Τα πράσινα

Κι όμως υπάρχουνε και κυκλοφορούνε ακόμα· είδα ένα τις προάλλες με τα ίδια μου τα μάτια. Καταπράσινο και κολλαριστό, όπως τ’ αχνοθυμόμουνα.

Συζητάγαμε με τον λογιστή μου στο γραφείο του, περαστικός εγώ κι ανέβηκα να πω μια καλημέρα, ώσπου μπήκε κάποιος άλλος πελάτης του, μουρμούρισε κάτι περί βιασύνης και διπλοπαρκαρίσματος, έχωσε το χέρι του βαθιά στην τσέπη, έβγαλε το χαρτονόμισμα και τ’ απίθωσε επάνω στο γραφείο πριν εξαφανιστεί φουριόζος.

Απέμεινα αποχασκωμένος για κάμποσες στιγμές να το κοιτάζω· ρουπίες, γρόσια ή χρήματα της Μονόπολης να έβγαζε ο άνθρωπος για να πληρώσει, λιγότερο θα είχα ξαφνιαστεί.

Πρέπει να έχουνε περάσει πάνω από τρία χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκα τόσο κοντά σε χαρτονόμισμα των εκατό ευρώ κι ούτε θυμάμαι πότε εισέπραξα αντίστοιχο για λογαριασμό δικό μου.

Οι μηχανές αυτόματης ανάληψης, τις σπάνιες φορές που ’χουνε κάτι για του λόγου μου, βγάζουνε μόνο μπλάβα και καφετιά, κι αυτά τα τελευταία άρχισαν να σπανίζουνε απ’ τον Ιούλη κι έπειτα, είδος προς εξαφάνιση, τουλάχιστον στην τσέπη μου.

Κι όσο για τα κιτρινωπά και τα μαβιά, αυτά πια ποτέ μου δεν τ’ αντίκρισα στ’ αλήθεια, ούτε τις εποχές που «έβρεχε λεφτά» κατά πώς αφηγούνται διάφοροι, παρά μονάχα σε φωτογραφίες.

Βεβαίως, από κέρματα δεν έχουμε παράπονο· συναλλασσόμαστε με δαύτα σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα κι έχουμε μάθει απέξω κάθε είδους κι εθνικότητας. Αμέσως το αναγνωρίζουμε το δίφραγκο της Ισπανίας και το φραντσέζικο ευρώ, απ’ το ανάγλυφο με το που το πιάσουμε στα δάχτυλα, χωρίς καν να το δούμε.

Κι ακόμα και τα χάλκινα, που κάποτε τα είχαμε του πεταματού και μ’ ελαφρότητα τα ξεφορτώναμε σε κουμπαράδες παιδικούς και σε σταχτοδοχεία, πλέον τα χτίζουμε σε στοίβες ν’ αβγατίσουνε και μόλις συμπληρωθεί ο πύργος με καμιά πενηνταριά, τα δίνουμε στον φούρναρη ή στον ψιλικατζή μας.

Κι αυτός με τη σειρά του, που παλιότερα θα δυσφορούσε με τα ψιλολοΐδια, τα δέχεται ευχαρίστως· μπαίνει στον κόπο, μάλιστα, να τα καταμετρήσει χαμογελώντας λίγο αμήχανα, μη μας προσβάλει. «Λεφτά είναι κι αυτά», μονολογεί.

Δεν θα ’τανε κακή ιδέα να βγούνε χαρτονομίσματα του ενός και των δυο ευρώ, για ψυχολογικούς και πρακτικούς λόγους.

Σαν τους Αμερικάνους και το δολάριό τους, που -όσο να πεις- από καπιταλισμό σκαμπάζουν περισσότερα. Να νιώθουμε λιγάκι «λαρτζ», που λένε και στην ξένη, ότι πληρώνουμε με χαρτονόμισμα· προσδίδει άλλο κύρος, όπως και να το κάνεις.

Και να μη ράβουμε τις ξηλωμένες απ’ τα κέρματα τσέπες μας κάθε τρεις και λίγο, ρε αδερφέ· είναι κι αυτό μια σπατάλη χρόνου και φυσικών πόρων, αν το καλοεξετάσουμε.

Δεν πρόλαβε να μείνει για πολύ το κατοστάρικο επάνω στο γραφείο· το βούτηξε ο λογιστής, που πρέπει να ένιωσε την ίδια έκπληξη μ’ εμένα, και το εξαφάνισε μες στη δική του τσέπη. Κι αν κρίνω απ’ τη συζήτηση που κάναμε, μάλλον πως ούτε εκεί θα μακροημερεύσει.