Eπανεμφάνιση και ένδεια

Ισως δειλά, ίσως με μικρά βήματα προσπαθούν να δηλώσουν την παρουσία τους δύο από τους πρωταγωνιστές της κατάστασης στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια. Βεβαίως πρόκειται για τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Ο δεύτερος (συμπτωματικά ήταν πάντοτε δεύτερος στους κυβερνητικούς-πολιτικούς ρόλους) δεν σταμάτησε να δηλώνει την παρουσία του μετά την παραίτησή του από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Κυρίως στη Βουλή αλλά και εκτός δεν κρύβει ότι θέλει να φαίνεται πως είτε κάπως διαφοροποιείται από τη διάδοχο Φώφη Γεννηματά είτε να προβάλλεται, υπερκερνώντας καμιά φορά και την πρόεδρό του.

Ο πρώτος έδειξε να ξαναβγαίνει στο προσκήνιο τον τελευταίο καιρό. Δύο εμφανίσεις είχε και οι δύο, σύμπτωση κι αυτή, σε ισπανικό «έδαφος». Η πρώτη ήταν πριν από μέρες όταν μίλησε στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Μαδρίτη και η δεύτερη πριν από τρεις μέρες με συνέντευξή του στο ισπανικό Λα Ραθόν (La Razon).

Κυρίως με τη δεύτερη εμφάνισή του θέλησε να δηλώσει «παρών» απευθυνόμενος τόσο στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, να σκληρύνουν τη στάση τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο κόμμα του (και τους υποψηφίους για πρόεδρο) ότι παραμένει «σκληρός» απέναντι στον Αλ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ιδιαίτερα αυτά που είπε «εγώ είμαι ακόμη εδώ» και «ενεργός στις πολιτικές υποθέσεις» δίνουν την εντύπωση ότι σαφώς και δεν έχει αποστρατευθεί και ενδεχομένως να δημιουργεί την εικόνα ώστε να καλλιεργηθεί το κλίμα της μελλοντικής επανόδου του.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. περνά οπωσδήποτε δύσκολη περίοδο για την εφαρμογή της συμφωνίας-Μνημόνιο της 12ης Ιουλίου. Μην ξεχνούμε ότι στη διαπραγμάτευση εκείνη είχε πάει αποδυναμωμένη από την άρνηση της τότε εσωτερικής Αριστερής Πλατφόρμας να τη στηρίξει. Η άρνηση, δηλαδή αρνητική ψήφος, συνεχίστηκε και βάθυνε με τις επόμενες ψηφοφορίες στη Βουλή. Εγινε η αποστασία και τελικώς η Λαϊκή Ενότητα.

Στις 20 Σεπτεμβρίου επαναβεβαιώθηκε με τις εκλογές η εντολή και η στήριξη στην κυβέρνηση αλλά το 35,4% του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά νίκη για άνεση στις κινήσεις και την πολιτική, ούτε μαζί με το 4,5% των ΑΝ.ΕΛΛ. Βαραίνει η αποστασία, η αποδυνάμωση.

Και συν τοις άλλοις πήρε τις τρομακτικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις το πρόβλημα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, το οποίο πλέον βαραίνει πρωτίστως και σε πρώτο βαθμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο την Ελλάδα. Είναι βάρος και ευθύνη που δεν μπορούσαν να προβλεφθούν, αλλά που επιδεινώνουν σοβαρά την κατάσταση στη χώρα.

Τα κόμματα των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου μαζί με το Ποτάμι όχι μόνο ψήφισαν συμφωνία-Μνημόνιο, όχι μόνο ψήφισαν θετικά στις ψηφοφορίες τον Αύγουστο στη Βουλή, αλλά είναι τα ίδια που καλούσαν την κυβέρνηση τον Ιούλιο να υπογράψει οπωσδήποτε οποιαδήποτε συμφωνία. Τώρα αντιπολιτευόμενοι αλλά προσκολλημένοι στη λογική και κυρίως στην πολιτική που άσκησαν και εφάρμοσαν προηγουμένως, προσπαθούν να διαφοροποιούνται και να δείχνουν ολίγον (ή και πολύ) αντιμνημονιακοί.

Η επανεμφάνιση κυρίως του Αντ. Σαμαρά γίνεται ενώ μαίνεται η εσωκομματική μάχη μεταξύ των τεσσάρων υποψήφιων αρχηγών. Τυχαία δεν μπορεί να είναι. Ούτε η επαναλαμβανόμενη προσπάθεια προβολής του Ευάγγ. Βενιζέλου.

Αποκαλύπτει, όμως, δυστυχώς αφ’ ενός την ένδεια σε πρόσωπα, σε πολιτικές προσωπικότητες και αφ’ ετέρου την απουσία, την αδυναμία και τελικώς την έλλειψη σχεδίου, πολιτικής πρότασης, προγράμματος.

Τα συνθήματα και η επίκληση του παρελθόντος (το οποίο οδήγησε στη σημερινή κατάσταση) ούτε πείθουν ούτε αποτελούν πολιτικό λόγο. Δεν βοηθούν την πολιτική. Ασυνεπείς μ’ αυτά που πίεζαν και ψήφισαν πριν από δύο και τρεις μήνες γίνονται μάλλον αναξιόπιστοι.

Αν, επιπλέον, επανέρχονται στα σενάρια της «αριστερής παρένθεσης», τότε μάλλον δεν διαβάζουν ιστορία.

Η αγωνία να βρεθεί ο αντι-Τσίπρας βαραίνει και τη Δεξιά (Ν.Δ.) και το Κέντρο (ΠΑΣΟΚ, Δημ. Παράταξη, Ποτάμι) και την άλλη Αριστερά (ΚΚΕ, Λαϊκή Ενότητα) και δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος.