Δεξιά: ελαφρότητα χωρίς ελαφρυντικό

Δεν αποτελεί μυστικό, για όσους αναγνώστες της εφημερίδας με ανέχονται και με διαβάζουν, ότι θεωρώ τον ΣΥΡΙΖΑ την επιτομή της πολιτικής ανευθυνότητας και της επικινδυνότητας μιας Αριστεράς πρωτόγονα ριζοσπαστικής, που ουδέν έχει διδαχθεί από την Ιστορία και ουδεμία κίνηση έχει κάνει προς την κατεύθυνση της πολιτικής ενηλικίωσης. Ωστόσο…

Πόσο δικαιούται κανείς να κατηγορεί τη μη διαπερατή από τη Λογική «Αριστερά του νηπιαγωγείου» (αυτή που θα βάλει τις αγορές να χορεύουν… στον ρυθμό των νταουλιών ή της λύρας) όταν βλέπει τη διαχρονική πολιτική συμπεριφορά της Δεξιάς; Η οποία προβάλλει ως έκφραση της, υποτίθεται, ώριμης αστικής τάξης; Ενώ αυτή, ασφαλώς, δεν μπορεί να επικαλεσθεί ως «ελαφρυντικό για την ελαφρότητά της» το έλλειμμα κυβερνητικής εμπειρίας;

Δεν αναφέρομαι, μάλιστα, στη μετεμφυλιακή της στάση και την ιδιοτελή ή εκδικητική μονοπώληση του κράτους. (Σε σύγκριση με άλλους νικητές εμφυλίων –πολλώ μάλλον σε σύγκριση με αυτό που, καθ’ ομολογία Γρ. Φαράκου, θα ήταν ως νικήτρια η Αριστερά-, η ελληνική Δεξιά υπήρξε σχετικά μετριοπαθής.) Στην περίοδο της υποτιθέμενης ωριμότητάς της αναφέρομαι. Ειδικότερα…

Σύστοιχα προς την αντιπολίτευση των «σταμουλοκολλάδων», που το υστεροανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ άσκησε προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η αντιπολιτευτική φάση του νεότερου Καραμανλή, φραστικά πομπώδης ασφαλώς, ούτε προετοίμασε την κυβερνητική περίοδο της Ν.Δ. με συγκροτημένη θεσμική δουλειά ούτε απέφυγε εκδηλώσεις αμετροέπειας και λαϊκισμού. Ως κυβερνητική, δε, παράταξη συνέδεσε την παλιοπασοκικού τύπου παροχολογία και την άμετρη δανειοληψία με σκληρή ταξική πολιτική υπέρ των εχόντων. (Ας θυμηθούμε, π.χ., την φοροαπαλλαγή κληρονομιών και γονικών παροχών, ανεξαρτήτως ύψους μάλιστα.)

Στην επόμενη αντιπολιτευτική της περίοδο, υπό τον σημερινό πρωθυπουργό, κινήθηκε στη λογική τού «μερικά Ζάππεια την ημέρα, τη λιτότητα την κάνουν πέρα»… Στη συνέχεια δε, ακραία εξουσιομανής γαρ, υπονόμευσε την πολιτική ισορροπία που είχε επιτευχθεί με την κυβέρνηση Παπαδήμου (έστω και αν, στην υπονόμευση της συγκεκριμένης κυβέρνησης, ρόλο είχε παίξει και η «συμβολή» στη σύνθεσή της του Γιώργου Παπανδρέου)…

