Περνούν οι μήνες, συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους Θεσμούς για τη διαχείριση του αμέτρητου ιδιωτικού χρέους (ληξιπρόθεσμες οφειλές προς Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες, κάπου 232 δισ. ευρώ) και τα εργασιακά δικαιώματα, μεταξύ άλλων κρίσιμων ζητημάτων, και προκοπή δεν βλέπουμε, αν εξαιρέσει κανείς τη μικρή μείωση της ανεργίας, ιδίως των νέων, με την επέκταση, όμως των ελαστικών μορφών απασχόλησης ή των κρατικών προγραμμάτων.
Πολλές χιλιάδες επιχειρήσεις είναι αμφίβολο αν μπορούν να επιβιώσουν με ενέσεις ρευστότητας από ένα τραπεζικό σύστημα που δεν έχει καταθέσεις και πρόκειται να απολύσει ακόμη μερικές χιλιάδες τραπεζοϋπαλλήλους και να κλείσει υποκαταστήματα. Πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα είναι μετέωροι, απλήρωτοι για μήνες, δίχως προοπτική να εισπράξουν ούτε σεντ δεδουλευμένων και αποζημίωσης.
Τα γράφω αυτά για να δείξω ότι η συζήτηση για το επιτρεπόμενο ανώτατο ποσοστό απολύσεων κάθε μήνα είναι λίγο ανεδαφική αν σκεφτούμε ότι ουσιαστικά οι επιχειρήσεις δεν απολύουν, αλλά επειδή έχουν πρακτικά χρεοκοπήσει (άσχετα αν τα αφεντικά έχουν... επενδύσει τα παλιά τους κέρδη σε τράπεζες του εξωτερικού, σε βίλες και σε πισίνες), αφήνουν τους εργαζόμενούς τους απλήρωτους.
Απολύτως απλήρωτους δίχως αποζημιώσεις και δίχως καν να απολύονται τυπικά ώστε να πάρουν έστω και ένα επίδομα ανεργίας (και ό,τι σημαίνει για την κοινωνική τους προστασία η κάρτα ανέργου). Αφήνονται να σέρνονται για χρόνια στα δικαστήρια χωρίς νόημα και προσδοκία. Γι’ αυτό τα εργατικά δικαστήρια δεν έχουν πλέον υποθέσεις...
Επομένως το μεγάλο στοίχημα της περιόδου για την κυβέρνηση είναι να εκκαθαριστούν γρήγορα τα τεράστια χρέη των επιχειρήσεων (και των νοικοκυριών) και να εκτιμηθεί ταχύτατα η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, ώστε οι θέσεις εργασίας να είναι αξιοπρεπείς και σχετικά σταθερές. Το δικαστικό σύστημα που ισχύει για τις πτωχεύσεις, τους πλειστηριασμούς και τις αποζημιώσεις των εργαζομένων είναι, με δυο λέξεις, άχρηστο και άδικο.
Αν λοιπόν δεν γίνουν γρήγορα όλα αυτά που απαιτούνται (αναδιάρθρωση επιχειρήσεων ή πτώχευση, εκκαθάριση, εκποίηση, μεταβίβαση κ.λπ.), τότε θα είναι αστείο να μιλάμε και να τσακωνόμαστε μόνο για την επεκτασιμότητα των Συλλογικών Συμβάσεων που δεν υπάρχουν, τους κατώτατους μισθούς που δεν δίνονται, το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών που κλέβονται και του ορίου των απολύσεων που δεν έχει νόημα σήμερα, όταν ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης και των με το ζόρι αυτοαπασχολουμένων με μπλοκάκι (ΔΠΥ) είναι απολύτως αποκλεισμένο και αθέατο.
‘H μάλλον υπάρχει και φυτοζωεί μόνο και μόνο για να κολλάει ένσημα που δεν πληρώνουν τα αφεντικά του...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας