Πέντε χρόνια κρίσης, τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας, δημοσίου χρέος που ξεκίνησε από το 110% του ΑΕΠ το 2010 και σήμερα είναι στο 178%, ρυθμοί ανεργίας που ξεπερνούν το 25% και το 62% για τους νέους. Φόροι, φόροι, φόροι... που έχουν εξαντλήσει και τις τελευταίες αποταμιεύσεις των απλών νοικοκυριών γιατί η εγχώρια ανάπτυξη και παραγωγή δεν έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω της. Αντιθέτως, το εμπορικό ισοζύγιο είναι -25%, δηλαδή εξάγουμε όλο και λιγότερο καθώς η ελληνική παραγωγή είναι μη ανταγωνιστική.
Την ίδια ώρα, έχουμε πνιγεί στη γραφειοκρατία, ενώ αυξάνεται όλο και περισσότερο η ευθυνοφοβία στη λήψη αποφάσεων και η πολυνομία (αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μόνο για το φορολογικό έχουμε κατά μέσον όρο 3 νομοθετικά διατάγματα ημερησίως τον τελευταίο χρόνο) με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ατυπικότητα και η ανεπίσημη οικονομία.
Αυτά τα στοιχεία αποτελούν τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα εντείνοντας την ανεπάρκεια της χώρας να στηριχτεί στα πόδια της και να κρατήσει τις καινοτομίες και τους δημιουργούς της, να δώσει ασφάλεια, προβλεπτικότητα σε όλους. Ενας χώρος ο όποιος απωθεί και είναι ενοχλητικός για τους ίδιους τους Ελληνες, πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί ελκυστικός σε ξένους επενδυτές.
Εστω και αν βάλουμε ένα ωραίο περιτύλιγμα σε αυτή την κατάσταση για ένα χρόνο με ένα πρωτογενές πλεόνασμα, τα προβλήματα, οι στρεβλώσεις, η πολυνομία και η διαφθορά συνεχίζουν να μεγαλώνουν, κάνοντας το πρωτογενές πλεόνασμα όλο και πιο γρήγορα απλά ένα μοναδικό επίτευγμα.
Εν τω μεταξύ, η πραγματικότητα συνεχίζει να αποτυπώνεται με τα δικά της ζοφερά χρώματα προωθώντας τη φτώχεια και αυτό που χαρακτηριστικά έχω ονομάσει «βιώσιμη ανεπάρκεια».
Γιατί τόση ανηφόρα με προορισμό το πουθενά; Γιατί αυτός ο εγκλωβισμός σε έναν αέναο φαύλο κύκλο; Γιατί 5 χρόνια τώρα, κανείς δεν ασχολήθηκε για παράδειγμα με την πάταξη της πολυνομίας, την ολοκλήρωση ενός βιώσιμου χωροταξικού σχεδιασμού, την οικοδόμηση ενός απλού, δίκαιου και διατηρήσιμου φορολογικού συστήματος που να μη συνδέεται συνεχώς με τις δημοσιονομικές ανάγκες κ.λπ. Με λίγα λόγια, ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που θα άλλαζε τη χώρα, θα έκλεινε πολλά στόματα στο εξωτερικό και θα λειτουργούσε σαν πιλότος αλλαγών σε όλη την κοινωνία. Πώς θα γίνουν όμως αυτά, όταν το πολιτικό προσωπικό που όφειλε να αλλάξει τη χώρα, είναι το ίδιο με αυτό που την έφερε σε αυτή την κατάσταση;
Το πολιτικό σύστημα και τα συμφέροντα δεν αντέχουν να ακολουθήσουν τις σωστές δομικές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να δώσουν τα δύο βασικά αποτελέσματα: την ασφάλεια περιουσίας και την προβλεψιμότητα, γιατί απλά φοβούνται ότι θα ακυρωθούν οι ίδιοι.
Ετσι, το μόνο που απομένει είναι να ακολουθήσουν τον εύκολο δρόμο με μέτρα λιτότητας. Το αποτέλεσμα είναι οι όροι «μεταρρύθμιση» και «φορολογικά μέτρα» να συγχέονται στον απλό πολίτη.
Το Σκέψη για Δράση Τ4Α και εγώ δεν θα κουραστούμε να λέμε πως ο μοναδικός δρόμος ανάπτυξης είναι αυτός των δομικών μεταρρυθμίσεων. Οι σωστές μεταρρυθμίσεις μπορούν και πρέπει να έχουν μόνο προοδευτικό πρόσημο. Να έχουν αποτέλεσμα ορατό στην κοινωνία, την επιχειρηματικότητα, την απασχόληση. Να αποκαθιστούν τη σχέση πολιτικής και ηθικής. Να διευρύνουν τη μεσαία τάξη, να συρρικνώνουν τη φτώχεια με αλλαγή όλου του οικοσυστήματος της δημόσιας διοίκησης στην κατεύθυνση της παραγωγικότητας, της διαφάνειας, της φιλικότητας προς τους πολίτες και τους επενδυτές.
Οταν η Ελλάδα έχει ένα τόσο υψηλό χρέος στο οποίο έχει παγιδευτεί, ένα σημαντικό δημογραφικό πρόβλημα και βαθιές δομικές παθογένειες, τότε τα απλά νούμερα ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα.
ΠΕΡΟΥ 1989: ~Φτώχεια 60%, ΑΕΠ -12%, πληθωρισμός 7.000% τον μήνα
ΠΕΡΟΥ 2013: ~Φτώχεια 22%, ΑΕΠ 6%, πληθωρισμός 2,86% τον χρόνο
Ας δούμε πώς «Χώρες Χρεοκοπίας» κατέληξαν σε χώρες-παράδειγμα προς μίμηση οικονομικής ευρωστίας και κοινωνικής συνοχής.
Το παράδειγμα του Περού θα παρουσιάσει το Σκέψη για Δράση στις 18/12. Το Περού κατάφερε το ακατόρθωτο – να μεταμορφωθεί από μια χώρα-τραγωδία σε ένα εξαιρετικό παράδειγμα μεταρρυθμιστικού success story. Επιτέθηκε στη βαθιά φτώχεια, δημιούργησε μια εύρωστη μεσαία τάξη, κατέρριψε την κατάσταση τρόμου και κοινωνικών αναταραχών και μετέτρεψε τη χώρα σε μια αναπτυσσόμενη ζωντανή και φιλήσυχη κοινότητα, που τα τελευταία 12 χρόνια καταγράφει ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 7%. Πώς τα κατάφερε; Πρώτα από όλα άφησε πίσω τις πολιτικο-ιδεολογικές ταμπέλες ψηφίζοντας μια κυβέρνηση όπου όλοι δούλευαν σε συλλογικό επίπεδο για την ανόρθωση της χώρας τους. Κάλεσαν από το εξωτερικό τους καλύτερους Περουβιανούς οικονομολόγους και επιχειρηματίες να προσφέρουν. Το όραμά τους: Να φτιάξουν μια φιλήσυχη και εύρωστη χώρα. Το πείσμα τους ήταν άκαμπτο. Οι αλλαγές άρχισαν να φαίνονται στους πρώτους 4 μήνες.
Μήπως να θέσουμε ένα ξεκάθαρο όραμα και πείσμα να το υλοποιήσουμε, παραμερίζοντας κομματικές επιδιώξεις;
* Οικονομολόγος
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας