Γιατί η Γαλλία;

Η συριακή κρίση θεωρείται από τα πιο φλέγοντα προβλήματα της εποχής μας και επιβάλλεται να δειχθεί περισσότερο ενδιαφέρον γι’ αυτήν από την Ε.Ε., προκειμένου να σταματήσει η αιματοχυσία που οδήγησε στον χαμό 500.000 ανθρώπων.

Η Γαλλία είναι από τις χώρες που αναμείχθηκαν άμεσα στη Συρία με βομβαρδισμό εναντίον του ISIS και σε όσες χώρες εμπλέκονται υπάρχουν επιπτώσεις.

Το 2005 το Λονδίνο δέχτηκε επίθεση λόγω εμπλοκής του στο μέτωπο του Ιράκ, όπως και η Ισπανία. Πρόσφατα η Χεσμπολάχ υπέφερε από μια τέτοια αιματηρή επίθεση στη γενέτειρά της και η πτώση του ρωσικού αεροσκάφους ήταν συνέπεια της στρατιωτικής επέμβασης της Μόσχας στο Συριακό.

Ο χρόνος των επιθέσεων στη Γαλλία, η χειρουργική ακρίβεια αυτών και η επιλογή των στόχων δεν ήταν απλή σύμπτωση και δείχνουν ξεκάθαρα ότι πίσω από τους αδίστακτους εκτελεστές υπάρχει ένα οργανωμένο δίκτυο που τους παρείχε κάθε στήριξη.

Οι δράστες επέλεξαν να χτυπήσουν τα πολιτιστικά σύμβολα της Γαλλίας (θέατρο, γήπεδο, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα κ.λπ.) όπου εισέρχεται η πλειονότητα του γαλλικού κοινού, με σκοπό να προκαλέσουν τόσο μεγάλες απώλειες ώστε να πιέσουν τη γαλλική ηγεσία να αλλάξει στρατηγική στο θέμα της Συρίας, κυρίως στις συναντήσεις των G20 που συντελούνται στην Τουρκία και στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης για το μέλλον της συριακής κρίσης.

Είναι γνωστό ότι η Γαλλία, από τις 18 Μαρτίου 2011 που ξεκίνησε η εξέγερση, είχε μια πιο σταθερή αλλά και διαφορετική στάση από τις υπόλοιπους χώρες.

Ο Ολάντ ήταν από τους πρώτους ηγέτες του κόσμου που κατηγόρησε τον Ασαντ για διασυνδέσεις με το ISIS και επανέλαβε την πάγια θέση της Γαλλίας, που αποσαφηνίζει ότι ο Ασαντ δεν έχει μέλλον στη Συρία ούτε μπορεί να συμμετάσχει στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, γιατί, σύμφωνα με τους Γάλλους, ο ίδιος τη στηρίζει για να δυσφημήσει τους μετριοπαθείς αντάρτες.

Το χτύπημα θα μπορούσε να έχει άλλες διαστάσεις που θα σχετίζονταν με τη γαλλική διπλωματική «εισβολή» στη Μέση Ανατολή.

Η αλλαγή στρατηγικής των ΗΠΑ μας παραπέμπει στο κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε μετά την αποχώρηση της Γαλλίας και της Αγγλίας από τη Μέση Ανατολή ως συνέπεια της κρίσης του Σουέζ το 1956.

Σήμερα το Παρίσι κατάφερε να υπογράψει συμφωνίες συνεργασίας πολλών δισ. δολαρίων με τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο, με πιθανή επέκταση των συνεργασιών προς άλλες χώρες, γεγονός που πολλοί δεν βλέπουν με καλό μάτι.

Το θέμα των επιθέσεων θα γίνει εύκολα αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, διότι θα συντείνει στην άνοδο της Ακροδεξιάς.

Ο πρόσφατος εμπρησμός καταυλισμού με 6.000 Σύρους πρόσφυγες αποτελεί τεκμήριο του παραπάνω ισχυρισμού.

Επίσης, τα ΜΜΕ θα το αξιοποιήσουν όπως θέλουν. Ο χθεσινός τίτλος της ιταλικής εφημερίδας Libero είναι ενδεικτικός.

Το παράλογο της συριακής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι, ενώ η Δαμασκός είναι από τις τελευταίες χώρες του κόσμου που εκφράζει άποψη, χθες ο Ασαντ ήταν από τους πρώτους που σχολίασε την επίθεση.

Ωστόσο, ο συριακός λαός βγήκε χαμένος από τις επιθέσεις στο Παρίσι καθώς θα αμβλυνθεί το λαϊκό γαλλικό ενδιαφέρον υπέρ των Σύρων προσφύγων και θα επιβάλλονται αυστηρά κυβερνητικά μέτρα στην είσοδό τους στη χώρα.

Τέλος, η ασπίδα κάθε χώρας έναντι της τρομοκρατίας είναι η εξωτερική της πολιτική και όχι τα στρατιωτικά μέσα. Είναι δύσκολο το έργο της καταστροφής του ISIS χωρίς την επίλυση του Συριακού.

Επιπρόσθετα, το στρατιωτικό τέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης ISIS δεν θα επιτευχθεί αν δεν «σβήσει» η ιδεολογία της, που επεκτείνεται πέρα από τα εθνικά σύνορα των χωρών της Μέσης Ανατολής.

Είναι ανάγκη η καταπολέμηση της τρομοκρατίας να είναι ουσιαστική και να μη γίνει όργανο κατακερματισμού κρατών.

Η Ευρώπη, που γνωρίζει την περιοχή καλύτερα από τους Αμερικανούς, οφείλει να δρα σε πλαίσιο κοινής πολιτικής και να ασκεί πιο ενεργό και αποτελεσματικό ρόλο για τη διασφάλιση των συμφερόντων της Ε.Ε., μετά την εμφανή συρρίκνωση της στρατηγικής των ΗΠΑ στην περιοχή.

* δρ. Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, ειδικού σε θέματα Μέσης Ανατολής