Αργότερα, βέβαια, ως κυβέρνηση -με αρκετές κακοτεχνίες, έστω, με σπασμωδικές κινήσεις, ασφαλώς, και με έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας, αναμφίβολα- στην πρώτη φάση φάνηκε να δρομολογεί κάποιες επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, μετά την ήττα της στις ευρωεκλογές, ξαναδιολίσθησε: Αγνοώντας πως η κοινωνία προτιμάει πάντα το πρωτότυπο από την απομίμηση, έδειξε να προσχωρεί σταδιακά, χάριν ψηφοθηρίας, στον σχεδόν πλήρη «εκσυριζισμό» της (ή, τουλάχιστον, να παραδίδεται στη «λογική» της λαϊκιστικής της πτέρυγας). Με αποκορύφωση μια τυχοδιωκτική και απροετοίμαστη έξοδο στις αγορές και την ψήφιση μη συμφωνημένου με τους δανειστές προϋπολογισμού. Τέλος, δε, κορύφωσε την ανεύθυνη συμπεριφορά της με τον τρόπο που χειρίστηκε τη διαδικασία για την εκλογή ΠτΔ.

Δεν περιορίστηκε μόνο στην υπόδειξη ως υποψηφίου ενός ευπρεπούς γόνου, παραδοσιακού πολιτικού της Δεξιάς, ο οποίος δεν σηματοδοτεί στο ελάχιστο ούτε την ανανέωση ούτε πολλώ μάλλον την αναζωογόνηση ούτε καν την αυτοκριτική διάθεση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος της χώρας.

Το έκανε, επιπρόσθετα, αφήνοντας σε εκκρεμότητα τη συμφωνία με τους εταίρους μας, η οποία θα διασφάλιζε την πέραν του Φεβρουαρίου χρηματοδότηση της χώρας! Γιατί; Διότι έτσι νόμισε ότι θα ασκούσε πίεση στους βουλευτές και θα αναδείκνυε ευρύτερα τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ, παράλληλα, προτιμούσε να φτάσει στις κρίσιμες συγκυρίες και ψηφοφορίες χωρίς να έχει επιβαρυνθεί με την αποδοχή περαιτέρω δυσβάστακτων μέτρων. Λειτουργώντας, όμως, έτσι έκανε για τον τόπο αυτό που, κατά τον Αϊνστάιν, δεν έκανε ο Θεός για τον κόσμο: «τον έπαιξε στα ζάρια».

Συγκεφαλαιώνοντας, λοιπόν, νομίζω πως ο μόνος τρόπος για να περιγράψουμε την εθνική μας Δεξιά, σε σχέση με την εθνική μας Αριστερά, είναι να παραφράσουμε μια φράση του Νιλς Μπορ: «Απέναντι σε κάθε μεγάλη ανευθυνότητα υπάρχει το αντίθετό της, που είναι μια άλλη μεγάλη ανευθυνότητα»…* Μόνο που, αν στη φύση της Αριστεράς είναι να είναι ονειροπόλος και ανεύθυνη, μια ανεύθυνη Δεξιά είναι ασυγχώρητη… Να το διατυπώσω αλλιώς;

Ο Χέγκελ έλεγε -και ο Κορνήλιος Καστοριάδης επαναλάμβανε- πως όταν ένα καθεστώς ή ένα πολιτικό σύστημα πνέει τα λοίσθια, τότε παράγει πολιτικούς ηγέτες τόσο τραγικά ανεπαρκείς που επιταχύνουν την πτώση του και διευρύνουν το χάος που αυτή δημιουργεί. Αποκαλούσε, δε, αυτή την επαναλαμβανόμενη σύμπτωση της παρακμής -για αντικειμενικούς, κοινωνικούς ή ιστορικούς λόγους- ενός πολιτικού συστήματος με την παραγωγή ασήμαντων ηγετών «Πανουργία της Ιστορίας»… Αυτό, φοβάμαι, ζει η σημερινή Ελλάδα… Κρίση που δεν θα αναιρούσε μια, απίθανη σήμερα, ενδεχόμενη εκλογή ΠτΔ.

● Η ακριβής διατύπωση είναι: «Απέναντι σε κάθε μεγάλη αλήθεια υπάρχει το αντίθετό της, που είναι μια άλλη μεγάλη αλήθεια»…