«Αρη, προσπαθώ να περνώ από την προκυμαία και να μη βλέπω τις ασχήμιες γύρω μου, να τις σβήνω με μια μεγάλη γόμα». Τούτη τη φράση είχε πει πριν από πάρα πολλά χρόνια ο φίλος ζωγράφος Γιώργος Πέρρος. Δεν είπε θα πάρω τα πινέλα μου και θα διορθώσω τις μαυρίλες, γιατί ήταν καλλιτέχνης. Κι οι καλλιτέχνες δημιουργούν δικό τους έργο, δεν βελτιώνουν αλλωνών πράξεις.
Το ατελιέ του ήταν σαν υπερυψωμένο κατάστρωμα πλοίου. Εκεί από τον λόφο της Σουράδας επόπτευε την είσοδο του λιμανιού. Ισως να μη χρειαζόταν αληθινά παράθυρα. Ετρεχε πίσω απ’ τις τζαμαρίες, ολόκληρα πρωινά και σούρουπα. Να προφτάσει να μαζέψει χρώματα, για τις μαύρες μέρες. Εφηβοι ήλιοι σκάνε ζωή, πιτσιλίζουν τους τοίχους, το δάπεδο. Το μυστικό του Γιώργου: η ζωή που υπάρχει γύρω μας, άφθονη, αλλά φθαρτή, καθημερινή μες στην αιωνιότητα. Κι από όλα τούτα να ξεπηδάνε πλώρες και ξωκλήσια που ίπτανται, θαλάσσιοι δρόμοι, επαλληλίες βουνών, κι η θάλασσα στην ακυμαντοσύνη και στην αιωνιότητά της.
Ανοίγεις κάποιον από τους πίνακές του κι αφουγκράζεσαι τον κόσμο, όχι των αισθήσεων του καθενός αλλά αυτόν των καλλιτεχνών και των ποιητών. Πού οδηγούν αυτές οι πόρτες και τα παράθυρα; Παντού. Στην άνοιξη, και στο φθινόπωρο, στο καλοκαίρι και στον χειμώνα. Πάνω τους βλέπεις τον χρόνο που αλλάζει. Φεύγουν οι σκιές, καίει ο ήλιος τα ξύλα. Η τέχνη έχει μέσα της τόση αλήθεια που το ζωγραφισμένο πανί αποδρά απ’ το ξύλινο τελάρο.
Ετσι τις αυγές οι βάρκες και τα καΐκια του Πέρρου πέφτουν στη θάλασσα να συναντήσουν τον ήλιο της ανατολής, αν δεν τον πάρουν από κάποιον πίνακα. Γι’ αυτό λιγοστεύουν κάθε φορά, αλλιώς θα είχε ολόκληρο στόλο - αρμάδα. Κάνουν το ταξίδι τους όπως συνηθίζεται σε τούτη τη γη και τη θάλασσα. Ετσι ο ζωγράφος συνεχίζει να δημιουργεί και να στήνει έναν κόσμο στο εργαστήρι του.
Η τελευταία έκθεσή του ήταν ανατρεπτική. Πραγματοποιήθηκε στο αρχοντικό Γεωργιάδη, τον Αύγουστο του 2009, με θέμα «Ερως και θάνατος». Παρουσίασε 25 ερωτικά έργα, και ένα του θανάτου, το ευρώ. Κάποιοι ενοχλήθηκαν από την τολμηρότητα των έργων – δηλαδή την πραγματικότητα των ερωτικών περιπτύξεων. Την τελευταία μέρα ο καλλιτέχνης έβαλε φωτιά και έκαψε τα έργα, κάτω από τη βεράντα του αρχοντικού.
Τον ίδιο Αύγουστο μου εμπιστεύθηκε τρία έργα του για να πλαισιώσουν εφτά μικρά ποιήματα και να κοσμήσουν το μονόφυλλο «Ο Ερως Αύγουστος» που κυκλοφόρησα τότε. Εγραφα: «Στο γυμνό καλοκαίρι/ του κορμιού σου/ θ’ αφήσω τα χνάρια μου», και «Σώματα σκηνής/ εσύ ακρόπρωρο/ κι εγώ μεσιανό κατάρτι».
Τέτοιες μέρες, την άνοιξη του 2011, πορεύτηκε προς την αιωνιότητα, μας αποχαιρέτησε αφήνοντάς μας παρακαταθήκη χρώματα και το άναρχο πνεύμα του.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας