«Τι να σου πω, ο Καραμανλής κρατάει τα κλειδιά του κόμματος» μου αποκρίνεται καλός φίλος, με αποκρυσταλλωμένη εικόνα για τα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας, κάθε φορά που του ζητώ μια πρόβλεψη για τις εσωκομματικές εκλογές.
Οποτε τον ανταμώνω, προβοκατόρικα του απευθύνω το ερώτημα, για να ξανακούσω την ίδια καλοπροαίρετη απάντηση. Αρέσκομαι στο να μετενσαρκώνω τη μεταφορά σε κυριολεξία και να φαντάζομαι τον τέως πρόεδρο να κυκλοφορεί στο σπίτι του με μια ασήκωτη αρμαθιά κλειδιά στην τσέπη. Να δυσφορεί από το βάρος, να μπλέκονται στο στρίφωμα του παντελονιού του και να τα μπερδεύει όποτε χρειάζεται να ξεκλειδώσει κάποια μελλοντική εξέλιξη.
Αλληγορικά ή μη, όπως και να εξεταστεί η υπόθεση, το να υπάρχουν κλειδιά σε ένα κόμμα είναι πρόβλημα, ειδικά αν τα κρατάει μόνο ένας. Πρώτα και κύρια για τη δημοκρατία, καθώς σημαντικότατα μελλούμενα καθορίζονται από τις διαθέσεις του ενός και οποιαδήποτε ανοιχτή διαδικασία καθίσταται από προσχηματική ώς ανούσια.
Αποθαρρύνονται ενδεχόμενες ανανεωτικές κινήσεις προερχόμενες από τη βάση και τα όργανα λειτουργούν ως θεσμοί συντήρησης κι αποκλεισμών και όχι συνθετικά και δημιουργικά. Εντέλει το κόμμα, μοιραία, εξελίσσεται σε βάρος και απόστημα για την κοινωνία, δημιουργώντας και όχι επιλύοντας προβλήματα, φιμώνοντας και όχι αναδεικνύοντας τις ανάγκες της.
Διαχρονικά σ’ αυτόν εδώ τον τόπο τα επονομαζόμενα κόμματα εξουσίας ήταν αρχηγικά και προσωποπαγή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μόλις κάποιος αρπάξει την ευκαιρία κι αναρριχηθεί επικεφαλής, το πρώτο μέλημά του είναι να εγκαθιδρύσει τον μηχανισμό του προκειμένου να ελέγξει απόλυτα τον χώρο –και, μελλοντικά, τη χώρα σαν θα καταφέρει, αργά ή γρήγορα, να κυβερνήσει– και να μακροημερεύσει στον θώκο. Χωρίς κανένα δισταγμό αποκεφαλίζονται διαφωνούντες κι επίδοξοι διάδοχοι, σαν καταστούν ευθεία απειλή.
Κι όποτε έρθει η ώρα της διαδοχής, πάντα από φυσική φθορά μετά από βαριές εκλογικές ήττες και ποτέ ως κραυγαλέα ανάγκη για το καλό του τόπου, οι υπόγειες συμφωνίες δίνουνε και παίρνουνε με τον επόμενο που θα παραλάβει την αρμαθιά.
Ενας πολιτικός φορέας εμπεδωμένος στην κοινωνία ως πολιτική τάση και πρόταση, και όχι ως πρακτορείο εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών και μικρών ή μεγαλύτερων συμφερόντων, εξακολουθεί να είναι ζητούμενο, μα και προαπαιτούμενο για ν’ αντιστραφεί η κατάσταση.
Γεννημένος από κοινωνικές διεργασίες και με όργανα ριζωμένα στα κοινωνικά στρώματα, που να λειτουργούν όχι ως εστίες διαφθοράς παρά ως δέκτες προβλημάτων κι ως πομποί λύσεων.
Που να μην ενδιαφέρεται για την επιβίωση και διαιώνιση της εκάστοτε κομματικής γραφειοκρατίας, παρά να προτάσσει αξίες και να παράγει πολιτική. Που να πετάξει πέρα τα κλειδιά· ή, καλύτερα, να βγάλει αντικλείδια και να τα μοιράσει στους πολίτες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας