πληθωρικούς πλοκάμους των μαλλιών που γυαλοκοπούσαν ολόμαυροι σαν πτέρωμα καλλικέλαδου κοράκου. Στην κυανοπράσινη, πελαγίσια στίλβη των ματιών που εκτεινόταν σε ανεξερεύνητα βάθη. Με μάγευαν περισσότερο, ωστόσο, οι μικρές της ατέλειες, οι ανεπαίσθητες αλλοκοτίες της μορφής της.
Η αισθησιακή ραστώνη των χειλιών, οι ασύμμετροι γελασίνοι πλάι τους, αλλά και το δυσδιάκριτο σύρσιμο των βημάτων. Εδειχνε σάμπως να χωλαίνει στιγμές στιγμές κι άλλοτε να καλπάζει σαν Πήγασος. Με αφόπλιζε επίσης ο τρόπος με τον οποίο εξωτερίκευε τις ιδιοτροπίες της. Δεν έβαζε τσιγάρο στο στόμα ούτε γι’ αστείο κι όμως δεν την ενοχλούσε ο καπνός. Φύλαγε μάλιστα στην τσάντα της καργαρισμένη ταμπακέρα και κερνούσε τα φιλαράκια όταν ξέμεναν. Την αναγούλιαζαν το αλκοόλ κι οι ουσίες και παρά ταύτα την έβρισκε με μαστούρηδες και μπεκρήδες. Φωνασκούσε και γελούσε τρανταχτά στις παρέες τους. Σαν να ’χε πέσει μικρή στη μαρμίτα ως άλλος Οβελίξ. -«Είναι ευφυείς και ατακαδόροι. Πώς να το κάνουμε» εξηγούσε. (Συνεχίζεται)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας