Μια εποχή καθόλου μακρινή, οι διακοπές ήταν η περίοδος των ελαφρών αναγνωσμάτων για μια ολόκληρη πιτσιρικαρία που απολάμβανε τη ραστώνη της.
Ως μαθητής Δημοτικού, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός των κόμικς του Ντίσνεϊ, σε αντίθεση με τον Αστερίξ, τον Λούκυ Λουκ και –κυρίως– την «Περιπέτεια», που με ιντρίγκαραν αφάνταστα. Με δίψα κατάπινα τα αυτοτελή τεύχη με τις ιστορίες του λοχαγού Μαρκ και των συντρόφων του, των «λύκων του Οντάριο», που πολεμούσαν κατά των Αγγλων στη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης.
Πιστοί του ακόλουθοι, ο πολύπαθος σκύλος του ο Φλοκ, ο ασκεπής και αθυρόστομος Μίστερ Μπλουφ με τη μακριά γενειάδα κι ένας αγέρωχος Ινδιάνος, ο Θλιμμένος Μπούφος. Αυτός ο τελευταίος ήταν κι ο αγαπημένος μου ήρωας, με τις συχνές επικλήσεις του στον Μανιτού και στον τρισπάππο του τον μάγο.
Για κάποιον ακατανόητο λόγο αυτά τα αναγνώσματα ήταν στα μαύρα κατάστιχα των μανάδων της εποχής. Φυλάγονταν καλά κάτω από στρώματα, μέσα σε μαξιλάρια, διαβάζονταν με προφυλάξεις και ανταλλάσσονταν με μυστικότητα, σχεδόν παρανόμως· αλίμονο αν ξέπεφτε κάποιο τεύχος σε λάθος χέρια!
Πίστευαν, μάλλον, οι γονείς μας ότι οι κανακάρηδές τους έπρεπε να εκτίθενται αποκλειστικά σε κείμενα επιπέδου Καρόλου Ντίκενς κι απάνω και πως αυτές οι «φυλλάδες» βλάπτουν τα ήθη και το πνεύμα και προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημίες στον εγκέφαλο.
Εκτός κι αν οι μητέρες μας τότε είχαν αντιληφθεί την ύπουλη αναπαραγωγή μέσω της «Περιπέτειας» του αμερικανικού εθνικού μύθου περί μονοιασμένων λευκών αποίκων και Ινδιάνων ενάντια στους Αγγλους και θέλησαν συνασπισμένες να προστατέψουν όλα τα κουτσούβελα της γειτονιάς από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Μάλλον απίθανο.
Παρόλο το κυνήγι των μαγισσών, οι γονείς της εποχής ασκούσαν έλεγχο στο τι διάβαζαν τα παιδιά τους, έστω και υποτυπώδη.
Σήμερα, τα περισσότερα παιδιά που βρίσκονται στις απαρχές της εφηβείας θα περάσουνε μεγάλο μέρος των διακοπών τους μπροστά σε μια οθόνη φορητού υπολογιστή, ταμπλέτας ή «έξυπνου» κινητού τηλεφώνου – όπως, ακριβώς, περνάνε και στην καθημερινότητά τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, χωρίς κανένα φίλτρο ή έλεγχο κι εκθέτοντας το μυαλό τους και τα μάτια τους σε κάθε λογής σκουπίδια.
Οι γονείς, αφού πρώτα δεν μπορούν να αποτρέψουν την εύκολη πρόσβαση στην οθόνη, στη συνέχεια είτε αδυνατούν να παρέμβουν είτε αγνοούν τη σοβαρότητα της κατάστασης κι ως εκ τούτου αδιαφορούν.
Και η δημόσια εκπαίδευση εξακολουθεί να θεωρεί σημαντικότερη την εξέταση στα συνηρημένα και στους μεικτούς αριθμούς από το να οπλίσει τα παιδιά με τα κατάλληλα εργαλεία για να αντιμετωπίσουν τον καινούργιο κόσμο που ξανοίγεται μπροστά στα άδολα και παρθένα μάτια τους.
Ο Θλιμμένος Μπούφος θα αναφωνούσε ξαφνιασμένος «μα τον Μανιτού!» μπροστά στο φαινόμενο και θα ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια απ’ τον τρισπάππο του τον μάγο. Εμείς, ως γονείς, ίσως μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα, καθότι ο εθισμός των παιδιών στην οθόνη μπορεί να μην τα κάνει απαραίτητα μπούφους, θλιμμένους ανθρώπους πάντως θα τα κάνει με βεβαιότητα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας