Να φεύγαμε με πλοίο. Λίγες μέρες στις Κυκλάδες και μετά πάλι πίσω και τα κεφάλια μέσα. Έστω για λίγες μέρες λέμε. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγοστεύει και ο ελεύθερος χρόνος. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια, περνούσαμε τρεις μήνες στο νησί, μετά, στην εφηβεία, δύο το πολύ, γιατί είχαμε και φροντιστήρια, στην ενηλικίωση οι δύο μήνες έγιναν ένας και κουτσουρεμένος και λίγο αργότερα, με την κρίση και τα διάφορα, μία με δύο εβδομάδες και πολύ μας ήταν. Τώρα παρακαλούμε για λίγες μέρες. Και στο σακίδιο μόνο δύο μαγιό και δύο πετσέτες.
Όσο περνάνε τα χρόνια όμως, παρατηρώ πως όσο λιγότερος ο ελεύθερος χρόνος τόσο περισσότερες και οι αποσκευές. Και τα άγχη. Και οι απαιτήσεις: να φέρεις την πόλη στο νησί κι ας το καταστρέφεις. Δεν σε νοιάζει. Αρκεί εσύ να μη βγεις από την καθημερινή βολή σου.
Θυμάμαι όταν ήμασταν πιτσιρίκια, μια πετσέτα ήταν το μόνο που χρειαζόμασταν για να πάμε στη θάλασσα και να περάσουμε καλά. Το αστείο μεταξύ μας μάλιστα ήταν, όταν βλέπαμε διάφορους τύπους με ψάθες, ψυγειάκια, μανταλάκια, κρέμες, κουβαδάκια κ.λπ., κοιταζόμασταν και γελούσαμε: «Σίγουρα είναι το πρώτο του μπάνιο». Περισσότερη ώρα έκανε να απλώσει την πραμάτεια του παρά να κολυμπήσει. Εμείς ήδη είχαμε γεμίσει άμμο και αλάτι και ετοιμαζόμασταν για την πέμπτη βουτιά μας, για να ανακαλύψουμε τη σπηλιά που μας είχαν πει πως υπήρχε στα δεξιά της παραλίας.
Μεγαλώνοντας, αρχίσαμε να παίρνουμε ίσως μια ψάθα ή ένα αντηλιακό μαζί μας. Η άγνοια κινδύνου της εφηβικής ζωής είχε πάει περίπατο. Αργότερα, ψάχναμε και κανένα αρμυρίκι για να μην πάθουμε ηλίαση. Τόσα είχαμε αρχίσει να ακούμε άλλωστε. Ίσως και έναν καφέ σε χάρτινο από τον δρόμο.
Αργότερα, μάθαμε τα θαλάσσια σπορ και το beach bar στη γωνία ήταν πλήρως οργανωμένο στα πάντα: beach volley, banana, κάτι άλλα περίεργα που δε θυμάμαι και φυσικά καφέδες, αλκοόλ, σνακ και ομπρέλες. Λίγες στην αρχή. Μετά κι άλλες. Ύστερα πλημμύρισε η αγαπημένη μας ερημική παραλία. Το «beach bar στη γωνία» έγινε το «beach bar-παραλία». Ούτε χώρος για πετσέτες, ούτε για αρμυρίκια, ούτε για βουτιές. Laptops, φορτιστές, κινητά και μια βόλτα στα ρηχά, ίσα ίσα να δροσιστούμε.
Δεν καταλάβαμε πώς μετατραπήκαμε σε αυτό που κοροϊδεύαμε. Φέρναμε και εμείς την πόλη στο νησί και το χαιρόμασταν γιατί το συνηθίσαμε. Και η συνήθεια ως γνωστόν είναι το χειρότερο ναρκωτικό. Σε τυφλώνει. Και σε κάνει να ξεχάσεις κι εσένα τον ίδιο: αυτό που ήσουν, αυτό που είσαι και αυτό που θέλεις να είναι ο μελλοντικός κόσμος σου.
«Κίνημα της πετσέτας» ονόμασαν κάποιοι τη δράση των ανθρώπων που άρχισαν να θυμούνται λοιπόν. Σε κάποιους δεν αρέσει το όνομα και βρήκαμε πάλι έναν ανούσιο λόγο για να τσακωθούμε. Δεν με νοιάζει πώς το λένε. Με νοιάζει να ξαναθυμηθώ. Εμένα, το νησί μου και τον μελλοντικό κόσμο μου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας