Λίγεια IV

Ακρως εποικοδομητική αποδείχτηκε η διημερίδα. Η εμπειρία του καθενός μεταγγίστηκε στις αποσκευές των υπολοίπων, σφυρηλατώντας κοινούς τόπους και τρόπους καθόλου κοινότοπους. Ενα μυστήριο είδος ελπίδας, πολύχρωμης και φαντασμαγορικής, φτερούγισε ανάμεσα στα κεφάλια μας με απόκοσμο βουητό, προτού σταθεί, σηκώνοντας υπεροπτικά το ράμφος, στους κλώνους της αιωνόβιας βελανιδιάς, που άπλωνε τα φύλλα της χαλί στο κατώφλι της αίθουσας συνεδριάσεων. Εμβρόντητοι χαζεύαμε πότε το ξιπασμένο πτηνό και πότε ο ένας τον άλλο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κατανοήσουμε τα βαθύτερα νοήματα του συνεδρίου.

Δεν υπεισέρχομαι σε περαιτέρω λεπτομέρειες, που θα προκαλούσαν αφόρητη πλήξη στους μη μυημένους στα του δημοσιογραφικού σιναφιού. Θα αναφερθώ μόνο σε ορισμένες ευτράπελες όσο και γαργαλιστικές σκηνές που διαδραματίζονται συχνά σε παρόμοιες περιστάσεις. Η δική μας συνεύρεση, ασφαλώς, δεν αποτελούσε εξαίρεση. Αρειμάνιος καπνιστής άλλοτε ο συγκάτοικός μου είχε κόψει για λόγους ανωτέρας βίας τις φούμες. Τον ενοχλούσαν ακόμα και οι κλεφτές τζούρες με ορθάνοιχτο το παράθυρο. Εκών άκων αψηφούσα την ψύχρα κάθε τόσο, αδυνατώντας να αντισταθώ στη βλαβερή εξάρτηση της νικοτίνης· τουτέστιν απολάμβανα το τσιγαράκι μου.

Οι αγγλικές μπίρες βαράνε κατακούτελα, ιδίως όταν τις κατεβάζεις μονορούφι. Προξενούν εύθυμη διάθεση ως εκ τούτου και αμβλύνουν τις αντιστάσεις. Τουρτουρίζοντας στο τραπεζάκι παρατήρησα ένα ακατάσχετο και ύποπτο σούρτα φέρτα στα δωμάτια. Ανήσυχοι άρρενες εγκατέλειπαν ακροποδητί τους κοιτώνες τους για να τρυπώσουν σε διπλανό γυναικωνίτη και τ’ ανάπαλιν. Η Καταλανή του περιοδικού «Γη και Ελευθερία» στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου περιεργαζόταν με προσήλωση τις ανάρμοστες μετακινήσεις, ρίχνοντας σποραδικά βλέμματα συνενοχής προς το μέρος μου. Βγάζοντας την καπνοσακούλα της κατόπιν, επιδόθηκε στην τέχνη του στρίβειν. Οταν ετοίμασε το εργόχειρο, ζήτησε να της προσφέρω φωτιά ανασηκώνοντας τον βραχίονα και πιέζοντας τον αντίχειρα στον δείκτη. Πώς μοιράζεται, αλήθεια, ένας αναπτήρας στα δύο; Ελα μου ντε! Εχουμε οι φουμαδόροι τα ανεβάσματά μας· αιθέριος καθόσον ο καπνός.

Η έμφυτη σχολαστικότητα των Εγγλέζων τούς καθιστά δέσμιους της εθιμοταξίας και, αν μη τι άλλο, μανούλες καημένες –εξπέρ γαλλιστί– στις τελετουργίες και τα συναφή. Περί τις τέσσερις το απόγευμα του Σαββάτου, ενώ οι προσκεκλημένοι εκφωνούσαν συγκινητικά αποχαιρετιστήρια λογύδρια, στάθμευσε στη σκιά της βελανιδιάς βαν, σχεδόν αντίκα, στιγματισμένο με παρδαλά γκράφιτι και εφεξής με τις κουτσουλιές που εκτόξευσε για το καλωσόρισμα το εξωτικό πουλί, που καραδοκούσε καμαρωτό καμαρωτό στις φυλλωσιές.

Επτά φευγάτοι τύποι έρχονταν να προστεθούν στην παρέα μας. Πατημένοι, πλην καλοστεκούμενοι, εβδομηντάρηδες οι τρεις –δυο άντρες με πυκνές γενειάδες και αραιά μακριά μαλλιά κι ένα γοητευτικό εισέτι θηλυκό που πρέπει να ’καψε καρδιές– με αμφιέσεις ξεκρεμασμένες απ’ τα νουλάπια του ’60, απέπνεαν ξεθυμασμένα αρώματα των Ματάλων, της Γκόας, του Κατμαντού και του Μπαλί, που, κατά τα φαινόμενα, είχαν γευθεί με την κουτάλα της σούπας. Νεότεροι οι εναπομείναντες τέσσερις, αντέγραφαν με αξιοπρόσεκτη πιστότητα τη φινέτσα και το στιλ των συντρόφων τους.

Αρχισαν να βγάζουν ράθυμα από το αυτοκίνητο μεγάφωνα, κονσόλες, αναλόγια και ευμεγέθεις θήκες περιέχουσες βιολί, ακορντεόν, ξυλόφωνο, άρπα, κοντραμπάσο κι ένα απροσδιόριστο έγχορδο, κάτι μεταξύ τζουρά και λαούτου. Αφού τοποθέτησαν επιμελώς τα όργανα σε μιαν άκρη, κατευθύνθηκαν στο βάθος. Καθισμένοι στην επιμήκη μπάρα συγχορδίζονταν για προθέρμανση, ρουφώντας ξανθές και σκουρόχρωμες μπίρες. Επρόκειτο προφανώς για την ορχήστρα κελτικής μουσικής· τη μια από τις εκπλήξεις που μας έταξαν οι οικοδεσπότες. (Συνεχίζεται)