Θέαμα φοβερό η φθινοπωρινή θάλασσα, καθηλώνει κι αναστατώνει η θωριά της. Μανίζει φουρτουνιασμένη καθώς δέχεται τα ραπίσματα του δυνατού αγέρα. Αφιονισμένα κύματα, λασπώδη κι αφρισμένα, λυσσάνε να σκάσουνε το υψωμένο τους παράστημα με όλη τους τη δύναμη πάνω στα βράχια και στο ανυπεράσπιστο ακρογιάλι.
Καθρεφτίζεται χαιρέκακα κι αδίστακτα στο δέρμα της ο μαυρισμένος ουρανός σαν ξαμολά την καταιγίδα του χτυπώντας μ’ ορμή τ’ ανάστατα νερά της.
Μα στο γαλήνεμά της, όταν ξαποσταίνουνε για λίγο οι αγέρηδες και τη γλυκοχαϊδέψει μια ηλιαχτίδα που ξεγλίστρησε προσώρας απ’ τα νέφαλα, ευθύς σε ξεγελά και σου γνέφει, πρόσχαρη κι ακαταμάχητη, να βυθιστείς ξανά μες στην πλανεύτρα της αγκάλη.
Μα ετούτο το φθινόπωρο η θάλασσα γίνηκε πιο φοβερή ακόμα. Ξεβράζει κάθε τόσο στις ακτές ανθρώπινα κουφάρια, κάποτε μισοζώντανα κι άλλοτε πεθαμένα.
Φύκια, μπουκάλια πλαστικά, πτώματα, ρούχα και παπουτσάκια παιδικά, όλα μαζί ένα κουβάρι να κείτονται στην άμμο. Γυρίζουνε γεμάτα με πόνο, απόγνωση κι απελπισία, φόβο, πανικό και θάνατο τα ξαμολημένα παραγάδια· αυτές είναι οι ψαριές που ευδοκιμούν πληθώρα ετούτο τον ανέλπιδο καιρό.
Σπαραχτικές κραυγές κι επιθανάτιους βρόγχους φέρνει μαζί του ο άνεμος, τα δάκρυα των ανθρώπων βρέχει μονάχα ο ουρανός. Και το μετεωρολογικό δελτίο, ανελέητο· ραγδαία επιδείνωση προβλέπεται, καθότι τα παγκόσμια βαρομετρικά της αλληλεγγύης, του σεβασμού της ζωής, της ειρήνης και των ιδανικών παραμένουν χαμηλά και πηγαίνουνε για χαμηλότερα.
Πολλές χιλιάδες φορέσανε τα γάντια τους και τ’ αντιανεμικό τους, ταγμένοι να κρατήσουνε ζεστή τη φλόγα της ελπίδας και της ανθρωπιάς, και ξεχυθήκανε ως σύγχρονοι τριακόσιοι στις παγωμένες θάλασσες να περισώσουνε ό,τι μπορούνε.
Να πάρουνε μια αγκαλιά ένα χαμένο βρέφος που κλαίει ζητώντας τη μαμά του, να προσφέρουνε ένα πιάτο φαΐ σ’ έναν ξεριζωμένο, να δώσουνε κουράγιο σε μια ξέπνοη ψυχή, να θάψουνε όπως του πρέπει ένα ανθρώπινο πλάσμα που ξεψύχησε καθώς προσπαθούσε ν’ αποδράσει από τη μαύρη μοίρα που του κληροδοτήσανε οι σπουδαίοι αυτού του κόσμου.
Παλεύουν θαρραλέα, κι ας είναι άνιση η μάχη· αυτές οι μάχες, άλλωστε, αξίζουνε τον κόπο. Με τον καιρό να 'ναι κόντρα. Κι ας έχουνε καθολική υπεροπλία οι ανάλγητοι κι οι κυνικοί, που συνεδριάζουνε μες στην πολυτέλειά τους και στ’ ασφαλή τους δωμάτια για να προτείνουνε ως λύση μονάχα φράχτες και περιπολίες. Κι αν οδηγούνε και σ’ άλλον θάνατο κι ανθρώπινο πόνο, τι πειράζει· συμφέρουνε λογιστικά.
Κι η φθινοπωρινή θάλασσα, ωστόσο, να ξεβράζει συνεχώς κι άλλα ανθρώπινα κουφάρια. Ενα μωρό νεκρό, μέσα σ’ ένα πουλόβερ που φαίνεται να του το 'πλεξε κάποτε η γιαγιά του.
Ενα μικρούλι να κλαίει σπαραχτικά, βρεγμένο ώς το μεδούλι, μέσα στο μπουφανάκι του. Δυο πιτσιρίκια που κοιτούν τη θάλασσα με βλέμματα πιο παγωμένα απ’ τα νερά της. Παντού φωτογραφίες με νεκροζώντανα παιδιά, θυσία στον βωμό του Μαμωνά και του συμφέροντος. Από καιρό, σ’ όλες αναγνωρίζω τα παιδιά μου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας