Εαρινή ισημερία

Η στιγμή που το φως ισοσκελίζει το σκοτάδι, στην ατέρμονη και αιώνια μάχη τους. Το λευκό ξεκινά να αποκτά προβάδισμα βραχύ κι ισχνό, κατευθυνόμενο ολοταχώς προς τον προσωρινό και προδικασμένο θρίαμβό του στο θερινό ηλιοστάσιο, καθώς το μαύρο υποχωρεί μοιρολατρικά από καιρό, λεπτό το λεπτό και μέρα τη μέρα.

Σύντομα θα αντιστραφούν ξανά οι ρόλοι και θα αρχίσει πάλι να επικρατεί το σκότος κι η απελπισία, και πάλι απ’ την αρχή· το καλό και το κακό, το θέρος κι ο χειμώνας, η ελπίδα κι η απογοήτευση, η θαλπωρή και το ψύχος, η ζωή κι ο θάνατος θα συνεχίσουν να αναμετρώνται και να αντιμάχονται ώς τα βάθη της απειροσύνης, σε μια πάλη δίχως νικητή κι οριστική έκβαση.

Τι κι αν δεν έχει τελική κατάληξη η μάχη ετούτη; Οι αλλεπάλληλες αλλαγές είναι που δίνουνε αξία και κίνητρο αέναο στην ύπαρξη.

Η συντριβή απ’ την απώλεια κι η ταυτόχρονη πίστη κι ελπίδα για την ανατροπή, η επιδίωξη της αθανασίας παράλληλα με την επίγνωση του εφήμερου, τα οξύμωρα αυτά κι οι κάθε λογής ουτοπίες γεννούν ιδανικά, αξίες και συναισθήματα, προσδίδουν γοητεία στην εμπειρία της ζωής και κάνουν τον τροχό της να κυλά ακατάπαυστα.

Μες στο βαθύ σκοτάδι, όταν τα πάντα θα μοιάζουν απονεκρωμένα, θα γονιμοποιηθούνε οι σπόροι του καινούργιου· θα ποτιστούν απ’ τη θεομηνία και θα φυτρώσουνε δειλά στο πρώτο σκίρτημα φωτός, για ν’ ανθίσουν και να καρπίσουν στη συνέχεια.

Κι όταν το φως υπερισχύσει πια και λάμψει εκτυφλωτικά, εκείνη ακριβώς την ώρα που θα βρεθούμε εγγύτερα στον Ηλιο, θα ξεραθούνε τα βλαστάρια ολοσχερώς· βορά στα πεινασμένα κτήνη θα γίνουν τα ξεράδια κι αποθησαυρισμένη σοδειά σε κλειδαμπαρωμένες αποθήκες οι καρποί τους.

Κι απάνω που το φως θ’ αφήνει πίσω του γη άνυδρη και ξεραμένη, στείρα θαρρείς κι ανέλπιδη, θα 'ρθει το σκότος να την αναζωογονήσει· δίχως αυτό, ζωή καινούργια δεν ανθίζει.

Εαρινή ισημερία. Η στιγμή της αρμονίας, της απόλυτης ισορροπίας· η στιγμή που φαίνεται μπορετή η συνύπαρξη δυνάμεων ετερόκλητων, δίχως καμιά να επιβάλει την ισχύ της επάνω στην άλλη, ακόμη κι αν επιβουλεύεται η μια την άλλη.

Η στιγμή του μέτρου· κι είναι, στ’ αλήθεια, τόσο δυσεύρετο το μέτρο στις κοινωνίες των ανθρώπων και ειδικά στις σύγχρονες, όσο και οι ισημερίες σε μια περιστροφή της Γης γύρω απ’ τον Ηλιο.

Μάλλον γι’ αυτό εξυμνήθηκε διαχρονικά το μέτρο και αναδείχτηκε σε αξία και ζητούμενο, απ’ την ελληνική αρχαιότητα και τους φιλοσόφους της ακόμα.

Κι έρχεται σήμερα αυτή η ισημερία, μέσα σε εποχές χυδαίας αμετροέπειας, εκκωφαντικής οχλαγωγίας, προκλητικής υπερβολής και ξεδιάντροπης υποκρισίας, να μας υπενθυμίσει πως η ισορροπία και το μέτρο δεν είναι ανέφικτα και ανεδαφικά, αλλά προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις, σαν θέλουμε ν’ αλλάξουμε στ’ αλήθεια εποχή και να ανοίξουμε καινούργιους κύκλους στις ζωές μας.