Η Λίζα είχε φαγωθεί. «Ελα» κι «έλα» μου ’γραφε και βομβάρδιζε το email μου με εντυπωσιακές φωτογραφίες του Τάμεση τραβηγμένες στη βεράντα της και με φαντασμαγορικά νυχτερινά ενσταντανέ από τον καναπέ της. «Εχω στο πιάτο τη μαγευτικότερη θέα της Βρετανίας. Η μισή Αγγλία θα σχημάτιζε ουρές να την απολαύσει για λίγα λεπτά» επέμενε. «Ελα, ετοιμάζω εκπλήξεις».
«Με τρομάζει η συνεύρεση με τόσους Εγγλέζους στο μπαλκόνι σου» την πείραζα. «Και βαριέμαι πια τα ταξίδια. Αν αγαπάς τον τόπο σου, είναι σαν να ’χεις πάει παντού» το χόντραινα. «Απόδειξη ο Σωκράτης: Δεν το κούνησε απ’ την Αθήνα παρά μόνο για να μετάσχει στις μάχες του Πελοποννησιακού Πολέμου, κι όμως, 2.416 χρόνια αφότου κατάπιε το κώνειο παραμένει ο πλέον παγκόσμιος των Ελλήνων» τραβούσα το σκοινί. «Οι γνήσιοι κοσμοπολίτες ριζώνουν στον γενέθλιο τόπο τους με μεταλλικά δεσμά, σαν τους χαλκάδες των καταδίκων του Μεσαίωνα, που τους εμποδίζουν να κάνουν έστω και βήμα» εξακολουθούσα. «Κόψ’ τις παπαριές» αποκρινόταν τσατισμένη. «Θα είναι μαλακία ολκής να χάσεις την ευκαιρία. Ασε που κατά βάθος θέλω πολύ να σε δω».
Ελαχίστως υπερέβαλλα εντούτοις. Εγώ, που πετούσα τη σκούφια μου για περιπλανήσεις, απέφευγα εσχάτως ώς και τις κοντινές εκδρομές. Οι πολιτικές των μνημονίων κόβουν την όρεξη για οτιδήποτε. Πού κέφι για αποδράσεις όταν δουλεύεις διπλάσια από παλιά και αμείβεσαι με το εν τέταρτον του προηγούμενου μισθού σου, έχοντας μάλιστα πλήρη επίγνωση ότι συγκαταλέγεσαι στους προνομιούχους που δεν βουλιάζουν στην κινούμενη άμμο της ανεργίας και της απληρωσιάς! Πού χρόνος, πού χρήμα και πού διάθεση για αναχωρήσεις και περιπέτειες; Ψυλλιαζόταν εκείνη το οικονομικό υπόβαθρο των δισταγμών μου και προσπαθούσε να διασκεδάσει τις έγνοιες μου: «Μη σκέφτεσαι διόλου τα έξοδα. Τα πληρώνει πλουσιοπάροχα η εταιρεία μου. Μέχρι και τα αεροπορικά μπορώ να σου κανονίσω».
Φαγωνόταν η Λίζα, μ’ έτρωγε κι εμένα ο κώλος μου! Δεν γούσταρα, όμως, να χρωστώ χάρες σε πολυεθνικές - μου αρκεί η ανεξόφλητη οφειλή προς τη Μιχαλού. Η πρόσκληση για το διεθνές συνέδριο ανεξάρτητων δημοσιογράφων που θα γινόταν περί τα τέλη Μαρτίου στο Μάντσεστερ έφτασε στην εφημερίδα ως από μηχανής θεός. Εθεσα αμέσως την υποψηφιότητά μου στην κρίση των συναδέλφων, οι οποίοι διέγνωσαν τον νοσηρό και εξόφθαλμα πασίδηλο πόθο μου να βρεθώ στο Νησί.
Ενας ένας παραχωρούσαν τη θέση τους, προφασιζόμενοι με αβρότητα ότι πνίγονται στη δουλειά το επίμαχο διάστημα. Μ’ έκαναν να αισθανθώ πως μου οφείλουν ευγνωμοσύνη για την αγγαρεία που αναλάμβανα τάχα να επωμιστώ. Στις 28 Φεβρουαρίου επικύρωσα τη συμμετοχή κι άρχισα να ξεσκονίζω τις βαλίτσες και τα αγγλικά μου. (Συνεχίζεται)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας